Ignacy Alejski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Alejski
Ilustracja
kpt. Ignacy Alejski
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1898
Opalenica (pow. grodziski)

Data i miejsce śmierci

4 października 1971
Włocławek

Przebieg służby
Lata służby

1916–1945

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

5 pułk artylerii ciężkiej (armia Cesarstwa Niemieckiego)
1 pułk Strzelców Wielkopolskich
155 pułk piechoty Wielkopolskiej
73 pułk piechoty
14 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca kompanii
oficer ewidencyjny pułku
oficer mobilizacyjny pułku
oficer administracyjno-materiałowy pułku
mobilizacyjny kwatermistrz pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Kadra oficerska 14 pułku piechoty w II połowie 1928 roku. Od prawej siedzą (I rząd od dołu): kpt. Stanisław Pietrzyk, kpt. Emil Zawisza, mjr Julian Czubryt, ppłk lek. Ewaryst Wąsowski, ppłk Ignacy Misiąg, mjr Mikołaj Świderski, kpt. Stanisław Trojan, kpt. Ludwik Wlazełko i kpt. Józef Tkaczyk. Od lewej stoją (II rząd od dołu): por. NN, kpt. Marian Matera, por. Antoni Bogucki, kpt. Jan Wilczak, por. lek. Zygmunt Pukianiec, kpt. Mieczysław Sanak, por. Józef Rodzeń, kpt. Jan Kowalczuk i kpt. Ignacy Alejski.
Korpus oficerski 14 pp w I kwartale 1930. W I rzędzie siedzą od lewej: kpt. Emil Zawisza, ks. kpt. Antoni Kosiba, mjr Aleksander Zabłocki, mjr Stanisław Pietrzyk, mjr Mikołaj Świderski, płk Ignacy Misiąg, ppłk Franciszek Sudoł, mjr Aleksander Fiszer, kpt. Józef Tkaczyk i kpt. Stanisław Trojan. W II rzędzie od dołu jako trzeci z prawej stoi kpt. Ignacy Alejski.
Oficerowie i żołnierze 14 pp (lata 1936-1937). Siedzą od prawej: 4 - por. Lucjan Smolarczyk, 5 - kpt. Ignacy Alejski, 7 - ppłk Franciszek Sudoł, 8 - kpt. Antoni Berger, 9 - por. Mieczysław Kłosiński.
Grób kpt. Ignacego Alejskiego na Cmentarzu Komunalnym we Włocławku.
Nowa płyta nagrobna kpt. Ignacego Alejskiego.

Ignacy Alejski (ur. 26 lipca 1898 w Opalenicy, powiat grodziski, zm. 4 października 1971 we Włocławku) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Ludwika i Zofii z Lahmannów. Urodzony w Opalenicy, w dawnym powiecie grodziskim (obecnie powiat nowotomyski). W roku 1904 rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Opalenicy, którą ukończył w 1911. Następnie kształcił się w seminarium nauczycielskim w Wolsztynie, gdzie w 1916 złożył egzamin dojrzałości. W dniu 14 listopada 1916 został wcielony jako podoficer do armii niemieckiej[1] i przydzielony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Poznaniu. Wziął udział w walkach I wojny światowej. Na początku 1917 został skierowany na front rumuński, a następnie przerzucony na front francuski, na którym przebywał do końca działań wojennych. W dniu 24 grudnia 1918 uciekł z armii niemieckiej i przyłączył się (27 grudnia tr.) jako ochotnik do powstańców wielkopolskich[2].

Na mocy dekretu L. 1826 wydanego w dniu 14 stycznia 1920 przez Naczelnego Wodza – marszałka Józefa Piłsudskiego, Ignacy Alejski został mianowany w rezerwie podporucznikiem piechoty, z powołaniem do czynnej służby na czas mobilizacji. Pozostawał wówczas żołnierzem 1 pułku Strzelców Wielkopolskich[1]. Rozkazem Ministra Spraw Wojskowych gen. por. Józefa Leśniewskiego[a] został przeniesiony z 1 pułku Strzelców Wielkopolskich i otrzymał przydział służbowy do 155 pułku piechoty Wielkopolskiej[3].

