Wiaczesław Cwietajew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiaczesław Cwietajew
Вячеслав Дмитриевич Цветаев
ilustracja
generał pułkownik generał pułkownik
Pełne imię i nazwisko

Wiaczesław Dmitrijewicz Cwietajew

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1893
stanica Małoarchangielska
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1950
Moskwa, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

19141918
19181950

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

dowódca: 5 Armii Uderzeniowej, 6 i 33 Armii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Wiaczesław Dmitrijewicz Cwietajew (ros. Вячеслав Дмитриевич Цветаев, ur. 5 stycznia?/17 stycznia 1893 w stanicy Małoarchangielska, zm. 11 sierpnia 1950 w Moskwie) – radziecki generał, Rosjanin, Bohater Związku Radzieckiego, generał pułkownik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w stanicy Małoarchangielskiej (obecnie jest to obwód orłowski), koło miasta Małoarchangielsk, w rodzinie pracownika kolei. Ukończył 6 klas gimnazjum.

Po wybuchu I wojny światowej powołany do armii rosyjskiej, gdzie dosłużył się stopnia porucznika. Był dowódcą kompanii i batalionu. W styczniu 1918 roku został zdemobilizowany i rozpoczął pracę w zakładach maszynowych w Moskwie.

W 1918 roku w związku z interwencją aliantów w czasie wojny domowej, wstąpił do Armii Czerwonej i został dowódcą kompanii w 4 Moskiewskim Pułku, biorącym udział w walkach z wojskami alianckimi na północy Rosji. W czasie tych walk okazał się dobrym dowódcą i kolejno dowodził batalionem, pułkiem i brygadą. W 1919 roku został dowódcą 54 Dywizji Strzeleckiej, walczącej w północnej części Rosji, gdzie wsławiła się w zdobyciu Archangielska. Po wyparciu wojsk alianckich, dywizja pod jego dowództwem została przerzucona na Front Zachodni, gdzie wzięła udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po podpisaniu pokoju z Polską ukończył wyższy kurs dowódców. Następnie udał się na Środkowy Wschód, gdzie prowadziła walki z basmaczami i gdzie został dowódcą kolejno 2 i 3 Dywizji Turkiestańskiej. W 1927 roku ukończył wyższy kurs dowódczy w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego, a w 1931 roku został starszym wykładowcą w tej akademii.

W 1937 roku został dowódcą 57 Dywizji Strzeleckiej. W dniu 1 maja 1938 roku w czasie parady w miejscowości Czugujewka doszło do wybuchu improwizowanej bomby, w wyniku czego zostało rannych 11 żołnierzy 57 Dywizji Strzeleckiej. W związku z tym zdarzeniem został aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. W więzieniu przebywał do 9 września 1939 roku, kiedy został uniewinniony od zarzutów. Po wyjściu z więzienia został ponownie wykładowcą w Akademii im. Frunzego.

Po ataku Niemiec na ZSRR w lipcu 1941 roku został dowódcą grupy wojsk 7 Armii (Front Karelski), następnie zastępcą dowódcy 4 Armii i dowódca 10 Armii Rezerwowej. Od grudnia 1942 roku był dowódcą 5 Armii Uderzeniowej, którą to funkcję pełnił do maja 1944 roku. W maju 1944 roku został zastępcą dowódcy 1 Frontu Białoruskiego, a we wrześniu dowódcą 6 Armii. Jeszcze we wrześniu 1944 roku został dowódcą 33 Armii, którą dowodził do zakończenia II wojny światowej. Brał udział m.in. w walkach w rejonie Puław, wyzwalaniu Kalisza, Śremu i Świebodzina W dniu 6 kwietnia 1945 roku za umiejętne dowodzenie i osobistą odwagę został wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

W lipcu 1945 roku został zastępcą dowódcy Południowej Grupy Wojsk i funkcję tę pełnił do stycznia 1947 roku, kiedy został jej dowódcą. Południową Grupą Wojsk dowodził do stycznia 1948 roku, do momentu jej rozformowania. Został wtedy komendantem Akademii im. Frunzego.

Zmarł w Moskwie, pochowany został na cmentarzu Nowodziewiczym.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]