Wikiprojekt:Tłumaczenie artykułów/The Kinks

The Kinks – angielska grupa rockowa założona w 1964 w dzielnicy Muswell Hill w Londynie przez braci Raya i Dave'a Daviesów, zaliczana do zespołów brytyjskiej inwazji. Uznawana jest za jedną z najważniejszych i najbardziej wpływowych grup tego okresu. Jej twórczość była zainspirowana wieloma gatunkami muzycznymi, takimi jak rhythm and blues, brytyjski music hall, folk i country. Grupa istniała do 1996, a przez całe 32 lata jej istnienia współtworzyli ją Ray Davies (śpiew, gitara rytmiczna) i Dave Davies (gitara prowadząca, podkład wokalny). Byli oni również autorami znakomitej większości wykonywanych przez The Kinks piosenek. Trzeci założyciel, Pete Quaife (gitara basowa, podkład wokalny), odszedł z grupy w 1969 i zastąpiony został przez Johna Daltona. Mick Avory (instrumenty perkusyjne) pozostał w zespole do 1984, a jego funkcję przejął Bob Henrit. Dalton opuścił The Kinks w 1978 na rzecz Jima Rodforda. W latach 60. z The Kinks współpracował jako muzyk sesyjny klawiszowiec Nicky Hopkins. Później w skład grupy wchodziło kilku innych keyboardzistów (m.in. John Gosling, czy Ian Gibbons).	The Kinks were an English rock band formed in Muswell Hill, North London, by brothers Ray and Dave Davies in 1964. Categorized in the United States as a British Invasion band, The Kinks are recognized as one of the most important and influential rock acts of the era. Their music was influenced by a wide range of genres, including rhythm and blues, British music hall, folk, and country. Ray Davies (lead vocals, rhythm guitar) and Dave Davies (lead guitar, vocals) remained members throughout the group's 32-year run. Original members Pete Quaife (bass guitar, vocals) and Mick Avory (drums and percussion) were replaced by John Dalton in 1969 and Bob Henrit in 1984, respectively. Dalton was in turn replaced by Jim Rodford in 1978. Keyboardist Nicky Hopkins accompanied the band during studio sessions in the mid-1960s. Later, various keyboardists, including John Gosling and Ian Gibbons, were full-time members.
Popularność The Kinks zyskali w 1964, dzięki sukcesowi ich trzeciego singla "You Really Got Me" autorstwa Raya Daviesa. Piosenka stała się międzynarodowym przebojem, trafiając na szczyt brytyjskiej listy przebojów i do pierwszej dziesiątki amerykańskiego zestawienia Billboard Hot 100. W drugiej połowie lat 60. i na początku 70. grupa wydała szereg singli i płyt długogrających, które zostały docenione przez krytykę i odniosły sukces komercyjny. W repertuarze, prócz stereotypowej twórczości rockowej, znalazły się piosenki i albumy koncepcyjne, których tematem było angielskie społeczeństwo, kultura i styl życia. Longplaye takie jak Face to Face, Something Else, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, Arthur, Lola Versus Powerman and the Moneygoround, czy Muswell Hillbillies oraz promujące je single wymieniane są wśród najistotniejszych nagrań tego okresu. Późniejsze albumy koncepcyjne grupy – rock-opery, nawiązujące do estetyki camp, nie zyskały już takiego uznania. Zespół powrócił na listy przebojów na przełomie lat 70. i 80., częściowo wskutek powodzenia nowych aranżacji utworów The Kinks autorstwa grup nowofalowych takich jak The Jam, The Knack i The Pretenders. Dekadę później do wzorowania się na twórczości The Kinks przyznawali się wykonawcy britpopu (m.in. Blur i Oasis). Zespół rozwiązał się w roku 1996, ze względu na niezadowalające wyniki sprzedaży kilku ostatnich albumów i creative tension między braćmi Davies.	The Kinks first came to prominence in 1964 with their third single, "You Really Got Me", written by Ray Davies. It became an international hit, topping the charts in the United Kingdom and reaching the Top 10 in the United States. Between the mid-1960s and early 1970s, the group released a string of commercially and critically successful singles and LPs, and gained a reputation for songs and concept albums reflecting English culture and lifestyle, fuelled by Ray Davies' observational writing style. Albums such as Face to Face, Something Else, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, Arthur, Lola Versus Powerman and the Moneygoround, and Muswell Hillbillies, along with their accompanying singles, are considered among the most influential recordings of the period. The Kinks' subsequent theatrical concept albums met with less success, but the band experienced a revival during the New Wave era—groups such as The Jam, The Knack, and The Pretenders covered their songs, helping to boost The Kinks' record sales. In the 1990s, Britpop acts such as Blur and Oasis cited the band as a major influence. The Kinks broke up in 1996, a result of the commercial failures of their last few albums and creative tension between the Davies brothers.
Spośród ponad 70 singli The Kinks, siedemnaście trafiło do pierwszej dwudziestki oficjalnej brytyjskiej listy przebojów. Pięć albumów zespołu zajmowało miejsca w pierwszej dziesiątce UK Albums Chart, zestawiającego najlepiej sprzedające się płyty w Wielkiej Brytanii. W Stanach Zjednoczonych grupa miała 5 piosenek w pierwszej dziesiątce i 9 albumów w pierwszej czterdziestce list magazynu "Billboard". Cztery albumy The Kinks uzyskały w USA status złotej płyty. Wśród dowodów uznania dla zespołu znalazły się nagroda Ivora Novello, a także wprowadzenie do galerii sław Rock and Roll Hall of Fame (w 1990) i UK Music Hall of Fame (w 2005).	The Kinks had five Top 10 singles on the US Billboard chart. Nine of their albums charted in the Top 40. In the UK, the group had seventeen Top 20 singles and five Top 10 albums. Four of their albums have been certified gold by the RIAA. Among numerous honours, they received the Ivor Novello Award for "Outstanding Service to British Music". In 1990, their first year of eligibility, the original four members of The Kinks were inducted into the Rock & Roll Hall of Fame, as well as the UK Music Hall of Fame in November 2005.

