Tadeusz Nowakowski (major)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Nowakowski
Czyński
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

30 listopada 1898
Wielka Wieś

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1915–1937, 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Wileńska Brygada Kawalerii

Stanowiska

komendant Kwatery Głównej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej

Tadeusz Nowakowski[a], ps. „Czyński”[2] (ur. 30 listopada 1898 w Wielkiej Wsi, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 listopada 1898 w Wielkiej Wsi, w ówczesnym powiecie miechowskim guberni kieleckiej, w rodzinie Stanisława i Marii z Krzyżanowskich[3][2][4][5].

16 czerwca 1915 wstąpił do Legionów Polskich[6]. Walczył w szeregach 1 PułkU Ułanów[6]. Od 3 lutego do 4 kwietnia 1917 był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego w Ostrołęce, który ukończył z wynikiem dostatecznym. W latach 1918–1921 walczył w szeregach 11 Pułku Ułanów[3][7]. W 1920 został mianowany podporucznikiem[3].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 298. lokatą w korpusie oficerów jazdy[8]. Później został przeniesiony do 23 Pułku Ułanów w Wilnie[1][9]. W 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[10][11]. Służył na stanowisku dowódcy Szwadronu Kawalerii KOP „Budsław”[2]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień rotmistrza z dniem 1 stycznia 1927 i 33. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12]. W marcu 1932 został przeniesiony z KOP do 3 Pułku Szwoleżerów w Suwałkach na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego w Grodnie[13][14]. W marcu 1934 został przeniesiony z Grodna do garnizonu Suwałki, przekazując obowiązki dowódcy szwadronu majorowi Mieczysławowi Kozaneckiemu[15]. Później został przeniesiony do 4 Pułku Ułanów w Wilnie[3]. 18 marca 1936 prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go z dniem 1 stycznia 1936 majorem w korpusie oficerów kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 6. lokatą[16]. W 1937 został przeniesiony w stan spoczynku.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku komendanta Kwatery Głównej Wileńskiej Brygady Kawalerii[17]. Dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[18]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Tadeusz III Nowakowski”, w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 645, 684.
  2. ↑ a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-08].
  3. ↑ a b c d Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 378.
  4. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-08].
  5. ↑ Żołnierze Niepodległości ↓, tu podano, że urodził się w m. Książ na Kielecczyźnie lub 28 października 1898 we wsi Zwierzyniec k. Zamościa.
  6. ↑ a b Żołnierze Niepodległości ↓.
  7. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 255, 792.
  8. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 171.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 578, 607.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 332, 351.
  11. ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 63, 84.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 20 kwietnia 1927, s. 123.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 255.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151, 627.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 161.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 381.
  17. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 367.
  18. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  19. ↑ M.P. z 1931 r. nr 179, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  20. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 645.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 578.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151.
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-04-08].
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Nowakowski_(major)&oldid=68698113”