Henryk Hałka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Hałka
Ilustracja
podpułkownik pilot podpułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1941
Olchowiec

Data i miejsce śmierci

12 grudnia 1980
Goleniów

Przebieg służby
Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Wojska Obrony Powietrznej Kraju

Jednostki

30 pułk lotnictwa myśliwsko-szturmowego
15 eskadra lotnictwa rozpoznawczego MW
58 pułk szkolno-bojowy OSL
2 pułk lotnictwa myśliwskiego „Kraków”

Stanowiska

dowódca 2 plm „Kraków”

Odznaczenia
Odznaka Pilota
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Henryk Hałka (ur. 18 lutego 1941 w Olchowcu, zm. 12 grudnia 1980 w Goleniowie) – podpułkownik pilot doktor Wojska Polskiego, dowódca 2 pułku lotnictwa myśliwskiego „Kraków”, kandydat do lotu w kosmos.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1954 roku ukończył szkołę podstawową w Olchowcu, a cztery lata później liceum ogólnokształcące w Krasnymstawie. W 1960 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Lotniczej im. Żwirki i Wigury w Radomiu, którą ukończył 31 marca 1963 roku. Otrzymał przydział do 30 pułku lotnictwa myśliwsko-szturmowego Marynarki Wojennej w Cewicach[1]. W 1966 roku awansował na starszego pilota, a w rok później został mianowany dowódcą Klucza Rozpoznania Taktycznego w 15 eskadrze lotnictwa rozpoznawczego Marynarki Wojennej[2].

W 1969 roku rozpoczął studia w Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w Rembertowie, które ukończył 26 lipca 1972 roku uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. Został mianowany zastępcą dowódcy eskadry w 58 pułku szkolno-bojowym Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, gdzie podjął prace analityczne dotyczące sposobów i metod osiągania wysokiego poziomu wyszkolenia w powietrzu[3]. W 1972 roku został pomocnikiem szefa Oddziału Studiów i Programowania w Zarządzie Szkolenia Lotniczego Dowództwa Wojsk Lotniczych w Poznaniu. Od 29 listopada 1974 roku pełnił funkcję zastępcy do spraw liniowych dowódcy 2 pułku lotnictwa myśliwskiego „Kraków” w Goleniowie. 23 września 1975 roku został starszym oficerem w Oddziale Studiów i Programowania Zarządu Szkolenia Lotniczego DWL w Poznaniu[1]. W roku 1976 był jednym z czterech polskich kandydatów do szkolenia w Centrum Wyszkolenia Kosmonautów im. J. Gagarina w Gwiezdnym Miasteczku pod MoskwąInterkosmos grupa 1 – jednak został wykluczony z dalszych przygotowań (poleciał Mirosław Hermaszewski, a Zenon Jankowski został rezerwowym)[4]. W 1977 roku w Akademii Sztabu Generalnego uzyskał tytuł doktora nauk wojskowych. 15 grudnia 1979 roku został mianowany dowódcą 2 plm „Kraków”[1]. Wprowadził znowelizowane zasady doskonalenia personelu latającego i nawigatorskiego podczas grupowych ataków na cele powietrzne[3].

12 grudnia 1980 roku w trudnych warunkach atmosferycznych wykonywał lot treningowy na samolocie MiG-21. Tuż po starcie z lotniska w Goleniowie pilotowany przez niego samolot zapalił się i uderzył w ziemię w rejonie Wierzchosławia[5]. Pilot zginął na miejscu, został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu[6].

Posiadał uprawnienia pilota wojskowego klasy mistrzowskiej, do swej śmierci wylatał 1667 godzin na samolotach TS-8 Bies, MiG-15 UTI, Lim-1, Lim-6 i MiG-21[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Zieliński 2015 ↓, s. 147.
  2. Kirchstein 2017 ↓, s. 98.
  3. a b Gotowała, Zieliński, Czyżyk 2018 ↓, s. 266.
  4. Kortko, Pietraszewski ↓.
  5. Zieliński 2011 ↓, s. 442.
  6. Henryk Hałka. BillionGraves. [dostęp 2020-12-12]. (pol.).
  7. Zieliński 2011 ↓, s. 441.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]