Jan Konstanty Zaremba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Konstanty Zaremba
Ilustracja
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 czerwca 1896
Hołowczyce

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion KOP „Słobódka”

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Odznaka 5 Pułku Piechoty Legionów Państwowa Odznaka Sportowa

Jan Konstanty Zaremba (ur. 22 maja?/3 czerwca 1896 w Hołowczycach, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 czerwca 1896 w majątku Hołowczyce k. Mozyrza, w rodzinie Mieczysława i Marii z domu Obniska. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu matury zaczął studia na politechnice w Rydze. W 1916 powołany do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerską w Moskwie. W lipcu 1917 roku wstąpił do tworzonego na Białorusi I Korpusu Polskiego i został przydzielony do Legii Oficerskiej. Po rozbrojeniu przez Niemców I Korpusu w końcu maja 1918 rozpoczął studia na politechnice w Kijowie.

W lutym 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Po ukończeniu szkoły oficerskiej w Warszawie i kursu technicznego w Modlinie został mianowany podporucznikiem i przydzielony do kompanii technicznej 5 pułku piechoty Legionów. Pełnił obowiązki młodszego oficera, a następnie dowódcy tej kompanii. Walczył na wojnie z bolszewikami.

W 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5157. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1922–1925 był oficerem rezerwy 78 pułku piechoty w Baranowiczach[1][2]. W 1925 roku ponownie został powołany do służby czynnej i awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 marca 1925 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1928 roku pełnił służbę w 78 pułku piechoty[3]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony z 78 pp do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do batalionu KOP „Słobódka” na stanowisko dowódcy kompanii odwodowej[4][5]. 29 kwietnia 1933 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Po przeniesieniu z KOP do 1939 roku pełnił służbę w 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa we Lwowie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach[7]. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 350, 535.
  2. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 306, 473.
  3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 92, 271.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 118.
  5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 104, 909.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 29 kwietnia 1933 roku, s. 116.
  7. Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 331.
  8. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  9. Dekret Wodza Naczelnego L. 3393 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1607)
  10. M.P. z 1934 r. nr 238, poz. 297 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.
  11. a b Na podstawie [1]
  12. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 244.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]