Karol Zbyszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Zbyszewski
Pełne imię i nazwisko

Wacław Alfred Zbyszewski

Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1904
Frantówka

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1990
Londyn

Zawód, zajęcie

pisarz, publicysta, dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Krewni i powinowaci

Wacław Zbyszewski (brat)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Karol Zbyszewski
Herb
Herb Topór
Rodzina

Zbyszewscy

Rodzeństwo

Wacław Zbyszewski

Karol Zbyszewski herbu Topór[1] (ur. 1 lipca 1904 we Frantówce[2] na Ukrainie, zm. 16 listopada 1990 w Londynie) – polski publicysta i satyryk. Był bratem publicysty emigracyjnego Wacława Zbyszewskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we Frantówce na Ukrainie 1 lipca 1904 roku. Dzieciństwo spędził w Kijowie, skąd po wybuchu rewolucji bolszewickiej uciekł przez zieloną granicę do Polski. Zamieszkał w Warszawie przy ulicy Polnej 66. Następnie ukończył Gimnazjum Kulwiecia w Warszawie, gdzie w 1923 r. otrzymał świadectwo maturalne. W latach 1924–1929 studiował na wydziale filozoficzno-humanistycznym. W 1929 r. ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim, broniąc pracę magisterską pod tytułem „Konserwatyści w dobie reformacji” na ocenę bardzo dobrą. Od 1928 pracował jako dziennikarz, publikował w wileńskim „Słowie[3], warszawskich „Prosto z Mostu[4][5] i „Buncie Młodych[6], krakowskim „Czasie”, londyńskich Wiadomościach Polskich[7] i Wiadomościach[8] i innych.

Był też znany ze swoich antysemickich wypowiedzi[9][10][11].

Pracował jako nauczyciel historii w gimnazjum w Otwocku oraz w archiwum MSZ. Grał w piłkę nożną w klasie A. Startował w zawodach pływackich i w turniejach tenisowych.

W czasie wojny walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Był gońcem motocyklowym sztabu Brygady Podhalańskiej i brał z nią udział w bitwie o Narwik. Następnie ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył jako dowódca kolumny samochodowej w I Korpusie Polskim na terenie Szkocji. Po wojnie pozostał w Anglii. Laureat Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w 1958 roku[12]. Przez czterdzieści lat pracował w londyńskim „Dzienniku Polskim”, a w latach 1973-84 był jego redaktorem naczelnym. Podpisał list pisarzy polskich na Obczyźnie, solidaryzujących się z sygnatariuszami protestu przeciwko zmianom w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (List 59)[13].

Zasłynął kontrowersyjną książką Niemcewicz od przodu i tyłu, która była jego niedoszłą pracą doktorską, nieprzyjętą przez Uniwersytet Warszawski (wydana w 1939 roku). Książka jest życiorysem Juliana Ursyna Niemcewicza napisanym w postaci pamfletu polityczno-historycznego, językiem potocznym, chwilami wręcz wulgarnym. Popularność zdobył także jego zbiór felietonów Wczoraj na wyrywki, który otrzymał nagrodę literacką londyńskich „Wiadomości” (1965). W Londynie wydano 7 jego książek m.in.: „Anglicy w dzień i w nocy”, „Z Marszałkowskiej na Piccadilly”, „Polacy w Anglii”, „Kluski z Custardem” „Nogami do sławy: piłkarskie mistrzostwa świata 1974”. Dodatkowo wydano również w języku angielskim: „The fight for Narvik: impressions of the Polish Campaign in Norway” oraz w 1945 r. „Warsaw was a beautiful city”.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Marek Minakowski, Karol Zbyszewski h. Topór [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-07-27].
  2. Frantówka, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. II: Derenek – Gżack, Warszawa 1881, s. 405.
  3. Karol Zbyszewski. Potentaci dzisiejsi. „Słowo”. Rok 18, Nr 28 (Wilno), 29.01.1939. 
  4. Karol Zbyszewski. Proces Doboszyńskiego. „Prosto z Mostu”. Rok 4, Nr 10 (176) (Warszawa), 20.02.1938. 
  5. Karol Zbyszewski. Prawdziwy Czarniecki. „Prosto z Mostu”. Rok 3, Nr 49 (157) (Warszawa), 24.10.1937. 
  6. Karol Zbyszewski. Polska upadła przez konstytucję 3-go maja. „Bunt Młodych”. Rok 7, Nr 7 (98) (Warszawa), 25.04.1936. 
  7. Karol Zbyszewski. Polacy i Anglicy wobec wojny. „Wiadomości Polskie, Polityczne i Literackie”. Rok 4, Nr 30 (176) (Londyn), 25.07.1943. 
  8. Karol Zbyszewski. Zgoda będzie zgubą. „Wiadomości”. Rok 7, Nr 21 (321) (Londyn), 25.05.1952. 
  9. Karol Zbyszewski. Biały orzeł na chałacie. „Prosto z Mostu”. Rok 3, Nr 39 (147) (Warszawa), 22.08.1937. 
  10. Karol Zbyszewski. Prasa żydowska. „Prosto z Mostu”. Rok 3, Nr 15-16 (123-124) (Warszawa), 28.03.1937. 
  11. Agnieszka Stawarska, Pałka, drwina, bździna, „Gazeta Wyborcza” 01/16/1999.
  12. Lista laureatów – 1951-2011
  13. Kultura 1976/03/342 Paryż 1976, s. 34.
  14. Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski z dnia 11 listopada 1990 roku. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 55, Nr 4 z 20 grudnia 1990. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]