Kamienica Pod Błękitnym Słońcem we Wrocławiu
 nr rej. 497/Wm z 25 października 1992[1]
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Rynek 7 |
| Ukończenie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy |
1670, 1805 |
| Kolejni właściciele |
Georg Miltner von Miltenberg[2] |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′36,75″N 17°01′49,41″E/51,110208 17,030392
| |
Kamienica Pod Błękitnym Słońcem (niem.: Haus Zur Blauen Sonne) – średniowieczna kamienica na wrocławskim rynku.
Historia kamienicy i jej architektura[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy budynek murowany został wzniesiony na działce nr 7 w XIV wieku. Była to kamienica o głębokości jednego traktu (ok. 10,5 m)[3]. Pod koniec XV wieku budynek został pogłębiony o jeden trakt; w przyziemiu zachował się portal o dwuramiennym nadprożu z datą "1494"[4] Około 1494 roku budynek został przebudowany. Powstała wówczas dwupiętrowa kamienica pokryta dwoma dachami o równoległych do fasady kalenicach. W 1670 roku, za sprawą ówczesnego jej właściciela Georga Miltnera, została gruntownie zmodernizowana. W istotny sposób zmienił się wygląd fasady. Pojawiły się gzymsy oddzielające poszczególne kondygnacje oraz pilastry pomiędzy oknami. Na parterze wykonano boniowanie, nowy wystrój nadano rozmieszczonym na dwóch kondygnacjach w połaci dachu lukarnom. Ich autorem był prawdopodobnie mistrz kamieniarski David Roch Starszy[a] oraz przebudowano część wnętrz kamienicy i wydzielono sień, którą udekorowano potem sztukaterią wzorowana na dziełach włoskich sztukatorów autorstwa Mathiasa Bienera[b]. Ówczesna przebudowa domu należała do najwcześniejszych świeckich realizacji barokowych we Wrocławiu[5].
Później właścicielem domu został Johann August von Riemer und Riemberg, następnie wdowa po nim - Maria Rosina, potem wójt i notariusz (otrzymał on tytuł szlachecki i stanowisko syndyka rady miejskiej) Johann Christoph Wolf. Od czasu kolejnej przebudowy w 1804 fasada kamienicy ma wystrój empirowy. Sztukateria (konserwowana w latach 90. XX wieku) widoczna w sieni, gabinecie oraz w przedpokoju. Dodatkowo dwie ostatnie izby ozdobione kaflami w typie fajansów z Delftu.
Po 1945[edytuj | edytuj kod]
Podczas odremontowania kamienicy zachowano wiele elementów gotyckich a w jej przyziemiu otworzono księgarnię[6]. 20 czerwca 2010 miał miejsce pożar dachu kamienicy[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lukarny dotrwały w niezmienionej formie do 1901 roku i widoczne są na zdjęciach archiwalnych
- ↑ Mathias Biener w tym samym okresie, w 1672 roku, wykonywał dla właściciela kamienicy inne zlecenie a mianowicie dwie empory do naw bocznych kościoła św. Elżbiety
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ Brzezowski 2005 ↓, s. 55.
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 60.
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 61.
- ↑ Brzezowski 2005 ↓, s. 56.
- ↑ Czerner 1976 ↓, s. 124.
- ↑ Pożar we wrocławskiej Kamienicy pod Błękitnym Słońcem
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Olgierd Czerner: Rynek wrocławski. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1976.
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005.