Historia

(?) Kształtowanie (1962–1963)

6 Denmark Terrace. Dom dzieciństwa braci Davies.
Bracia Raymond i David Daviesowie urodzili się przy Huntington Road na osiedlu East Finchley w londyńskiej dzielnicy Barnet, jako młodsi bracia sześciu córek Fredericka i Annie Daviesów. Wkrótce rodzina przeniosła się na sąsiednie osiedle Muswell Hill pod adres 6 Denmark Terrace, Fortis Green Road. Bracia od dzieciństwa obcowali z muzyką różnych gatunków: piosenkami brytyjskich teatrów rewiowych (popularnej rozrywki pokolenia ich rodziców), a także jazzem i rock and rollem, których miłośniczkami były starsze siostry. Biograf Thomas Kitts pisał: "Przyjęcia [organizowane w domu Daviesów] miały niezwykły wpływ na twórczość The Kinks. Wydaje się, jak gdyby Ray, świadomie lub nie, starał się odtworzyć te sobotnie imprezy na koncertach, łącznie z chaosem, piwem i wspólnym przyśpiewywaniem". Zarówno Ray, jak i blisko trzy lata młodszy Dave, nauczyli się grać na gitarze i wspólnie grali skiffle i rock and rolla.	The Davies brothers were born in suburban North London on Huntingdon Road, East Finchley, the youngest and only boys among their family's eight children. Their parents, Frederick and Annie Davies, soon moved the family to 6 Denmark Terrace, Fortis Green Road, in the neighbouring suburb of Muswell Hill. At home they were immersed in a world of varied musical styles, from the music hall of their parents' generation to the jazz and early rock and roll that their older sisters enjoyed. These musical experiences centred around nightlong parties held in the front room of their house, which made a great impression on the Davies brothers. Thomas Kitts writes, "The influence of these parties on The Kinks ... is remarkable. Whether consciously or unconsciously, [onstage] it seemed as if Ray was trying to recreate the Saturday night parties of his family's home—complete with chaos, beer, and singalongs." Both Ray and his brother Dave, younger by almost three years, learned to play guitar, and they played skiffle and rock and roll together.
Bracia uczęszczali do szkoły William Grimshaw Secondary Modern School (obecnie część Fortismere School), gdzie założyli zespół Ray Davies Quartet. W skład wchodzili także kolega z klasy Raya, Pete Quaife, i jego znajomy John Start. Grupa zadebiutowała na zabawie szkolnej, a później występowała w okolicznych pubach i barach. Przez zespół przewinęło się kilku wokalistów – na początku roku 1962 należał do niego Rod Stewart, wówczas także uczeń William Grimshaw School. Niedługo założył on własną grupę Rod Stewart and the Moonrakers, która stała się lokalnym rywalem Ray Davies Quartet. Pod koniec 1962 Ray Davies wyprowadził się z domu i rozpoczął naukę w Hornsey College of Art, gdzie rozwijał swoje zainteresowania w zakresie filmu, szkicu, teatru, a także jazzu i bluesa. Na krótko zaangażował się jako gitarzysta do Dave Hunt Band, profesjonalnej grupy muzycznej grającej jazz i R&B. Wkrótce rzucił szkołę i wrócił na Muswell Hill, gdzie z bratem i Quaife'em wznowili działalność zespołu. W 1963 występowali m.in. jako Pete Quaife Band, The Bo-Weevils i The Ramrods, po czym zdecydowali się na szyld The Ravens.	The brothers attended William Grimshaw Secondary Modern School (later merged with Fortismere School), where they formed a band, the Ray Davies Quartet, with Ray's friend and classmate Pete Quaife, and Quaife's friend John Start. Their debut at a school dance was well received, which encouraged the group to play at local pubs and bars. The band went through a series of lead vocalists; the most notable was Rod Stewart, another student at William Grimshaw, who performed with the group at least once in early 1962. He soon formed his own group, Rod Stewart and the Moonrakers, which became a local rival to the Ray Davies Quartet. In late 1962, Ray Davies left home to study at Hornsey College of Art. He pursued interests in subjects such as film, sketching, theatre, and music such as jazz and blues. He gained experience as a guitarist with the Soho-based Dave Hunt Band, a professional group of musicians who played jazz and R&B. Davies soon quit school and returned to Muswell Hill, where the brothers and Quaife re-formed their old group, performing under several names, including the Pete Quaife Band, The Bo-Weevils, and The Ramrods, before (temporarily) settling on The Ravens.
