Stanisław Postępski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Postępski
Ilustracja
Stanisław Postępski (przed 1913)
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1876
Stryj

Data śmierci

prawdop. 1940

Zawód, zajęcie

urzędnik

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Stanisław Postępski (ur. 22 lipca 1876 w Stryju, zm. prawdop. 1940) – prawnik, wykładowca, sekretarz Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 22 lipca 1876 w Stryju, w rodzinie Władysława i Heleny z Kaniewskich[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Stryju i Lwowie, ukończył w 1896 Państwowe Gimnazjum im. króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle[2]. Działał w tajnym ruchu niepodległościowym na obszarze Galicji[3]. W 1901 ukończył studia prawnicze (z tytułem magistra) na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Po ukończeniu studiów pracował w Krajowej Dyrekcji Skarbu we Lwowie. W czerwcu 1910 decyzją prezydium krajowej dyrekcji skarbu jako koncepista skarbu został mianowany komisarzem skarbu w X klasie rangi[4]. Od 1913 był wykładowcą rachunkowości ogólnej i państwowej w Studium Ekonomiczno-Administracyjnym. 1 marca 1913 został dyrektorem kancelarii Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[5][6]. Po wybuchu I wojny światowej jako oficer rezerwy został wcielony do c. i k. armii[7]. Po upadku Twierdzy Przemyśl wiosną 1915 został wzięty do niewoli rosyjskiej[8]. W tym czasie władze uniwersyteckie czyniły starania mające na celu uniknięcie zesłania Postępskiego do Rosji; w stanie choroby został on przewieziony do szpitala wojskowego przy ul. Łyczakowskiej we Lwowie, po czym mimo wcześniejszych obietnic ze strony Rosjan, 16 kwietnia 1915 został wywieziony do Rosji[9].

Po zakończeniu wojny wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty[10][11]. Jako oficer rezerwowy w 1923, 1924 był przydzielony do 45 pułku piechoty w Równem[12][13]. W 1934 jako kapitan rezerwy piechoty i oficer pospolitego ruszenia był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[14].

W okresie II Rzeczypospolitej w latach 20 i 30. pełnił funkcję dyrektora kancelarii, notariusza, sekretarza senatu i kierownika sekretariatu Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie[15][16]. Od 1936 był wykładowcą w Studium Ekonomicznym na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Na własną prośbę z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[17].

Był członkiem rzeczywistym korporacji akademickiej „Astrea”, jej sekretarzem w roku akademickim 1931/32 i wiceprezesem w 1932/33[18]. Był członkiem zwyczajnym Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie[19].

Do 1939 jako emeryt zamieszkiwał przy Jana Długosza 27 we Lwowie[20] (obecnie Cyryla i Mefodija[21]).

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez NKWD. Był przetrzymywany w obozie w Kozielsku[22][23]. Na wiosnę 1940 miał zostać zamordowany przez NKWD w ramach zbrodni katyńskiej[24] (Adam Redzik wskazał, że Stanisław Postępski został zamordowany w Katyniu[25], zaś Jan Draus podał, iż w Charkowie[26]). Mimo tego Stanisław Postępski nie został wymieniony na listach katyńskich, które opublikowała Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa[27][28][29][30][31].

Od 11 listopada 1905 był mężem Marii Osuchowskiej[1]. Córkami Stanisława Postępskiego były: Janina (ur. 1908), po mężu Solecka, która we wspomnieniach twierdziła, że jej ojciec zmarł na terenie obecnego Kazachstanu[32][33] i Jadwiga zamężna z Tomaszem Kozłowskim; ich synami byli Stefan i Krzysztof[34].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 245. [dostęp 2021-09-15].
  2. ↑ Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 117.
  3. ↑ Wacław M. Borzemski: Pamiętnik tajnych organizacji niepodległościowych na terenie byłej Galicji w latach 1880–1897. Lwów: 1930, s. 190.
  4. ↑ Kronika. Mianowania. „Nowa Reforma”, s. 2, Nr 286 z 26 czerwca 1910. 
  5. ↑ Inauguracja nowego roku szkolnego na uniwersytecie lwowskim. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 234 z 12 października 1913. 
  6. ↑ Nowy dyrektor Uniwersytetu lwowskiego. „Nowości Illustrowane”. Nr 10, s. 15, 8 marca 1913. 
  7. ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 4.
  8. ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 66.
  9. ↑ Adolf Beck: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie podczas inwazji rosyjskiej w roku 1914/15. Lwów: 1935, s. 67.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 411.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 470.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 238.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 258.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 251, 959.
  15. ↑ Sprawy osobiste. W: Kronika Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie za rok szkolny 1924/25. Lwów: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, 1925, s. 3.
  16. ↑ Skład uniwersytetu w roku akademickim 1935/36. lwow.com.pl. [dostęp 2014-12-25].
  17. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 9, s. 361, 10 września 1938. 
  18. ↑ K! Astrea. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 2014-12-25].
  19. ↑ Sprawozdanie Wydziału Kasyna i Koła Literacko-Artystycznego we Lwowie za czas od 1 kwietnia 1934 do 31 marca 1935 przedłożone Walnemu Zgromadzeniu w dniu 29 maja 1935. Lwów: 1935, s. 33.
  20. ↑ Książka telefoniczna. Lwów. 1939. s. 658. [dostęp 2015-06-29].
  21. ↑ Nazwy ulic Lwowa. lwow.com.pl. [dostęp 2015-06-29].
  22. ↑ Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 240. ISBN 83-7001-294-9.
  23. ↑ Adam Moszyński: Lista Katyńska. Jeńcy obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk zaginieni w Rosji Sowieckiej. Londyn 1982, s. 154.
  24. ↑ Kajetan Rajski: Katyń – zbrodnia bez osądu i kary. historyczna.w.interia.pl. [dostęp 2014-12-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 grudnia 2014)].
  25. ↑ Adam Redzik: Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939-1945. lwow.com.pl. [dostęp 2014-12-25].
  26. ↑ Jan Draus: Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie 1918–1946. Portret kresowej uczelni. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2007, s. 92. ISBN 978-83-7188-964-6.
  27. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Katyń. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000. [dostęp 2014-12-25].
  28. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2003. [dostęp 2014-12-25].
  29. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom I. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. [dostęp 2014-12-25].
  30. ↑ Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Miednoje Tom II. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. [dostęp 2014-12-25].
  31. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. [dostęp 2014-12-25].
  32. ↑ Solecka Janina, Wyszli z Andersem. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-12-25].
  33. ↑ Nowe książki. cracovia-leopolis.pl. [dostęp 2014-12-25].
  34. ↑ Krzysztof Wojciechowski: Rzecznik ekorozwoju. natura2000.org.pl. [dostęp 2014-12-25].
  35. ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie państwowej”.
  36. ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937. 
  37. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278 „za zasługi w służbie państwowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Postępski&oldid=71778470”