Edmund Pappelbaum

Edmund Pappelbaum
	; Edmund Pappelbaum we wrześniu 1939 r. (z lewej)
	komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	9 listopada 1912 ; Kargowa, województwo lubuskie
Data i miejsce śmierci	1997 ; Gdynia
	Przebieg służby
Lata służby	1933–1947
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (II RP); Marynarka Wojenna (PRL)
Jednostki	Morski Dywizjon Lotniczy; 34 Bateria na Helu; Bateria Artylerii Stałej; BAS 11 w Redłowie
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; Obrona Wybrzeża
	Odznaczenia

Edmund Pappelbaum (ur. 9 listopada 1912 roku w Kargowej w Wielkopolsce, zm. 1997 w Gdyni) – komandor porucznik, kapitan żeglugi wielkiej, prawnik, inżynier budowy okrętów, obrońca Helu, kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Poznańskiem. W roku 1933 ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej. Jako świeżo mianowany podporucznik dowodził w Kadrze Floty w Gdyni plutonem rekrutów. W okresie od lutego do czerwca 1934 uczęszczał na zajęcia kursu aplikacyjnego na pokładzie hulku szkolnego ORP Bałtyk, a 1 maja dostał przydział do Dywizjonu Lotniczego w Pucku. Następnie był oficerem sygnałowym na ORP Burza, a po awansie na porucznika wrócił do Kadry Floty jako dowódca plutonu.

W latach 1936-1938 służył w baterii artylerii obrony Wybrzeża na Helu, a po odbyciu półrocznego Kursu Oficerów Obserwatorów Lotnictwa Morskiego został oficerem uzbrojenia Morskiego Dywizjonu Lotniczego. 15 września 1939 roku ewakuował się, wraz z personelem MDL, na Hel, gdzie został przydzielony do dowództwa artylerii nadbrzeżnej. Był inicjatorem i dowódcą 34. baterii, na którą składały się zdemontowane działa wież rufowych ORP Gryf.

2 października 1939, jak wszyscy obrońcy Helu poszedł do niewoli. Po wyzwoleniu wrócił do kraju i od 1945 do 1947 roku służył ponownie w Marynarce Wojennej. Był dowódcą plutonu w Samodzielnym Batalionie Morskim w Nowym Porcie i dowódcą kompanii w II Batalionie Rekruckim na Oksywiu. Na koniec pełnił obowiązki zastępcy dowódcy baterii w Redłowie.

W roku 1947 – w ramach akcji oczyszczania szeregów z oficerów przedwojennych – został przeniesiony do rezerwy i zmuszony do opuszczenia Gdyni. Pracował w Słupskim Urzędzie Morskim w Ustce, a potem w Zarządzie Małych Portów w Słupsku. W 1952 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Poznańskim i w roku 1953 został ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego (PIHZ).

W 1956 roku ukończył studia na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej i w lutym 1958 wrócił na morze. Pływał na statkach PŻM dosługując się w roku 1962 stopnia kapitana żeglugi wielkiej. Wrócił do Gdyni i pływał na statkach PLO do roku 1968, kiedy to został skierowany do pracy w Zarządzie Portu Gdańsk. W roku 1976 przeszedł na emeryturę, ale do roku 1980 był jeszcze ławnikiem Izby Morskiej w Gdyni.

Był jednym z twórców Panteonu Marynarki Wojennej na Oksywiu. Został pochowany na starym cmentarzu oksywskim.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Małgorzata Sokołowska i Wiesława Kwiatkowska: Gdyńskie cmentarze: O twórcach miasta, portu i floty, Oficyna Verbi Causa 2003, ISBN 83-91-8526-2-8