Zyskawszy lokalną popularność grupa zatrudniła dwóch menedżerów, Grenville'a Collinsa i Roberta Wace'a. Pod koniec 1963 kolejnym impresario został były piosenkarz Larry Page. The Ravens zainteresował się także amerykański producent Shel Talmy, a do organizacji koncertów zespołu zaangażowany został Arthur Howes, który rok wcześniej promował The Beatles. Początkowo grupa bez powodzenia brała udział w przesłuchaniach do róznych wytwórni płytowych, jednak już na początku 1964 Talmy zapewnił jej kontrakt z Pye Records. W tym czasie do zespołu dołączył nowy perkusista Mickey Wallet, jednak opuścił The Ravens jeszcze przed podpisaniem umowy z Pye. Zastąpił go Mick Avory, muzyk z ogłoszenia w czasopiśmie "Melody Maker", wcześniej m.in. perkusista jazzowy, który w 1962 zaliczył jeden występ z nowo powstałym wówczas The Rolling Stones. Około tego okresu The Ravens zmienili nazwę na The Kinks (pol. supły, zgięcia, ale także dziwaczności, perwersje). Istnieją różne wersje genezy nazwy. Zdaniem dziennikarza muzycznego i oficjalnego biografa zespołu, Jona Savage'a, manewr na granicy przyzwoitości, jakim było użycie dwuznacznego wyrazu, był chwytem, mającym przysporzyć zespołowi rozgłosu. Jest to zgodne z relacją Roberta Wace, który twierdził ponadto, że nazwę wymyślił jego znajomy. Inaczej tę historię przypominał sobie Ray Davies. Muzyk przypisywał pomysł na przemianowanie grupy Larry'emu Page'owi. Nowa nazwa odzwierciedlała dziwaczny (zdaniem menedżera) wygląd i wyczucie stylu członków zespołu. Ravens początkowo sprzeciwiali się zmianie. Ray Davies twierdził po latach, że tak naprawdę nazwa "The Kinks" nigdy mu się nie podobała.	The fledgling group hired two managers, Grenville Collins and Robert Wace, and in late 1963 former pop singer Larry Page signed on as their third. American record producer Shel Talmy began working with the band, and The Beatles' promoter, Arthur Howes, was retained to schedule The Ravens' live shows. The group unsuccessfully auditioned for various record labels until early 1964, when Talmy secured them a contract with Pye Records. During this period they had acquired a new drummer, Mickey Willet; however, Willet left the band shortly before they signed to Pye. The Ravens invited Mick Avory to replace him after seeing an advertisement Avory had placed in Melody Maker. Avory had a background in jazz drumming, and had played one gig with the fledgling Rolling Stones. Around this period, The Ravens decided on a new, permanent name: The Kinks. Numerous explanations of the name's genesis have been offered. In Jon Savage's analysis, "[They] needed a gimmick, some edge to get them attention. Here it was: 'Kinkiness'—something newsy, naughty but just on the borderline of acceptability. In adopting the 'Kinks' as their name at that time, they were participating in a time-honoured pop ritual—fame through outrage." Manager Robert Wace related his side of the story: "I had a friend. ... He thought the group was rather fun. If my memory is correct, he came up with the name just as an idea, as a good way of getting publicity. ... When we went to [the band members] with the name, they were ... absolutely horrified. They said, 'We're not going to be called kinky!Szablon:'" Ray Davies' view conflicts with Wace's—he recalled that the name was coined by Larry Page, and referenced their "kinky" fashion sense. Davies quoted him as saying, "The way you look, and the clothes you wear, you ought to be called the Kinks." "I've never really liked the name," Ray stated.

Punkt zwrotny, zakaz koncertowania w USA, zmiana stylu (1964–1966)

Pierwszym singlem The Kinks było wykonanie piosenki "Long Tall Sally" Little Richarda. Mimo wysiłków impresariów grupy, wydawnictwo zostało niemal zupełnie zignorowane przez stacje radiowe. Drugi singel, "You Still Want Me", nie trafił na brytyjską listę przebojów, zaś wytwórnia Pye zagroziła zespołowi zerwaniem kontraktu.	The Kinks' first single was a cover of the Little Richard song "Long Tall Sally". Despite the publicity efforts of the band's managers, it was almost completely ignored. When their second single, "You Still Want Me", failed to chart, Pye Records threatened to annul the group's contract unless their third single was successful.
Złą passę przerwało wydanie w sierpniu 1964 piosenki "You Really Got Me". Utwór, promowany występem w programie Ready Steady Go! telewizji ITV, przez dwa tygodnie był najlepiej sprzedającym się singlem w Wielkiej Brytanii. Szybko sprowadzony do Stanów Zjednoczonych przez Reprise Records, trafił także do pierwszej dziesiątki prestiżowej listy przebojów Billboard. Podobne sukcesy singel odniósł w Kanadzie czy Australii, nieco mniejsze w Europie. Charakterystyczną cechą utworu był głośny riff gitarowy, o silnie zniekształconej barwie dźwięku, którą Dave Davies osiągnął dzięki rozcięciu głośnika we wzmacniaczu. Piosenka, w opinii redakcji AllMusic, była jednym z fundamentów hard rocka i heavy metalu. Na przeboju częściowo wzorowali swą twórczość także artyści amerykańskiego rocka garażowego. Wkrótce po wydaniu "You Really Got Me" grupa nagrała jeszcze kilkanaście ścieżek na debiutancki longplay pod tytułem Kinks. Wydany 2 października 1964 album składał się głównie z przeróbek tradycyjnych melodii i nowych aranżacji piosenek innych wykonawców. W Wielkiej Brytanii Kinks zatrzymał się na czwartym miejscu zestawienia tygodniowej sprzedaży albumów, w Stanach Zjednoczonych dotarł do siódmej lokaty. Trzy tygodnie później wypuszczono na rynek czwarty singel, "All Day and All of the Night", również przykład wczesnego hard rocka, który, tak samo jak wydane kilka miesięcy później "Tired of Waiting for You" i "Set Me Free", przyniósł The Kinks kolejne miejsca w czołówkach list przebojów oraz sukces finansowy.	"You Really Got Me" was released in August 1964, and, boosted by a performance on the television show Ready Steady Go!, quickly reached number one in the United Kingdom. Hastily imported by the American label Reprise Records, it also made the Top 10 in the United States. The loud, distorted guitar riff—achieved by a slice Dave Davies made in the speaker cone of his Elpico amplifier (referred to by the band as the "little green amp")—gave the song its signature, gritty guitar sound. Extremely influential on the American garage rock scene, "You Really Got Me" is regarded as the first hard rock hit and the blueprint for related genres, such as heavy metal. Soon after its release, the group recorded most of the tracks for their debut LP, simply titled Kinks. Consisting largely of covers and revamped traditional songs, it was released on 2 October 1964, reaching number four on the UK chart. The group's fourth single, "All Day and All of the Night", another original hard rock tune, was released three weeks later, reaching number two in the United Kingdom, and number seven in the United States. The next singles, "Set Me Free" and "Tired of Waiting for You", were also commercially successful, the latter topping the UK singles chart.
