Torpedowce typu Python
.jpg) SM Tb 16 przed 1920 r. | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | |
| Wejście do służby |
1898-1900 |
| Wycofanie |
1918 |
| Zbudowane okręty |
4 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 115 ton |
| Długość |
46,6 metra na KLW |
| Szerokość |
4,6 m |
| Zanurzenie |
2,3 m |
| Napęd |
1 maszyna parowa potrójnego rozprężania |
| Prędkość |
24 węzły |
| Załoga |
21 |
| Uzbrojenie | |
Torpedowce typu Python – austro-węgierskie torpedowce z końca XIX wieku i okresu I wojny światowej. W latach 1897–1900 w brytyjskiej stoczni Yarrow w Londynie zbudowano cztery okręty tego typu. Jednostki weszły w skład Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w latach 1898–1900 i wzięły udział w I wojnie światowej. W wyniku podziału floty po upadku Austro-Węgier trzy jednostki przyznano Francji, a jedną Wielkiej Brytanii. Wszystkie zostały złomowane w 1920 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Cztery torpedowce typu Python zostały zamówione w Wielkiej Brytanii przez Austro-Węgry, a ich projekt bazował na zbudowanym w 1896 roku w stoczni Yarrow torpedowcu „Viper” (Tb 17)[1].
Wszystkie okręty typu Python zbudowane zostały w stoczni Yarrow w Londynie[2][3]. Budowę okrętów rozpoczęto w latach 1897-1898, zostały zwodowane w latach 1898–1899, a do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine przyjęto je w latach 1898–1900[2][3].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Python” (Tb 13) | Yarrow | 1898 | 11 kwietnia 1899 | 12 października 1899 |
| „Kigyo” (Tb 14) | 31 stycznia 1900 | |||
| „Boa” (Tb 15) | 1897 | wrzesień 1898 | 1898 | |
| „Cobra” (Tb 16) |
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Okręty był niewielkimi, przybrzeżnymi torpedowcami[2]. Długość na konstrukcyjnej linii wodnej wynosiła 46,6 metra (45,9 metra między pionami), szerokość 4,6 metra i zanurzenie 2,3 metra[2]. Wyporność standardowa wynosiła 115 ton, zaś pełna 135 ton[2][4][a]. Okręty napędzane były przez maszynę parową potrójnego rozprężania o projektowanej mocy 1800 KM (maksymalnej 2000 KM), do której parę dostarczały dwa kotły Yarrow[2][1]. Jednośrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 24 węzły[2]. Jednostki zabierały zapas 30 ton węgla[1].
Okręty wyposażone były w trzy pojedyncze wyrzutnie torped kalibru 450 mm umieszczone na pokładzie[2][3]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiły dwa pojedyncze działka pokładowe kal. 47 mm L/33 Hotchkiss[1][2].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 21 oficerów, podoficerów i marynarzy[2][3].
Służba[edytuj | edytuj kod]
W 1910 roku na podstawie zarządzenia o normalizacji nazw okręty utraciły swoje nazwy, zastąpione numerami 13–16[1]. W 1914 roku Tb 14 przebudowano na tender wodnosamolotów[1][2]. Z powodu rozpadu monarchii habsburskiej 1 listopada 1918 roku na jednostkach opuszczono po raz ostatni banderę KuKK[5]. W wyniku podziału floty austro-węgierskiej trzy okręty zostały przyznane Francji (Tb 13, Tb 15 i Tb 16), zaś Tb 14 przypadł Wielkiej Brytanii[3][6]. Jednostki zostały złomowane w 1920 roku[2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roger Chesneau, Eugene Kolesnik: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1860-1905. London: Conway Maritime Press, 1979. ISBN 978-0-85177-133-5. (ang.).
- Ivan Gogin: PYTHON torpedo Cobrats (1898-1900). Navypedia. [dostęp 2017-10-11]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- René Greger: Austro-Hungarian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1976. ISBN 0-7110-0623-7. (ang.).
- Robert Rochowicz. Losy okrętów floty Austro-Węgier po 30 października 1918 roku. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 4-5/2003 (41), 2003. ISSN 1426-529X.