W maju 1920 wyruszył z tym pułkiem na front północny wojny polsko-bolszewickiej[4]. W szeregach 155 pułku piechoty Wielkopolskiej (przemianowanego następnie na 73 pułk piechoty), wchodzącego w skład 10 Dywizji Piechoty, odznaczył się podczas ofensywy na froncie północnym i walk nad Dzisną. W dniu 12 czerwca 1920 podczas starć nad jeziorem Szadje, dowodząc kompanią, śmiałym atakiem zdobył silnie bronione pozycje nieprzyjacielskie (atakowane bezskutecznie od dwóch dni przez III batalion 30 pułku piechoty), a w ręce jego oddziału wpadło 6 karabinów maszynowych. Z kolei w dniu 4 lipca 1920 podczas odwrotu znad rzeki Dzisny, po rozbiciu jednej z kompanii III batalionu 155 pp Wielkopolskiej i zranieniu dowódcy tegoż batalionu, podporucznik Alejski pozostał jedynym zdolnym do walki oficerem w całym batalionie. Pozbierał jego resztki, objął nad nimi komendę i kilkukrotnie przebijał się przez otaczające siły nieprzyjacielskie, doprowadzając batalion do reszty pułku i ratując przy tym prawie cały tabor[5][6]. W trakcie bitwy warszawskiej odznaczył się w natarciu na Serock (17 sierpnia 1920), kiedy to na czele 9 kompanii 155 pp jako pierwszy dotarł do miasta[7]. Za te czyny odznaczony został w okresie późniejszym Orderem Virtuti Militari 5 klasy[8].

Na dzień 1 czerwca 1921 pełnił służbę w 73 pułku piechoty, będąc w randze podporucznika[9]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 (dekret L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2019. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Do połowy lat 20. XX wieku służył w katowickim 73 pułku piechoty[b][11][12], zajmując w 1923 – 1800. lokatę wśród poruczników[13], a w 1924 – 896. lokatę pośród poruczników korpusu piechoty[14].

W dniu 28 grudnia 1925 ogłoszono przeniesienie por. Ignacego Alejskiego (w korpusie oficerów piechoty, bez prawa do należności za przesiedlenie) z 73 pp do 14 pułku piechoty z Włocławka[15][4]. We włocławskim pułku służył na różnych stanowiskach do czasu wybuchu II wojny światowej oraz podczas kampanii wrześniowej[16][17][18]. W pułku tym zajmował między innymi stanowiska: oficera ewidencyjnego, oficera mobilizacyjnego, dowódcy kompanii, oficera administracyjno-materiałowego i kwatermistrza[19].

W sporządzonym na przełomie 1926 i 1927 przez Szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych płk. szt. gen. Józefa Zamorskiego „Wykazie imiennym poruczników i kapitanów – dowódców kompanii i baonów na froncie” – zaliczono por. Alejskiemu 8-miesięczny okres dowodzenia kompanią (czas dowodzenia oddziałami bojowymi na froncie obliczano od dnia 1 czerwca 1919 do dnia 1 marca 1921)[20].

Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 19 marca 1928[c] został awansowany do rangi kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 120. lokatą wśród oficerów piechoty[21][22]. W 1930 zajmował 1623. lokatę łączną na liście starszeństwa kapitanów piechoty (była to 111. lokata w starszeństwie)[23], w 1932 – 100. lokatę w starszeństwie[24], a na dzień 1 lipca 1933 – 1252. lokatę łączną wśród kapitanów korpusu piechoty (jednocześnie była to 94. lokata w starszeństwie)[25]. Na dzień 5 czerwca 1935 kpt. Ignacy Alejski zajmował 1036. lokatę wśród wszystkich kapitanów korpusu piechoty (była to 79. lokata w swoim starszeństwie)[26]. Za zasługi w służbie wojskowej odznaczony został przez Prezesa Rady Ministrów Srebrnym Krzyżem Zasługi (co ogłoszono w dniu 11 listopada 1937)[27]. Na lata 1938–1940 wyznaczany był do Kapituły „Pierścienia Pamiątkowego Korpusu Oficerskiego 14 pułku piechoty”[28]. W październiku 1938 roku wziął udział w operacji zaolziańskiej – jako kwatermistrz zbiorczego pułku wystawionego przez 4 Dywizję Piechoty[d]. Na dzień 23 marca 1939 piastował stanowisko oficera administracyjno-materiałowego 14 pułku piechoty[18]. Zajmował wówczas 20. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie[29].