	The Kinks amusing themselves during a Swedish tour in 1965
W 1965 The Kinks uczestniczyli w licznych tournée w różnych częściach świata. Występowali obok m.in. Manfred Mann, The Honeycombs, czy The Yardbirds. Trudy intensywnego koncertowania i częstych podróży przyczyniły się do napięcia stosunków między muzykami. 19 maja podczas koncertu w walijskim Cardiff doszło do bójki między Avorym i Dave'emm Daviesem. Gitarzysta przewrócił zestaw perkusyjny, w odpowiedzi na co Avory uderzył Daviesa stojakiem hi-hatu. Raniony muzyk stracił przytomność, a perkusista zbiegł z miejsca wypadku, sądząc, iż jego kolega nie żyje. Avory, tłumaczył później policji, że zdarzenie było jedynie numerem scenicznym, który polegać miał na rzucaniu instrumentami podczas występów. Po letniej trasie koncertowej w Stanach Zjednoczonych The Kinks otrzymali od amerykańskiego związku zawodowego muzyków zakaz koncertowania w USA. Choć nie podano oficjalnego uzasadnienia tej decyzji, powszechne było przekonanie, że powodem było awanturnicze zachowanie członków zespołu na scenie. Zakaz zniesiono dopiero w 1969.	The Kinks made their first tour of Australia and New Zealand in January 1965 as part of a package bill that included Manfred Mann and The Honeycombs. An intensive performing schedule saw them headline other package tours throughout the year with acts such as The Yardbirds and Mickey Finn. Tensions began to emerge within the band, expressed in incidents such as the on-stage fight between Avory and Dave Davies at The Capitol Theatre, Cardiff, Wales on 19 May. After finishing the first song, "You Really Got Me", Davies insulted Avory and kicked over his drum set. Avory responded by hitting Davies with his hi-hat stand, rendering him unconscious, before fleeing from the scene, fearing that he had killed his bandmate. Davies was taken to Cardiff Royal Infirmary, where he received 16 stitches to his head. To placate the police, Avory later claimed that it was part of a new act in which the band members would hurl their instruments at each other. Following a mid-year tour of the United States, the American Federation of Musicians refused permits for the group to appear in concerts there for the next four years, effectively cutting off The Kinks from the main market for rock music at the height of the British Invasion. Although neither The Kinks nor the union gave a specific reason for the ban, at the time it was widely attributed to their rowdy on-stage behaviour.
Podczas tournée po Azji i Australii Ray Davies skomponował piosenkę "See My Friends" (wydaną jako singel w lipcu 1965). Utwór, jako jeden z pierwszych w historii popu, był bezpośrednio zainspirowany tradycyjną muzyką indyjską. W autobiografii Davies wspominał, że natchnieniem do napisania "See My Friends" były usłyszane przezeń pewnego poranka w Bombaju śpiewy rybaków.	A stopover in Bombay, India, during the band's Australian and Asian tour had led Davies to write the song "See My Friends", released as a single in July 1965. This was an early example of crossover music and one of the first pop songs of the period to display the direct influence of traditional music from the Indian subcontinent. In his autobiography, X-Ray, Davies noted he was inspired to write "See My Friends" after hearing the songs of local fishermen during an early morning walk: I remember getting up, going to the beach and seeing all these fishermen coming along. I heard chanting to start with, and gradually the chanting came a bit closer and I could see it was fishermen carrying their nets out. When I got to Australia I wrote lots of songs, and that one particularly. {{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1 oraz 2.
Muzykolog Jonathan Bellman w książce The Exotic in Western Music wyraził pogląd, iż kompozycja Daviesa wywarła wybitny wpływ na ówczesną scenę rockową. Dodał: "Choć wiele przypisywano «Norwegian Wood» The Beatles, gdyż była to pierwsza piosenka popowa z sitarem, to przecież nagrano ją długo po wydaniu wyraźnie indyjskiego «See My Friends» The Kinks" Swoje uznanie dla autora piosenki wyraził Pete Townshend z grupy The Who: "(...) pomyślałem «(...) [Davies] znów wymyślił coś nowego!» To był pierwszy przypadek sensownego wykorzystania burdonu – dużo lepszego niż u The Beatles i dużo wcześniejszego. Brzmienie było raczej europejskie niż orientalne, ale z silnym, prawdziwym wpływem Wschodu". Popularny w latach 60. satyryk i muzyk, Barry Fantoni, znajomy The Kinks, The Beatles i The Who, wspominał: "Wciąż sądzę, że to niezwykła piosenka. Byłem z The Beatles tego wieczora, gdy siedzieli i słuchali jej na gramofonie. Mówili: «To (...) brzmi jak sitar. Musimy zdobyć coś takiego.»" Odejście The Kinks od popularnej rockowej konwencji okazało się niepopularne w Stanach Zjednoczonych, gdzie piosenka osiągnęła tylko 111. miejsce na krajowej liście przebojów. W Wielkiej Brytanii zatrzymała się na 11. pozycji.	Music historian Jonathan Bellman argues that the song was "extremely influential" on Davies' musical peers: "And while much has been made of The Beatles' 'Norwegian Wood' because it was the first pop record to use a sitar, it was recorded well after The Kinks' clearly Indian 'See My Friends' was released." Pete Townshend of The Who was particularly affected by the song: Szablon:"'See My Friends' was the next time I pricked up my ears and thought, 'God, he's done it again. He's invented something new.' That was the first reasonable use of the drone—far, far better than anything The Beatles did and far, far earlier. It was a European sound rather than an Eastern sound but with a strong, legitimate Eastern influence which had its roots in European folk music." In a widely quoted statement by Barry Fantoni, 1960s celebrity and friend of The Kinks, The Beatles, and The Who, he recalled that it was also an influence on The Beatles: "I remember it vividly and still think it's a remarkable pop song. I was with The Beatles the evening that they actually sat around listening to it on a gramophone, saying 'You know this guitar thing sounds like a sitar. We must get one of those.Szablon:'" The song's radical departure from popular music conventions proved unpopular with the band's American following—it hit number 11 in the UK, but stalled at number 111 in the US.
