Stanisław Komornicki-Nałęcz

Stanisław Komornicki

major artylerii
Data i miejsce urodzenia	26 sierpnia 1898 Równe, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	1940 Charków, USRR, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1916–1940
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	49 dywizjon artylerii lekkiej
Stanowiska	dowódca dywizjonu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Stanisław Komornicki herbu Nałęcz (ur. 26 sierpnia 1898 w Równem, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 26 sierpnia 1898 w Równem, w ówczesnym powiecie krośnieńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Prota i Ewy z Niesiołowskich. Był starszym bratem Bogusława. Maturę uzyskał w 1916 w gimnazjum w Wiedniu. 10 maja 1916 wcielony do 24 pułku strzelców polowych, następnie przeniesiony do 59 pułku artylerii polowej armii austriackiej. Ukończył szkołę artylerii w Preszburgu.

9 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego i dostał przydział do pociągu pancernego „Piłsudczyk”. Walczył w bitwie o Lwów i innych działaniach wojny polsko-ukraińskiej, następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. W marcu 1920 pod Nachowem przyczynił się do zwycięstwa nad nieprzyjacielskim pociągiem pancernym. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. W 1923 pełnił służbę na stanowisku dowódcy pociągu pancernego nr 12, pozostając oficerem nadetatowym 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskiej. W następnym roku został przeniesiony do 23 pułku artylerii polowej w Będzinie na stanowisko adiutanta pułku. W 1924 awansował do stopnia kapitana. W 1930 odkomenderowany do Biura Ogólno-Administracyjnego MSWojsk. Z dniem 1 sierpnia 1933 został przeniesiony do 17 pułku artylerii lekkiej w Gnieźnie. 4 lutego 1934 został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Po awansie został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu. Od 1938 był I zastępcą dowódcy 13 dywizjonu artylerii konnej w Brodach (od następnego roku w Kamionce Strumiłowej).

W kampanii wrześniowej 1939 dowódca 49 dywizjonu artylerii lekkiej, ranny 17 września 1939 podczas obrony Twierdzy Brzeskiej przed XIX Korpusem Pancernym Wehrmachtu gen. Heinza Guderiana.

Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej, osadzony w obozie w Szepietówce, potem w Starobielsku. Zamordowany przez NKWD wiosną 1940 w Charkowie, pochowany potajemnie w masowym grobie w Piatichatkach. Figuruje w wykazie poz. 1615. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Minister obrony narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Stanisław Komornicki był żonaty z Izabellą z Szulców, z którą miał syna Jacka (ur. 1933) oraz córki Izabellę (ur. 1934) i Marię (ur. 1938).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5182
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”
• Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Państwowa Odznaka Sportowa

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich
• ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Charkowie

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.