Podczas służby we włocławskim pułku działał w Polskim Czerwonym Krzyżu, Polskim Białym Krzyżu oraz wojskowo-cywilnym klubie sportowym „Cuiavia”[30].

Z chwilą ogłoszenia mobilizacji objął funkcję kwatermistrza 14 pułku piechoty, lecz z dniem 2 września odszedł do kadry pułku[31]. Ewakuował rodziny wojskowych w kierunku Rzeszowa[32]. Dostał się do niemieckiej niewoli, którą spędził początkowo w oflagu XI B Braunschweig, a następnie w oflagu II C Woldenberg[31][33].

Po II wojnie światowej mieszkał we Włocławku[4], gdzie zmarł w 1971 roku. Pochowany został razem z żoną Ireną na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym (sektor: 1, rząd: 3, grób: 189).

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

W dniu 12 czerwca 1928 roku zawarł we Włocławku (w kościele parafialnym św. Jana) związek małżeński z Ireną z domu Antczak (córką Jana i Stanisławy Piotrowskiej). W dniu 13 czerwca 1929 r. narodził się im we Włocławku syn Antoni Ignacy Włodzimierz (zmarł 21 kwietnia 2016 r. i spoczywa na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie). Również we Włocławku, w dniu 6 września 1933 r., na świat przyszedł drugi syn - Mateusz Ludwik (zmarł 17 lipca 2012 r. w Sosnowcu i spoczywa na tamtejszym cmentarzu Parafii Katedralnej Wniebowzięcia NMP). Jego bratem był Walenty Alejski (ur. 5 lutego 1892, zm. 21 sierpnia 1965) - uczestnik I wojny światowej i powstania wielkopolskiego, spoczywający na poznańskim cmentarzu Junikowo.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rozkaz o sygnaturze L. 1107. V.
  2. ↑ W roku 1923 pododdziały 73 pułku piechoty stacjonowały w Katowicach i Szczakowej.
  3. ↑ Zarządzenie B.P.L. 8003-III-28.
  4. ↑ Dowódcą zbiorczego pułku został płk Franciszek Sudoł, dowódca 14 pułku piechoty. Poszczególne bataliony pułku wystawiły 14, 63 i 67 pułki piechoty.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 3 z 31 I 1920, s. 29.
  2. ↑ WBH, sygn. I.482.60-5085 VM, str. 3-5.
  3. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 V 1920, s. 322.
  4. ↑ a b c Wojewoda 2016 ↓, s. 19.
  5. ↑ WBH, sygn. I.482.60-5085 VM, str. 6 i 8.
  6. ↑ Przyjemski 1929 ↓, s. 16.
  7. ↑ Przyjemski 1929 ↓, s. 26.
  8. ↑ Przyjemski 1929 ↓, s. 26, 30.
  9. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 01.06.1921 ↓, s. 201, 539.
  10. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 106.
  11. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 334.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 294.
  13. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 439.
  14. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 381.
  15. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 137 z 28 XII 1925, s. 743.
  16. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 30.
  17. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 544.
  18. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.
  19. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 276, 288, 291, 295, 296, 299.
  20. ↑ Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Wykazy imienne poruczników 1926/1927 – część I ↓, s. 366.
  21. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 III 1928, s. 52.
  22. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 224.
  23. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1930 ↓, s. 111.
  24. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 65.
  25. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1933 ↓, s. 65.
  26. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 62, 183–185, 194.
  27. ↑ a b Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 XI 1937, s. 39.
  28. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 241.
  29. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 35.
  30. ↑ WBH, sygn. I.482.60-5085 VM, str. 3.
  31. ↑ a b Ciesielski 2008 ↓, s. 305.
  32. ↑ Kraiński i Pekról 1992 ↓, s. 27.
  33. ↑ Lista oficerów więzionych w obozie Woldenberg ↓, poz. 17.
  34. ↑ Przyjemski 1929 ↓, s. 30.
  35. ↑ M.P. z 1932 r. nr 293, poz. 341 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  36. ↑ a b Na podstawie https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9c/Alejski_Ignacy_kpt.jpg

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacy_Alejski&oldid=73237986”