Konstanty Abłamowicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Abłamowicz
Tatar, Abdank, Kostek
Ilustracja
Konstanty Abłamowicz podczas służby w legionach
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

27 kwietnia 1884
Nehoreło

Data i miejsce śmierci

11 maja 1944
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1930

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Ułanów Legionów Polskich
7 Pułk Ułanów
14 Pułk Ułanów Jazłowieckich
11 Pułk Ułanów Legionowych

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia)
Multimedia w Wikimedia Commons

Konstanty Abłamowicz, ps. „Tatar”, „Abdank”, „Kostek” (ur. 27 kwietnia 1884 w Nehoreło, zm. 11 maja 1944 w Warszawie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 kwietnia 1884 we wsi Nehoreło (powiat słucki) jako syn Kazimierza i Marii z Abdank-Abłamowiczów. Ukończył szkołę realną w Jekaterynosławiu[1], w 1905 Szkołę Handlową E. Ronthalera w Warszawie, gdzie zdał maturę, następnie wyższe studia za granicą[2]. Od 1901 był działaczem organizacji młodzieżowej „Promień” a od 1902 Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1903 został aresztowany. Brał udział w rewolucji 1905 roku w Królestwie Polskim. W 1905 został zesłany do guberni ołonieckiej, skąd zbiegł do Francji. Od 1911 w Krakowie był czynnym członkiem Związku Strzeleckiego. Przed 1914 był handlowcem.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił 6 sierpnia 1914 do 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Służył w 14 kompanii strzeleckiej od sierpnia 1914, od września 1914 był zastępcą dowódcy 5 szwadronu, od października 1914 był dowódcą oddziału gospodarczego 1 pułku ułanów. Wraz z tą jednostką odbył kampanię. W 1915 przebywał na leczeniu. 6 sierpnia 1916 awansowany do stopnia podporucznika kawalerii. W pułku był oficerem gospodarczym. Po kryzysie przysięgowym w 1917 został internowany w Bieniaminowie od marca 1918. Po zwolnieniu działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, 11 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego[2]. Przejściowo pełnił funkcję adiutanta dla przybyłego z uwięzienia w Magdeburgu Józefa Piłsudskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od 1920 pełnił służbę na stanowisku zastępcy delegata wojskowego, a od 18 kwietnia 1921 attaché wojskowego przy Poselstwie RP w Rewlu (jego pomocnikiem był kpt. Wiktor Drymmer, który następnie zastąpił go na stanowisku). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 7 pułk ułanów lubelskich w Mińsku Mazowieckim[3]. Z dniem 15 grudnia 1923 został odwołany ze stanowiska attaché wojskowego[4] i przydzielony do macierzystego pułku[5]. 29 lutego 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy bez prawa do poborów[6][7]. Z dniem 1 marca 1925 roku powrócił ze stanu nieczynnego do służby czynnej z równoczesnym odejściem do macierzystego 7 puł.[8] 7 września tego roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 4 szwadronu kawalerii[9]. 12 kwietnia 1927 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 5. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[10]. W maju tego roku został przeniesiony z KOP do 14 pułku ułanów jazłowieckich we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[11]. W styczniu 1928 został przeniesiony do 11 pułku ułanów legionowych w Ciechanowie na stanowisko dowódcy pułku[12][13]. W grudniu 1929 został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku[14]. W 1930 został przeniesiony w stan spoczynku.

Pełnił różne funkcje, był m.in. dyrektorem Izby Rzemieślniczej w Warszawie, wicedyrektorem Zakładów Włókienniczych K. Scheiblera i L. Grohmana w Łodzi, prezesem koła łódzkiego Związku Legionistów Polskich i członkiem zarządu okręgu łódzkiego Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny[1][2].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był działaczem Kadry Polski Niepodległej, ale od 1942 r. działał w piłsudczykowskim Obozie Polski Walczącej jako szef Wydziału Gospodarczego[15]. Został aresztowany przez Niemców 12 kwietnia 1944. Był przetrzymywany na Pawiaku. 11 maja 1944 został rozstrzelany przez Niemców podczas egzekucji w ruinach getta.

Po wojnie jego szczątki zostały ekshumowane i ponownie pochowane na terenie kwatery powstańczej cmentarza Wolskiego w Warszawie.

Był dwukrotnie żonaty: z pierwszą żoną, Janiną Rybicką, miał córki Jadwigę (ur. 1908), Hannę (ur. 1910) i Helenę (ur. 1914).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Abłamowicz Konstanty, ps. „Abdank”, „Kostek”, „Tatar” - Żołnierze Niepodległości [online], zolnierze-niepodleglosci.pl [dostęp 2021-06-27].
  2. ↑ a b c d e f Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 1. [dostęp 2021-06-27].
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 613, 677, 1547.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 80 z 23 grudnia 1923 roku, s. 746.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 18 stycznia 1924 roku, s. 24.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 lutego 1924 roku, s. 86.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 599, 608.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 lutego 1925 roku, s. 90.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 90 z 7 września 1925 roku, s. 489.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927 roku, s. 117.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 156.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 25.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 300, 338.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 376.
  15. ↑ Marek Gałęzowski, Abłamowicz Konstanty [w:] idem, Wierni Polsce. Ludzie konspiracji piłsudczykowskiej 1939-1947, LTW: Warszawa 2005.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 stycznia 1923, s. 31.
  17. ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 406, jako major 7 pułku ułanów.
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 251, poz. 335 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  19. ↑ Konstantiy Ablamowicz. president.ee. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Abłamowicz&oldid=71134153”