Kazimierz Burczak

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Burczak
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko

Kazimierz Franciszek Burczak

Data i miejsce urodzenia

13 marca 1895
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty Legionów

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Franciszek Burczak[a] (ur. 13 marca 1895 we Lwowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 marca 1895 we Lwowie, w rodzinie Antoniego i Bronisławy z Jędrychów[2][3]. Ukończył sześć klas gimnazjum we Lwowie i jeden rok Wyższej Szkoły Leśnej w Hranicach[4]. W latach szkolnych działał w tajnym skautingu i w „Zarzewiu”.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich 6 sierpnia 1914. Walczył w 1 pułku piechoty Legionów Polskich. W maju 1915 w bitwie pod Konarami został ciężko ranny. 4 czerwca 1916 wyróżnił się w walkach nad Styrem. W 1917 skończył szkołę oficerską przy 1 pułku piechoty w Zambrowie. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej w stopniu plutonowego i został wysłany na front włoski 30 września 1917, gdzie został ranny. W czerwcu 1918 zdezerterował z wojska austriackiego, wrócił do kraju i podjął działalność konspiracyjną w Okręgu VIII (lubelski) Polskiej Organizacji Wojskowej, jako komendant Obwodu Puławy do 30 lipca do 1 listopada 1918.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu podporucznika został przydzielony jako dowódca plutonu do 1 kompanii batalionu zapasowego 5 pułku piechoty Legionów. Następnie od lutego do września 1919 dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego 1 pułku piechoty Legionów, później delegowany do szkoły aplikacyjnej oficerów piechoty, zaś od 26 grudnia 1919 do 12 marca 1920 ponownie dowódca 3 kompanii batalionu zapasowego w 1 pułku piechoty Legionów. 13 marca 1920 został awansowany do stopnia porucznika i został dowódcą 10 kompanii w 1 pułku piechoty Legionów. W tej funkcji odbył szlak bojowy w czasie wojny z bolszewikami. Wyróżnił się wówczas m.in. w walkach pod Białymstokiem (m.in. wziął do niewoli ok. 1000 jeńców i 24 karabiny maszynowe). Za swoje czyny z walk legionowych i z wojny z bolszewikami otrzymał Order Virtuti Militari.

Po zakończeniu wojny nadal pełnił służbę w 1 pułku piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 758. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1922–1923 pełnił obowiązki dowódcy III batalionu[5]. 1 grudnia 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 228. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Po awansie został zatwierdzony na stanowisku dowódcy III baonu[7]. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie marszałka Piłsudskiego. W roku szkolnym 1927/1928 dowodził I batalionem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[8][9].

W okresie od 2 listopada 1928 do 1 listopada 1930 był hospitantem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu studiów i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego został przeniesiony do macierzystego 1 pułku piechoty Legionów, na stanowisko dowódcy batalionu. 2 grudnia 1930 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1931 i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. W następnym roku pełnił już obowiązki zastępcy dowódcy pułku[11]. Podpułkownik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 w korpusie oficerów piechoty[12]. W 1932 objął stanowisko dyrektora nauk Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[13]. W lutym 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Morskiego Batalionu Strzelców w Wejherowie[14]. W listopadzie 1935 roku został dowódcą 1 pułku piechoty Legionów. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 31. lokatą[15].

Po agresji Niemiec na Polskę walczył na czele pułku. 14 września 1939 został ranny pod Trzcińcem, a po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Został osadzony w obozie jenieckim w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

W 1933 ożenił się z Zofią Józefą z Andruszewskich, z którą miał syna Zbigniewa (ur. 15 września 1934) i córkę Marzennę (ur. 19 sierpnia 1939)[16].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z dnia 5 października 2007 roku został awansowany pośmiertnie na stopień generała brygady[17]. Awans został ogłoszony w dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia” w Lutomiersku został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Kazimierza Burczaka.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

  • podporucznik – listopad 1918
  • porucznik – 13 marca 1920
  • kapitan – 3 maja 1922, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 758. lokatą w korpusie oficerów piechoty

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ 1 czerwca 1935 ogłoszono sprostowanie imienia ppłk. dypl. Kazimierza Burczaka z „Kazimierz” na „Kazimierz Franciszek”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935, s. 60.
  2. ↑ Kolekcja ↓, s. 3.
  3. ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 52.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 4, 6.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 125, 412.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 352.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 121.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
  9. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 345, 349, 350, 414.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930, s. 328.
  11. ↑ Lista oficerów dyplomowanych 1931 ↓, s. 8.
  12. ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 24.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 802.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 lutego 1935, s. 3.
  15. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 465.
  16. ↑ Roman Baraniecki "W cieniu Katynia. Wspomnienia Pani Marzenny Burczak.". [dostęp 2012-02-10].
  17. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  18. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  19. ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 7.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 26 lutego 1921, s. 340.
  21. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335.
  22. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 229.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  25. ↑ Na podstawie fotografii [1].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Burczak&oldid=72242441”