Tylko kilka zespołów miało w latach 60. tak ostre brzmienie. Mówiliśmy na to "styl R&B". Byli Yardbirds, byliśmy my, byli też Pretty Things...
Pierwszego dnia po powrocie z tournée po Azji The Kinks rozpoczęli nagrywanie drugiego longplaya – Kinda Kinks. Na płycie znalazło się dwanaście piosenek, z których dziesięć było kompozycjami autorskimi. Ponieważ wytwórni zależało na czasie, pracę nad nagraniem mogły trwać tylko dwa tygodnie. Zespół nie był całkiem zadowolony z rezultatu. Zdaniem Raya Daviesa, album zawierał lepszy materiał niż poprzedni longplay, jednak wskutek nieporządnej produkcji Shela Talmy'ego miejscami brzmi on okropnie.	Recording began promptly on the group's next project, Kinda Kinks, starting the day after their return from the Asian tour. The LP—10 of whose 12 songs were originals—was completed and released within two weeks. According to Ray Davies, the band was not completely satisfied with the final cuts, but pressure from the record company meant that no time was available to correct flaws in the mix. Davies later expressed his dissatisfaction with the production, saying, "a bit more care should have been taken with it. I think [producer] Shel Talmy went too far in trying to keep in the rough edges. Some of the double tracking on that is appalling. It had better songs on it than the first album, but it wasn't executed in the right way. It was just far too rushed."
Istotną zmianę w stylu The Kinks przyniosło ukazanie się jesienią 1965 singla "A Well Respected Man" i albumu The Kink Kontroversy (przygotowanego z udziałem Nicky'ego Hopkinsa). Przed ich wydaniem Ray Davies przeżył załamanie nerwowe wywołane presją związaną z licznymi zobowiązaniami koncertowymi, intensywną działalnością twórczą i potyczkami sądowymi. W utworach z tego okresu uwidacznia się odejście grupy od energicznych rockowych motywów, a także prostych popowych tekstów. Davies postanowił oprzeć swoją twórczość na wnioskach z obserwacji zjawisk społecznych i wnikliwych analizach typów osobowości. Odmieniony zespół ponownie trafił na szczyt UK Chart za sprawą satyrycznej piosenki "Sunny Afternoon" – hitu lata 1966 roku. Na okres od czerwca do listopada zespół opuścił Pete Quaife, ranny w wypadku samochodowym. Pod jego nieobecność basistą grupy był John Dalton.	A significant stylistic shift became evident in late 1965, with the appearance of singles like "A Well Respected Man" and "Dedicated Follower of Fashion", as well as the band's third album, The Kink Kontroversy, on which session musician Nicky Hopkins made his first appearance with the group on keyboards. These recordings exemplified the development of Davies' songwriting style, from hard-driving rock numbers toward songs rich in social commentary, observation, and idiosyncratic character study, all with a uniquely English flavour. The satirical single "Sunny Afternoon" was the biggest UK hit of summer 1966, topping the charts and displacing The Beatles' "Paperback Writer". Before the release of The Kink Kontroversy, Ray Davies suffered a nervous and physical breakdown, caused by the pressures of touring, writing, and ongoing legal squabbles. During his months of recuperation, he wrote several new songs and pondered the band's direction. Quaife was involved in an automobile accident, and after his recovery decided to step back from the band for much of 1966. Bassist John Dalton filled in until Quaife returned to the group at the end of the year.
Kolejny album The Kinks, zatytułowany Face to Face, wydano w paźdźierniku 1966. Prócz rozwoju talentu piosenkarskiego Daviesa, piszącego kąśliwie, lecz sympatycznie o angielskiej codzienności, widoczna jest też ewolucja muzyczna zespołu. Instrumentarium rozszerzono o klawesyn, czy gitarę hawajską, rozbudowano aranżacje – nad całą produkcją pracowano ponad pół roku. Do współpracy z zespołem powrócił sesyjny keyboardzista Nicky Hopkins. Wydany kilka tygodni po Face to Face singel "Dead End Street", poruszający temat biedy panującej wśród niższych warstw angielskiego społeczeństwa, okazał się przebojem w Wielkiej Brytanii (był popularny także w niektórych państwach europejskich i w Nowej Zelandii; w USA osiągnął tylko 73. miejsce listy Billboard). Autor licznych książek o muzyce rozrywkowej, Johnny Rogan, pisał o nim: "dramat obyczajowy bez dramatu, statyczna wizja stoicyzmu klasy robotniczej". Do piosenki stworzono także teledysk – pierwszy w historii The Kinks posiadający fabułę. Zdjęcia kręcono na XVIII-wiecznej uliczce Little Green Street w londyńskim Kentish Town.	"Sunny Afternoon" was a dry run for the band's album Face to Face, which displayed Davies' growing ability to craft gentle yet cutting narrative songs about everyday life and people. Hopkins returned for the sessions to play various keyboard instruments, including piano and harpsichord. He played on the band's next two studio albums as well, and featured on a number of their live BBC recordings before joining The Jeff Beck Group in 1968. The Kinks' next single, a social commentary piece, "Dead End Street", was released at the same time as Face to Face and became another UK Top 10 hit, though it reached only number 73 in the United States. Music scholar Johnny Rogan described it as "a kitchen sink drama without the drama—a static vision of working class stoicism". One of the group's first promotional music videos was produced for the song. It was filmed on Little Green Street, a small 18th-century lane in North London, located off Highgate Road in Kentish Town.

