Julian Michalik

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Julian Michalik
ilustracja
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Julian Stanisław Michalik

Data i miejsce urodzenia

9 października 1895
Ptaszkowa

Data śmierci

22 września 1982

Przebieg służby
Lata służby

do 1937 i od 1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Armii Polskiej na Wschodzie

Stanowiska

szef oddziału

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
kampania wrześniowa
obrona Warszawy

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Julian Stanisław Michalik (ur. 9 października 1895 w Ptaszkowej, zm. 22 września 1982 w Los Angeles) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 9 października 1895 w Ptaszkowej, w ówczesnym powiecie grybowskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Stanisławy z Wąsowskich[1][2][3][4]. Ukończył gimnazjum w Nowym Sączu i Akademię Górniczą w Leoben[5]. W 1912 został członkiem Związku Filaretów i Związku Strzeleckiego[5].

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich, a następnie w szeregach cesarskiej i królewskiej armii na froncie albańskim[6]. 21 grudnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7].

1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 1 Dywizji Piechoty Legionów, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów[8]. W tym samym roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Normalnego 1921–1923[9]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1199. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów[10]. 1 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W 1924 był szefem Oddziału Wyszkolenia Sztabu DOK III, pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie[11]. W 1925 w dalszym ciągu pełnił służbę w DOK III[12]. W czerwcu 1927 został przydzielony z DOK VIII w Toruniu do 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach na stanowisko szefa sztabu[13]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[14][15]. 23 grudnia 1929 otrzymał przeniesienie do 25 pułku piechoty w Piotrkowie[16]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty[17]. 26 marca 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy III batalionu 25 pułku piechoty w Piotrkowie[18][19][20]. W 1933 został przeniesiony do Dowództwa Obrony Wybrzeża Morskiego w Gdyni[21]. Z dniem 31 stycznia 1935 został przeniesiony w stan nieczynny na okres dwóch lat[22][17], a później przeniesiony w stan spoczynku[23]. Będąc w stanie nieczynnym został dyrektorem Zarządu Towarzystwa Budowy Osiedli SA w Gdyni[24][25][5]. W latach 1934–1936 był organizatorem i prezesem Klubu Sportowego „Gdynia”[5][6]. Przez trzy lata pełnił społecznie funkcję prezesa Związku Rezewistów w Gdyni i prezesa Podokręgu Morskiego tej organizacji[5].

31 sierpnia 1939 został powołany do służby czynnej i przydzielony do Kadry personalnej typ II nr 8 (zaszyfrowana nazwa części III Kwatery Głównej Armii „Poznań”)[23][26]. Był przewidziany na stanowisko oficera oddziału III sztabu armii[27]. 16 września 1939 został przydzielony do 15 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu (dublował pracę ppłk. dypl. Józefa Drotlewa)[28]. Wziął udział w obrona Warszawy. Od 29 września, z rozkazu dowódcy 15 DP, gen. bryg. Zdzisława Przyjałkowskiego pracował jako „osoba cywilna” w Komendzie Głównej Straży Obywatelskiej w Warszawie[29]. Od 3 do 5 października, z polecenia Janusza Regulskiego, pracował oddziale transportowym niemieckiej Komendantury miasta Warszawy, w charakterze tłumacza[30]. 6 października 1939 wyjechał samochodem z Warszawy i dwa dni później przekroczył granicę ze Słowacją w rejonie miasta Medzilaborce (przejście graniczne Radoszyce-Palota)[31]. Do 21 listopada 1939 przebywał nielegalnie w Bratysławie[32]. 9 stycznia 1940 był już w Paryżu[33], a później pełnił służbę w Dowództwie Armii Polskiej na Wschodzie (Dowództwie Jednostek Wojska na Środkowym Wschodzie) na stanowisku szefa Oddziału Wyszkolenia[34].

Zmarł 22 września 1982 w Los Angeles i został pochowany na cmentarzu Witomińskim w Gdyni[35]. W tym samym grobie została pochowana Alice Michalak (1909–1982)[35].

W 1929 ożenił się z Lubicą Sekulic[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

10 września 1931 do Biura Kapituły Orderu Virtuti Militari wpłynął wniosek na odznaczenie kapitana Szt. Gen. Juliana Michalika Orderem Virtuti Militari, podpisany przez dowódcę 26 Dywizji Piechoty, gen. bryg. Mieczysława Mackiewicza, płk. Czesława Jarnuszkiewicza byłego dowódcę 6. kompanii 5 pp LP (objął kompanię po śmierci por. Włodzimierza Koniecznego) i ppłk. Stefana Broniowskiego byłego dowódcę plutonu w 5 pp LP. Wniosek został sporządzony w czasie, kiedy Julian Michalik pełnił obowiązki szefa sztabu 26 DP w Skierniewicach (ppłk Broniowski jako jedyny z wymienionych oficerów wpisał datę „3 listopada 1928”)[42][43]. Wniosek nie został uwzględniony.

Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-23].
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-06-06].
  3. ↑ Łoza 1938 ↓, s. 480–481.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-23].
  5. ↑ a b c d e f g h Łoza 1938 ↓, s. 481.
  6. ↑ a b Marian Kałuski: Polacy w Albanii. Przegląd Australijski. [dostęp 2023-10-23].
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 22 grudnia 1920, s. 1368.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 37, 768.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137, 415, 1500.
  10. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 58.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 46, 133, 358.
  12. ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 15.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927u, s. 167.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927. Dodatek Nr 1, s. 7.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 129, 191.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929, s. 381.
  17. ↑ a b Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 29.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931, s. 94.
  19. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 12.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 555.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 8.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 lutego 1935, s. 6.
  23. ↑ a b Michalik 1940 ↓, s. 172.
  24. ↑ Stawecki 1965 ↓, s. 346.
  25. ↑ Kogo szukasz? 1937 ↓, s. 33.
  26. ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. XCII, CXXIV, 171.
  27. ↑ Bauer i Polak 1983 ↓, s. 463, jako Julian Michalski.
  28. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 172, 194.
  29. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 172, 209.
  30. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 172, 204, 211.
  31. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 172, 215–217, 250.
  32. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 250.
  33. ↑ Michalik 1940 ↓, s. 262.
  34. ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 272.
  35. ↑ a b Julian Michalik. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Gdyni. [dostęp 2023-10-23].
  36. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  37. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932, s. 196.
  38. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-23].
  39. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
  40. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  41. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 413.
  42. ↑ Kolekcja ↓, s. 1–6.
  43. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-23].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Julian_Michalik&oldid=73198968”