Kazimierz Kierkowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Kierkowski
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1893
Pawłowice

Data śmierci

20 kwietnia 1969

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

5 Pułk Piechoty
6 Pułk Piechoty
50 Pułk Piechoty
21 Pułk Piechoty
Departament Piechoty
16 Pułk Piechoty
21 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Kazimierz Kierkowski (ur. 3 marca 1893[1] w Pawłowicach, zm. 20 kwietnia 1969[2]) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 3 marca 1893 roku w Pawłowicach jako syn Antoniego[3]. Na przełomie 1909/1910 studiując na Politechnice Lwowskiej, organizował ruch skautowy na Górnym Śląsku, w tym w Dąbrowie Górniczej[4].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w szeregach 5 pułku piechoty w składzie I Brygady od sierpnia 1915 do lipca 1917, potem w 6 pułku piechoty w składzie III Brygady do czasu kryzysu przysięgowego we wrześniu 1917. Później był internowany przez Austriaków w Pikulicach i Szczypiornie.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika piechoty ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[5]. W 1923 był oficerem 50 pułku piechoty w garnizonie Kowel[6]. Został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7][8]. W 1924 był oficerem 21 pułku piechoty w garnizonie Warszawa[9]. W lutym 1925 został przydzielony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta[10][11]. 3 stycznia 1928 roku Prezydent RP zmienił mu starszeństwo z 15 sierpnia 1924 roku i 188. lokatę na starszeństwo z 1 czerwca 1919 roku i 796,9 lokatę w korpusie oficerów piechoty[12].

27 stycznia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 43. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W marcu tego roku został wyznaczony na stanowisku dowódcy batalionu w 21 pułku piechoty[14][15]. W jednostce pełnił funkcję kierownika kursu szkoły podoficerskiej w 1933[16]. W styczniu 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I na stanowisko inspektora przysposobienia wojskowego Warszawa Miasto[17]. W 1939 roku, w stopniu podpułkownika, pełnił służbę w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego na stanowisku szefa Wydziału WF i Sportu Komendy Naczelnej Legii Akademickiej[18].

Stoją od lewej: ppłk Adam Kosiba, mjr Tadeusz Caspaeri-Chraszczewski, wiceprezes Antoni Anusz, mjr Stefan Benedykt, płk Edward Dojan-Surówka, mjr Kazimierz Kierkowski.

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez Sowietów. Od 1940 był osadzony w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu[19][20]. Na mocy układu Sikorski-Majski z 30 lipca 1941 odzyskał wolność, po czym wstąpił do formowanej Armii Polskiej w ZSRR gen. Władysława Andersa. Od września do 20 października 1941 roku był dowódcą 16 pułku piechoty. Od 8 stycznia do 31 maja 1942 roku był dowódcą 21 pułku piechoty[21]. Od lipca 1953 mieszkał w Polskim Osiedlu w Penrhos (Walia), był pacjentem szpitala w Penley, pochowany na polskim cmentarzu w Wrexham (Sektor D, gr. 9100)[2]..

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stanisław Zieliński, Mały słownik pionierów polskich kolonialnych i morskich : podróżnicy, odkrywcy, zdobywcy, badacze, eksploratorzy, emigranci - pamiętnikarze, działacze i pisarze migracyjni, Warszawa: Inst. Wyd. Ligi Morskiej i Kolonialnej, 1933, s. 210.
  2. ↑ a b Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 11,12,13. ISBN 83-88857-87-8.
  3. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-11-29].
  4. ↑ Historia ZHP do 1939. zhp.kolbuszowa.pl. [dostęp 2016-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-23)].
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 426.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 266.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 369.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 193.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 174.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 13 lutego 1925 roku, s. 72.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 130.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 19 marca 1928 roku, s. 57.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 28 stycznia 1930 roku, s. 24.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 100.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36, 551.
  16. ↑ Zakończenie kursu szkoły podoficerskiej w 21 pułku piechoty w Warszawie. nac.gov.pl. [dostęp 2016-04-19].
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 18, 444.
  19. ↑ Jerzy Turski: Lista jeńców z obozu w Griazowcu. W: Zdzisław Peszkowski: Wspomnienia jeńca z Kozielska. Warszawa: Wydawnictwo Archidiecezji Warszawskiej, 1989, s. 70. ISBN 83-85015-66-3.
  20. ↑ Lista jeńców Kampanii Wrześniowej 1939, umieszczonych w obozie w Griazowcu. raportnowaka.pl. s. 14. [dostęp 2015-11-20].
  21. ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 13/64-66.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1934 r. nr 257, poz. 337 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  24. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89 „za zasługi na polu organizacji wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Kierkowski&oldid=72447755”