Złota era (?) (1967–1972)

Kolejny singel The Kinks, "Waterloo Sunset", wydano w maju 1967. Piosenka opowiada o parze zakochanych, idącej przez most na Tamizie, w pobliżu dworca kolejowego Waterloo Station. Wbrew popularnej wówczas w Wielkiej Brytanii famie, inspiracją do powstania piosenki nie był romans aktorów Terrence'a Stampa i Julie Christie. Po latach zaprzeczył tej plotce Ray Davies ("Wyobraziłem sobie moją siostrę uciekającą z chłopakiem do nowego świata, emigrującą z nim do innego kraju.") Choć aranżacja utworu jest dość złożona, sesje nagraniowe do "Waterloo Sunset" trwały zaledwie 10 godzin. Dave Davies wspominał: "Dużo czasu zajęło nam szukanie nowego dźwięku gitary, aby nadać piosence wyjątkowy nastrój. W końcu użyliśmy echa taśmowego – brzmiało to nowocześnie, bo od lat 50. już nikt tego nie robił. Pamiętam, jak Steve Marriott ze Small Faces pytał mnie, skąd wzięliśmy takie brzmienie. Przez moment byliśmy nieomal modni." Singel uplasował się na 2. pozycji listy UK Singles Chart i pozostaje jedną z najbardziej znanych kompozycji The Kinks. Krytyk Robert Christgau nazwał "Waterloo Sunset" "najpiękniejszą piosenką w języku angielskim", zaś Stephen Thomas Erlewine z redakcji AllMusic "prawdopodobnie najpiękniejszą piosenką epoki rock and rolla".	The Kinks' next single, "Waterloo Sunset", was released in May 1967. The lyrics describe two lovers passing over a bridge, with a melancholic observer reflecting on the couple, the Thames, and Waterloo Station. The song was rumoured to have been inspired by the romance between two British celebrities of the time, actors Terence Stamp and Julie Christie. Ray Davies denied this in his autobiography, and claimed in a 2008 interview, "It was a fantasy about my sister going off with her boyfriend to a new world and they were going to emigrate and go to another country." Despite its complex arrangement, the sessions for "Waterloo Sunset" lasted a mere ten hours; Dave Davies later commented on the recording: "We spent a lot of time trying to get a different guitar sound, to get a more unique feel for the record. In the end we used a tape-delay echo, but it sounded new because nobody had done it since the 1950s. I remember Steve Marriott of the Small Faces came up and asked me how we'd got that sound. We were almost trendy for a while." The single was one of the group's biggest UK successes, reaching number two on Melody Maker's chart, and went on to become one of their most popular and best-known. Pop music journalist Robert Christgau called it "the most beautiful song in the English language", and AllMusic senior editor Stephen Thomas Erlewine cited it as "possibly the most beautiful song of the rock and roll era."
Na albumie Something Else by the Kinks zespół zrezygnował z ostrego rocka, a zwrócił się ku akustycznym balladom, złagodzonemu R&B, a także kompozycjom rodem z music hallu – nowego źródła inspiracji grupy. Płyta zawierała także samodzielne kompozycje Dave'a Daviesa, do tej pory trafiające jedynie na strony B singli. Napisany wspólnie przez braci utwór "Death of a Clown" wydano jako debiutancki solowy singel Dave'a (choć nagrał go cały zespół) i trafił do czołówek list przebojów w Wielkiej Brytanii i części państw Europy. Mimo sukcesu "Waterloo Sunset" i "Death of a Clown" sprzedaż longplaya Something Else była niesatysfakcjonująca. Skłoniło to grupę do wypuszczenia w październiku na rynek kolejnego singla: "Autumn Almanac". Piosenka szybko weszła do pierwszej trójki UK Chart, lecz spotkała się z nieprzychylną reakcją części krytyki. Zarzucano jej zbytnie podobieństwo do wcześniejszych utworów Raya Daviesa. Nick Jones pisał w Melody Maker: "Czy nie czas, by Ray przestał pisać o szarych mieszkańcach przedmieść i raczej wyzutych z emocji codziennych sprawach tych ludzi? (...) Ray tworzy według wzoru, a nie własnych odczuć, i robi się to nieco nudne." Singel okazał się ostatnim wielkim przebojem The Kinks, aż do grudnia 1970. W listopadzie ukazał się jeszcze drugi singel Dave'a Daviesa, "Susannah's Still Alive", który wynikiem sprzedaży jedynie nawiązał do sukcesu "Death of a Clown". Z końcem roku 1967 zespół powoli wychodził z mody.	The songs on the 1967 album Something Else By The Kinks developed the musical progressions of Face to Face, adding English music hall influences to the band's sound. Dave Davies scored a major UK chart success with the album's "Death of a Clown". While it was co-written by Ray Davies and recorded by The Kinks, it was also released as a Dave Davies solo single. Overall, however, the album's commercial performance was disappointing, prompting The Kinks to rush out a new single, "Autumn Almanac", in early October. Backed with "Mr. Pleasant", the single quickly became another Top 5 success for the group. Andy Miller points out that, despite its success, the single marks a turning point in the band's career—it would be their last entry into the UK Top Ten for three years: "In retrospect, 'Autumn Almanac' marked the first hint of trouble for The Kinks. This glorious single, one of the greatest achievements of British 60's pop, was widely criticised at the time for being too similar to previous Davies efforts." Nick Jones of Melody Maker asked, "Is it time that Ray stopped writing about gray suburbanites going about their fairly unemotional daily business? ... Ray works to a formula, not a feeling, and it's becoming rather boring." Disc jockey Mike Ahern called the song "a load of rubbish". Dave's second solo single, "Susannah's Still Alive", was released in the UK on November 24. It sold a modest 59,000 copies, but failed to reach the Top 10. Miller states that "by the end of the year, The Kinks were rapidly sliding out of fashion."
Panikowaliśmy, bo "Wonderboy" nie miał brzmienia typowego przeboju. Menedżerowie i agent, Danny Detesh, z pewnością mieli poczucie, że zespół już wkrótce się rozwiąże. (...) Gdy singel zrobił klapę Danny wszedł raz za kulisy i powiedział do nas: "Cóż, mieliście niezłą serię. Dobrze się zabawiliście." Jak gdyby miał to być dla nas już koniec.
