Florian Bogacki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Florian Bogacki
pułkownik dypl. pułkownik dypl.
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1930
Czudec

Data śmierci

21 kwietnia 2005

Przebieg służby
Lata służby

1948–1991

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

45 Pułk Piechoty
24 Dywizja Piechoty
26 Pułk Piechoty
• sztab WOW
1 Dywizja Zmechanizowana
• Attaché wojskowy, morski i lotniczy] w Helsinkach
Zarząd II SG WP
6 PDP, 12DZ
• sztab WOW
• Inspekcja Sił Zbrojnych

Stanowiska

• dowództwo plutonu fizylierów
• szef sztabu pułku piechoty
• dowódca dywizji
• szef Oddziału I Operacyjnego - zastępca szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego
• szef Inspekcji Sił Zbrojnych WP

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Florian Bogacki (ur. 2 stycznia 1930 w Czudcu, w powiecie strzyżowskim na Podkarpaciu, zm. 21 kwietnia 2005) – polski oficer, pułkownik ludowego Wojska Polskiego, były dowódca 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Florian Bogacki rozpoczął służbę w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w Jeleniej Górze w 1948 r. Po ukończeniu nauki jako podporucznik objął funkcję dowódcy plutonu fizylierów, a następnie plutonu zwiadu w 45 Pułku Piechoty w Siedlcach z 3 Dywizji Piechoty. W listopadzie 1950 r. skierowany na kurs oficerów zwiadu w Wyższej Szkole Piechoty, po którym został pomocnikiem szefa Wydziału II w sztabie 24 Dywizji Piechoty w Zambrowie[1].

W latach 1952–1955 słuczacz fakultetu ogólnowojskowego w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego. W latach 1955–1957 szef sztabu 26 Pułku Piechoty z 9 Dywizji Piechoty, a następnie pomocnik szefa Wydziału I Operacyjnego ds. Racjonalizacji i Wynalazczości w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego i starszy oficer operacyjny w tym samym wydziale. W roku 1961 został słuchaczem Wyższego Kursu Akademickiego przy Wojskowej Akademii Artylerii w Leningradzie. Po jego ukończeniu starszy oficer, a potem szef wydziału w Oddziale I Operacyjnym w sztabie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Ukończył półroczny Kurs Badań Operacyjnych przy Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie. W roku 1967 objął stanowisko szefa sztabu – zastępca dowódcy 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie[1].

W latach 1967–1970 attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie PRL w Helsinkach. Od 1970 r. w dyspozycji Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, a następnie szef sztabu – zastępca dowódcy i pełniący obowiązki dowódcy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie. Od roku 1973 słuchacz Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie i po jej ukończeniu został skierowany na praktykę na stanowisku szefa Oddziału I Operacyjnego Warszawskiego Okręgu Wojskowego. Od 7 lipca 1976 do 23 lipca 1978 był dowódcą 12 Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie[1][2].

W latach 1978–1979 w dyspozycji Departamentu Kadr MON, następnie główny specjalista w Zarządzie I Operacyjnym Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od roku 1980 szef Oddziału I Operacyjnego – zastępca szefa sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W roku 1982 ukończył Kurs Operacyjno–Strategiczny w Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRS im. Woroszyłowa. W latach 1986–1991 piastował stanowisko zastępcy szefa Inspekcji Sił Zbrojnych. W roku 1991 zwolniony z zawodowej służby wojskowej z powodu ukończenia 60. roku życia i przeniesiony w stan spoczynku.

Był żonaty z Ireną Bogacką (1928-1994). Zmarł 21 kwietnia 2005[1]. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera G-1-61)[3].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945-2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]