Benedykt Chłusewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Benedykt Chłusewicz
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

22 marca?/3 kwietnia 1895
Wilno, gubernia wileńska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

28 września 1951
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

43 Pułk Strzelców Legionu Bajończyków
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III
1 Dywizja Piechoty
Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich
Batalion Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
szef sztabu okręgu korpusu
dowódca batalionu
dowódca piechoty dywizyjnej
dowódca półbrygady

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa, bitwa o Narwik)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons
Wręczenie sztandaru 43 pp w Dubnie. Gen. Jan Romer wręcza sztandar d-cy pułku płk Benedyktowi Chłusewiczowi
Uroczystość wręczenia sztandaru Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich - Malestroit, 1940-04-10

Benedykt Chłusewicz (ur. 22 marca?/3 kwietnia 1895 w Wilnie[1][2], zm. 28 września 1951 w Londynie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Wincentego. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego.

2 listopada 1923 roku został przydzielony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie do 80 pułku piechoty z jednoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie w roku 1923/1924. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dowództwa 29 Dywizji Piechoty w Grodnie na stanowisko szefa sztabu. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 48. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. 28 lutego 1927 roku został przeniesiony do 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy II batalionu[4]. 23 maja 1927 roku otrzymał przeniesienie do 5 pułku piechoty Legionów w tym samym garnizonie na stanowisko dowódcy II batalionu[5].

28 stycznia 1928 roku został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie na stanowisko dowódcy pułku[6][7]. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. Pułkiem dowodził do 22 września 1937 roku.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej w stopniu pułkownika piechoty pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie[9][10]. Następnie przedostał się do Francji, wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych i został dowódcą piechoty dywizyjnej w 1 Dywizji Piechoty. Był dowódcą 1 Półbrygady w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Podhalańskich[9], która brała udział w bitwie o Narwik[11][12], trwającej od kwietnia do czerwca 1940. Po bitwie zgrupowanie płk. Chłusewicza jako jedyne ewakuowało się i dotarło do Wielkiej Brytanii[13][14][15]. 18 listopada 1941 roku został przeniesiony do Wojskowego Trybunału Orzekającego na stanowisko członka[16].

Na przełomie 1941/1942 był dowódcą Batalionu Strzelców Podhalańskich.

Zmarł 28 września 1951 i został pochowany na cmentarzu Saint Mary's w Londynie[17][18].

Jego żoną była Zofia z domu Iżycka-Herman, Małżeństwo miało dwoje dzieci: Marię (1923-2018) 1 voto Barr, 2 voto Grabowską i Stanisława (1925-2003)[19][20].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Znani Polacy urodzeni w Wilnie C-F. [dostęp 2020-02-20].
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne Benedykt Chłusewicz
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  4. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 28 lutego 1927 roku, s. 63.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 148.
  6. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59, 164.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 573.
  9. ↑ a b Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 120. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  10. ↑ 18 września. [dostęp 2015-04-07].
  11. ↑ Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 141, 145. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  12. ↑ Zbigniew Wawer: Połowiczne zwycięstwo i odwrót. Rzeczpospolita, 2009-01-23. [dostęp 2015-04-07].
  13. ↑ Piotr Potomski: Generałowie II RP: gen. dyw. Zygmunt Piotr Bohusz-Szyszko. 2013-01-27. [dostęp 2015-04-07].
  14. ↑ Juliusz S. Tym: Polska Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich w kampanii norweskiej 1940 r.. s. 166. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  15. ↑ Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich. [dostęp 2015-04-07].
  16. ↑ Rozkazy dzienne 1941 ↓, s. 98.
  17. ↑ Karolina Grodziska Polskie groby na cmentarzach Londynu. Tom 1, wyd. PAU, Kraków 1995, s. 135.
  18. ↑ South Ealing Cemetery. polishheritage.co.uk. [dostęp 2022-06-02]. (ang.).
  19. ↑ Nowe informacje ws. Polki, której szukał IPN
  20. ↑ Chłusewicz Stanisław
  21. ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 59.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 23.
  24. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  25. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 1, s. 1, 19 marca 1936. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Benedykt_Chłusewicz&oldid=72363239”