W roku 1968 The Kinks w dużej mierze ograniczyli koncertowanie, w zamian skupiając się na pracy w studio. Rezygnacja z promocji na żywo przyczyniła się do spadku popularności zespołu. Wydana wiosną 1968 roku piosenka "Wonderboy" dotarł jedynie na 36. miejsce krajowej listy przebojów, kończąc tym samym zapoczątkowaną przez "You Really Got Me" serię kolejnych czternastu singli, które trafiały do pierwszej dwudziestki. Opinia samego zespołu o piosence była dość negatywna. Piosenka spodobała się za to Johnowi Lennonowi. Ray Davies pisał w autobiografii: "Ktoś widział w klubie Johna Lennona, który prosił dyskdżokeja, by puszczał raz za razem «Wonderboy»." W obliczu malejącej popularności The Kinks, Davies nie zrezygnował jednak z niemodnej twórczości, buntując się przeciw żądaniu od niego produkowania popłatnych przebojów. Zespół skoncentrował się na pracy nad powoli kształtującym się większym projektem Raya, nazwanym Village Green. Impresariat zespołu, próbując odbudować pozycję grupy, wysłał The Kinks na miesięczną trasę po kabaretach i klubach jako support The Herd. Pete Quaife wspominał: "To była katorga – monotonna, nudna i niewyszukana (...) Wchodziliśmy tylko na dwadzieścia minut, ale doprowadzało mnie to do szału: stanie na scenie i granie ciągle trzech tych samych dźwięków." Pod koniec czerwca ukazał się singel "Days", który przyniósł grupie chwilowy powrót do popularności. Piosenka zatrzymała się na 12. pozycji listy UK Chart, była też grana w Europie i Nowej Zelandii, jednak nie osiągnęła sukcesu w Ameryce Północnej i Australii.	Beginning early in 1968, the group largely retired from touring, instead focusing on work in the studio. As the band was not available to promote their material, subsequent releases met with little success. The Kinks' next single, "Wonderboy", released in the spring of 1968, stalled at number 36 and became the band's first single not to make the UK Top Twenty since their early covers. Despite this, it became a favourite of John Lennon of The Beatles. According to Ray Davies, "Someone had seen John Lennon in a club and he kept on asking the disc jockey to play 'Wonder Boy' [sic!] over and over again". However, the band's own opinion of the track was low—Pete Quaife later stated, "[I] hated it ... it was horrible." In the face of The Kinks' declining popularity, Davies continued to pursue his deeply personal songwriting style while rebelling against the heavy demands placed on him to keep producing commercial hits, and the group continued to devote time to the studio, centring on a slowly developing project of Ray's called Village Green. In an attempt to revive the group's commercial standing, The Kinks' management booked them on a month-long package tour for April, drawing the group away from the studio. The venues were largely cabarets and clubs; headlining was Peter Frampton's group The Herd. "In general, the teenyboppers were not there to see the boring old Kinks, who occasionally had to endure chants of "We Want The Herd!" during their brief appearances," commented Andy Miller. The tour proved taxing and stressful—Pete Quaife recalled, "It was a chore, very dull, boring and straightforward. ... We only did twenty minutes, but it used to drive me absolutely frantic, standing on stage and playing three notes over and over again." At the end of June, The Kinks released the single "Days", which provided a minor—but momentary—comeback for the group. "I remember playing it when I was at Fortis Green the first time I had a tape of it," Ray said. "I played it to Brian, who used to be our roadie, and his wife and two daughters. They were crying at the end of it. Really wonderful—like going to Waterloo and seeing the sunset. ... It's like saying goodbye to somebody, then afterwards feeling the fear that you actually are alone." "Days" reached number 12 in the United Kingdom and was a Top 20 hit in several other countries, but it did not chart in the United States.
Tymczasem zakończyły się prace nad nowym albumem koncepcyjnym, The Kinks Are the Village Green Preservation Society. Premiera w Wielkiej Brytanii miała miejsce w listopadzie 1968. Album gromadził nie wydane dotąd piosenki Raya Daviesa nagrane na przestrzeni dwóch poprzednich lat. W utworach wykreowany był nostalgiczny obraz angielskiej prowincji, mieszkających tam ludzi, ich emocji i przeżyć. Longplay został doceniony przez brytyjską i amerykańską krytykę, jednak sprzedawał się najgorzej z wydanych dotąd albumów The Kinks. Village Green... nie zawierał żadnego popularnego singla. "Starstruck" wydany w USA, Kanadzie i kontynentalnej części Europy Zachodniej trafił na listy przebojów tylko w Holandii. Entuzjastycznie album przyjęła niezależna prasa muzyczna powstająca w tym okresie w Stanach Zjedoczonych, gdzie grupa zaczęła nabywać reputację zespołu kultowego. Recenzent w bostońskim czasopiśmie "Fusion" stwierdził: "The Kinks continue, despite the odds, the bad press and their demonstrated lot, to come across. ... Their persistence is dignified, their virtues are stoic. The Kinks are forever, only for now in modern dress". Niemniej Village Green... nie uniknął niepochlebnych opinii: "ckliwy rock (...) bez fantazji, kiepsko zaaranżowany, marna kopia The Beatles", pisała studencka gazetka "California Tech". Album do dziś pozostaje popularny. W 2004 ukazała się trzypłytowa reedycja ("special deluxe edition"), a jedna ze ścieżek, "Picture Book", pojawiła się w telewizyjnej reklamie Hewlett-Packard.	Village Green eventually morphed into their next album, The Kinks Are the Village Green Preservation Society, released in late 1968 in the UK. A collection of thematic vignettes of English town and hamlet life, it was assembled from songs written and recorded over the previous two years. It was greeted with almost unanimously positive reviews from both UK and US rock critics, yet failed to sell strongly. Although only an estimated 100,000 copies sold worldwide, the album has since become The Kinks' best-selling original record. Several factors contributed to the album's initial commercial failure, in particular its deliberately understated production, which contrasted with the extravagant style then in vogue. Furthermore, it did not contain a popular single; "Starstruck" was released in North America and continental Europe, but charted only in the Netherlands, and the moderately successful "Days" was not included. Though a commercial disappointment, Village Green (the project's original name was adopted as shorthand for the long album title) was embraced by the new underground rock press on its release in January 1969, particularly in the United States, where The Kinks began to acquire a reputation as a cult band. In The Village Voice, a newly hired Robert Christgau called it "the best album of the year so far". The underground Boston paper Fusion published a review stating, "The Kinks continue, despite the odds, the bad press and their demonstrated lot, to come across. ... Their persistence is dignified, their virtues are stoic. The Kinks are forever, only for now in modern dress." The record did not escape criticism, however. In the student paper California Tech, one writer commented that it was "schmaltz rock ... without imagination, poorly arranged, and a poor copy of The Beatles". The album remains popular; in 2004, it was re-released in a 3-CD "Deluxe" edition and one of its tracks, "Picture Book", was featured in a popular Hewlett-Packard television commercial, helping to boost the album's popularity considerably.
