Józef Drotlew

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Edward Drotlew
Ilustracja
Józef Drotlew (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

23 października 1898
Sambor

Data i miejsce śmierci

15 lipca 1976
Wielka Brytania

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

15 Dywizja Piechoty

Stanowiska

szef sztabu dywizji

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Edward Drotlew[a] (ur. 23 października 1898 w Zagórzu, zm. 15 lipca 1976 w Wielkiej Brytanii) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 października 1898 w Zagórzu[2][3], w rodzinie Józefa (wg innego źródła Franciszka[4][3][5]) i Rozalii z Kierszków-Sieprawskiej[4][2]. Kształcił się w gimnazjach w Samborze[6]; w C. K. Gimnazjum Arcyksiężniczki Elżbiety (ukończona III klasa w 1911)[7][8][9], następnie w Filii C. K. Gimnazjum w Samborze (ukończona V klasa w 1913)[10][11]. Działał w harcerstwie oraz był członkiem Związku Strzeleckiego[6][2][5]. Przed 1914 był studentem[3].

Po wybuchu I wojny światowej 1914 został żołnierzem Legionów Polskich[6], służył w szeregach 1 kompanii II batalionu 5 pułku piechoty w składzie II Brygady do 6 grudnia 1915, po czym ranny przebywał w szpitalu rezerwowym w Cieszynie, a potem w domu rekonwalescencyjnym w Kamińsku[12][3]. Służył także w szeregach I Brygady, a po kryzysie przysięgowym z 1917 został wcielony do c. i k. armii i wysłany na front włoski[6][2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. W szeregach 5 pułku piechoty Legionów brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej oraz wojnie polsko-bolszewickiej[6] awansując do stopnia podporucznika. Brał udział w bitwie pod Dyneburgiem, gdzie został ranny oraz w Bitwie Warszawskiej, podczas której był dowódcą kompanii[2]. W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał ziemię w Adampolu, w gminie Niehniewicze powiatu nowogródzkiego[6][13][14].

Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15][16]. W latach 20. pozostawał oficerem 5 pp Leg. stacjonującym w Wilnie[17][18]. Z dniem 2 listopada 1926 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1926–1928[19]. 18 lutego 1928 awansował do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 178. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Z dniem 31 października 1928, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” na stanowisko oficera sztabu. Z dniem 1 stycznia 1930 został przesunięty na stanowisko szefa sztabu Dowództwa OWar. „Wilno”[21]. W październiku 1931 został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy batalionu[6][22][23][24][25]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[26][27]. Od 8 listopada 1938 sprawował stanowisko szefa sztabu 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Bydgoszczy[28].

Po wybuchu II wojny światowej pełnił tę funkcję podczas kampanii wrześniowej[29]. W dniach 19–21 września dowodził zreorganizowanym 59 pułkiem piechoty, a następnie wrócił na stanowisko szefa sztabu[30]. Po kapitulacji załogi Warszawy dostał się niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po oswobodzeniu był oficerem 2 Korpusu Polskiego[2].

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Był zatrudniony w muzeum Wallace Collection w Londynie. Zmarł 15 lipca 1976[2][31]. Został pochowany na cmentarzu Ealing Old Bradford[2].

Jego żona i córka poniosły śmierć w lipcu 1944 podczas bombardowania Wilna przez sowietów[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie imienia majora Józefa Drotlewa z „Józef” na „Józef Edward”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 61.
  2. ↑ a b c d e f g h i Tarnawski 2006 ↓, s. 17.
  3. ↑ a b c d Żołnierze Niepodległości : Józef Drotlew. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2022-10-06].
  4. ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
  5. ↑ a b Polak (red.) 1991 ↓, s. 35.
  6. ↑ a b c d e f g Kolekcja VM ↓, s. 4.
  7. ↑ Sprawozdanie 1909 ↓, s. LX.
  8. ↑ Sprawozdanie 1910 ↓, s. 60.
  9. ↑ Sprawozdanie 1911 ↓, s. 53.
  10. ↑ Sprawozdanie 1912 ↓, s. 81.
  11. ↑ Sprawozdanie 1913 ↓, s. 61.
  12. ↑ Lista Strat Legionów Polskich (V). Piotrków: 1 kwietnia 1916, s. 8.
  13. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-10-06]..
  14. ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 39. [dostęp 2022-10-06].
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 420.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 353.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 137.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 133.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 126, 184.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928, s. 47.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 , s. 116.
  22. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 328.
  23. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 33, 536.
  24. ↑ Lista starszeństwa 1933 ↓, s. 25.
  25. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 24.
  26. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 375.
  27. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 15.
  28. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 534.
  29. ↑ Dziennik działań ↓, 51.
  30. ↑ Dziennik działań ↓, 61, 69.
  31. ↑ Józef Edward Drotlew. myheritage.com. [dostęp 2017-05-30].
  32. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 340.
  33. ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260.
  34. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 11 listopada 1931, s. 362.
  35. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 23, Nr 6 z 31 grudnia 1976. 
  36. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 9.
  37. ↑ Kolekcja VM ↓, s. 3.
  38. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.
  39. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937, s. 35.
  40. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 239.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Józef_Drotlew&oldid=72535372”