Niszczyciele typu Tátra
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
Ganz & Co. Danubius Werft, Porto Ré |
| Wejście do służby | |
| Zbudowane okręty |
10 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
projektowa 850-880 t, pełna: 1000-1045 t |
| Długość |
83,5-85,4 m |
| Szerokość |
7,8 m |
| Zanurzenie |
3 m |
| Napęd |
6 kotłów parowych, 2 turbiny parowe AEG-Curtis 20 640 shp |
| Prędkość |
32,6 węzła |
| Załoga |
105-114 |
| Uzbrojenie |
2 x armata 100 mm L/50, 6 x armata 66 mm L/45, 4 x wyrzutnia torped 450 mm |
Niszczyciele typu Tátra – seria jednostek wchodzących w skład austro-węgierskiej Cesarsko-Królewskiej Marynarki Wojennej, składająca się z 10 jednostek. Jednostki wodowano i oddano do użytku w dwóch seriach: sześć wkrótce przed rozpoczęciem I wojny światowej (1912-1913) oraz cztery, nieznacznie zmodyfikowane, w roku 1917.
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
Jednostki wyposażone były w cztery kotły parowe opalane ropą i dwa – węglem. Współpracowały one z dwiema turbinami parowymi AEG-Curtis. Wyporność projektowa okrętów pierwszej serii wynosiła 850 t (drugiej: 880 t), wyporność pełna - 1000 t (drugiej serii: 1045 t). Serie różniły się też długością (druga seria to okręty o niespełna 2 m dłuższe). W drugiej serii jednostek liczniejsza była też nominalnie załoga - o 9 osób.
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Okręt uzbrojony był w dwie pojedyncze armaty kalibru 100 mm L/50 (po jednej na dziobie i rufie), sześć pojedynczych armat 66 mm L/45 (po trzy na każdej burcie) oraz dwie podwójne wyrzutnie torped kalibru 450 mm. W serii jednostek oddanych do służby w 1917 roku uzbrojenie uzupełniono o ciężki karabin maszynowy Schwarzlose kalibru 8 mm.
Wykaz i historia jednostek[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Tátra nosiły nazwy krain, gór, jezior i wysp Austro-Węgier.
Seria oddana w latach 1912-1913[edytuj | edytuj kod]
- „Tátra” (data wodowania: 5 listopada 1912 r.)
- „Balaton” (16 listopada 1912 r.)
- „Csepel” (30 grudnia 1912 r.)
- „Lika” (15 marca 1913 r.)
- „Orjen” (22 sierpnia 1913 r.)
- „Triglav” (22 grudnia 1913 r.)
Pięć z sześciu niszczycieli (z wyjątkiem SMS „Orjen”) wzięło w grudniu 1915 roku udział w bitwie pod Durazzo i w Cieśninie Otranto. Dwa z nich - SMS „Lika” i SMS „Triglav” zatonęły jeszcze przed główną fazą bitwy wskutek wejścia na miny. Ich nazwy nadano wkrótce zbudowanym kolejnym jednostkom tego samego typu.
Seria oddana w roku 1917[edytuj | edytuj kod]
- „Triglav” (24 lutego 1917 r.)
- „Lika” (8 maja 1917 r.)
- „Dukla” (28 lipca 1917 r.)
- „Uzsok” (26 września 1917 r.)
Jednostki, które przetrwały I wojnę światową, zostały następnie w większości wcielone w skład Królewskiej Marynarki Wojennej Włoch - Regia Marina. SMS „Dukla” wszedł w skład francuskiej Marine nationale.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway's All The World's Fighting Ships 1906-1921. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1985. ISBN 978-0-87021-907-8.
- Erwin Sieche: Torpedoschiffe und Zerstörer der K. u. K. Marine. Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas-Verlag, 1996, seria: Marine-Arsenal: Band 34. ISBN 3-7909-0546-1.
- Zvonimir Freivogel: Voennyi Sbornik. Russian Military Journal. 2014. ISSN 2309-6322. (ang.).
- С.А. Балакин: ВМС Италии и Австро-Венгрии 1914-1918 гг. Справочник по корабельному составу. — М.: «Моделист-Конструктор». 1997.
