Turniej szachowy Surakarta-Denpasar 1982
Turniej szachowy Surakarta-Denpasar 1982 – rozegrany w dwóch indonezyjskich miastach kołowy turniej szachowy, który z racji swojej licznej obsady na trwałe zapisał się w historii szachów.
Przebieg turnieju[edytuj | edytuj kod]
Zawody odbyły się w dniach od 10 lutego do 13 marca 1982 roku. Na starcie stanęło 26 zawodników z 14 państw, w tym 18 arcymistrzów. Wyjątkowość turnieju polegała na tym, iż rozegrany on został systemem kołowym, co przy tak dużej liczbie startujących jest zjawiskiem niespotykanym, przede wszystkim z powodu konieczności rozegrania 25 rund.
Turniej zorganizowała Indonezyjska Federacja Szachowa przy znacznym wsparciu żony ówczesnego prezydenta kraju, Tien Suharto. Dzięki jej patronatowi, fundusz nagród wyniósł 100 tys. USD (I nagroda - 15 tys., II nagroda - 12,5 tys.). Niezależnie od tego, arcymistrzowie z rankingiem powyżej 2500 punktów otrzymali honorarium w wysokości 1 tys. USD. Tak wysokie nagrody spowodowały liczne zgłoszenia, w tym szachistów z szerokiej światowej czołówki, choć wśród uczestników nie było ani jednego zawodnika z rankingiem min. 2600 pkt (wówczas wyznacznika przynależności do światowej elity). Prawdopodobnie na taki stan rzeczy wpływ miał rozgrywany w Mar del Placie w tym samym okresie silnie obsadzony turniej Clarin, na starcie którego stanęło sześciu graczy z rankingiem 2600 i więcej punktów. Spośród startujących w Indonezji najwyżej na liście rankingowej FIDE na dzień 1 stycznia 1982 roku notowani byli pretendenci do tytułu mistrza świata: Vlastimil Hort i Zoltan Ribli (obaj po 2590, dz. 18 miejsce) oraz Walter Browne i Larry Christiansen (obaj po 2585, dz. 23 miejsce), Giennadij Sosonko (2580, dz. 25 miejsce) i Anthony Miles (2575, dz. 27 miejsce).
Pierwsza połowa turnieju rozegrana została w mieście Surakarta, natomiast druga - w Denpasarze. Zawodnicy musieli wykazać się doskonałą kondycją i odpornością nerwową: poza wyjątkowo długim czasem trwania zawodów (ponad miesiąc), przyszło im również zmierzyć się ze specyficznym klimatem i miejscowym wyżywieniem. Dodatkowo w czasie trwania ostatniej rundy, wyspę Bali nawiedziło lekkie trzęsienie ziemi, co spowodowało panikę wśród uczestników. Jak trudnym wyzwaniem był udział w tym turnieju niech świadczy fakt, iż Duncan Suttles stracił w czasie jego trwania aż 9 kg wagi.
Od pierwszych rund na czele tabeli znajdowali się utytułowani arcymistrzowie oraz dwóch mistrzów międzynarodowych: Ron Henley i Murray Chandler. Po XVIII rundzie zdecydowanie liderował Walter Browne (13½ pkt) przed Murrayem Chandlerem i Larrym Christansenem (obaj po 12 pkt). Jednak w kolejnych rundach W. Browne zaczął remisować swoje pojedynki, co pozwoliło konkurentom na zmniejszenie dystansu (po XXIV rundzie razem prowadzili W. Browne i R. Henley). W ostatnich partiach obaj liderzy pokonali swoich przeciwników i zwyciężyli z wynikiem 17½ pkt (w 25 partiach), ale okazały puchar otrzymał amerykański arcymistrz z powodu posiadania wyższej punktacji dodatkowej. Ron Henley pokonując w ostatniej rundzie Anthony Milesa odniósł niecodzienny sukces - wypełnił normę na tytuł arcymistrza (wynoszącą 17½ pkt) i dzięki dużej liczbie partii w turnieju zdobył ten tytuł. Do udanych zaliczyć również może swój udział Bojan Kurajica, który jako jedyny nie przegrał żadnego pojedynku. Zawodnicy indonezyjscy generalnie stanowili tło dla zagranicznych gości, choć każdy z nich pokonał któregoś z arcymistrzów. Najlepiej spośród gospodarzy zaprezentował się Herman Ardiansyah, który zajął XIV miejsce.
Wyniki końcowe[edytuj | edytuj kod]
|
|
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Szachy nr 4-5/1982, str. 110-114