The Kinks w 1969. Od lewej: Dave Davies, Ray Davies, John Dalton, Mick Avory.	With the newly hired John Dalton in 1969. From left: Dave Davies, Ray Davies, Dalton, Mick Avory.
W marcu 1969 z zespołu odszedł Pete Quaife, sfrustrowany ostatnimi niepowodzeniami komercyjnymi, a także faktem, że pozostawał wyłączony z procesu twórczego. Pozostali członkowie grupy nie brali zapowiedzi basisty na poważnie, dopóki nie przeczytali w czasopiśmie "New Musical Express" o założeniu przez niego nowego zespołu Maple Oak. Ray Davies nie zdołał przekonać muzyka do powrotu, zaangażował więc ponownie Johna Daltona, który zastępował juz Quaife'a w 1966.	In early 1969, Quaife told the band he was leaving. The other members did not take his statement seriously, until an article appeared in New Musical Express on 4 April featuring Quaife's new band, Maple Oak, which he had formed without telling the rest of The Kinks. Ray Davies pleaded with him to return for the sessions for their upcoming album, but Quaife refused. Davies immediately called up John Dalton, who had filled in for Quaife in the past, as a replacement. Dalton remained with the group until 1977, when the album Sleepwalker was released.
Davies w kwietniu udał się Los Angeles, by wziąć udział w produkcji albumu Turtle Soup grupy The Turtles. Na miejscu uczestniczył także w rozmowach z przedstawicielami American Federation of Musicians w sprawie zdjęcia z The Kinks zakazu koncertowania w USA. Tymczasem w Anglii pozostali członkowie zespołu odbywali już próby przed nagraniem kolejnego albumu, Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire). Według pierwotnych planów płyta miała być ścieżką dźwiękową do przedstawienia teatru telewizji, którego scenariusz napisał we współpracy z Rayem Daviesem Julian Mitchell. Produkcję spektaklu wstrzymano, niemniej The Kinks zakończyli prace nad longplayem. Główną inspiracją dla powstania piosenek było dzieciństwo braci Daviesów, a w szczególności małżeństwo ich siostry Rosie z Arthurem Anningiem i późniejsza emigracja pary do Australii. Album porusza też temat dorastania w czasach II wojny światowej. Arthur przyniósł zespołowi powrót na amerykańską listę Billboard 200. Był też ciepło przyjęty przez krytykę. W październiku The Kinks wybrali się na trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych. Tournée nie powiodło się. Grupa miała kłopoty ze znalezieniem chętnych do współpracy organizatorów, a także przyciągnięciem audytorium. Wiele koncertów odwołano, jednak zespół wystąpił w kilku miejscach, m.in. w sali Fillmore East i klubie Whisky a Go Go.	Ray Davies travelled to Los Angeles, California, in April 1969 to help negotiate an end to the American Federation of Musicians' ban on the group, opening up an opportunity for them to return to touring in America. The group's management quickly made plans for a North American tour, to help restore their standing in the US pop music scene. Before their return to the United States, The Kinks recorded another album, Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire). As with the previous two albums, Arthur was grounded in characteristically English lyrical and musical hooks. A modest commercial success, it was well received by American music critics. Conceived as the score for a proposed but unrealised television drama, much of the album revolved around themes from the Davies brothers' childhood; their sister Rosie, who had migrated to Australia in the early 1960s with her husband, Arthur Anning, the album's namesake; and life growing up during the Second World War. The Kinks embarked on their tour of the US in October 1969. The tour fell apart as the group struggled to find cooperative promoters and interested audiences; many of the scheduled concert dates were cancelled. The band did, however, manage to play a few major underground venues such as Fillmore East and Whisky A Go Go. Odsłuchaj Problem z odtwarzaniem tych plików? Zobacz strony pomocy.
Po powrocie do Anglii The Kinks przystąpili do realizacji kolejnego projektu Raya Daviesa, tym razem wyrażającego frustrację realiami przemysłu rozrywkowego. W nagraniach uczestniczył klawiszowiec sesyjny John Gosling, który wziął wcześniej udział w amerykańskiej trasie koncertowej zespołu. The Kinks zdecydowali wkrótce się przyjąć Goslinga jako piątego członka zespołu. Zanim longplay był gotowy The Kinks niespodzianie powrócili na szczyty list przebojów. Wydany w czerwcu 1970 singel "Lola" w Wielkiej Brytanii przegrywał tylko z "The Wonder of You" w wykonaniu Elvisa Presleya. W Stanach Zjednoczonych dotarł do pierwszej dziesiątki, był też hitem w Kanadzie, Australii, Nowej Zelandii i Europie Zachodniej. Tytułową postacią piosenki był transwestyta, z którym spędził wieczór bohater tekstu. Utwór utrzymany był w typowo rockowej stylistyce. Przygotowywany od wiosny album ukazał się w listopadzie pod nazwą Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One. Na płycie znalazły się także kompozycje Dave'a Daviesa. W Stanach Zjednoczonych był najlepiej sprzedającym się longplayem The Kinks od pięciu lat, choć nie osiągnął takiego wyniku jak pierwsze płyty. Album nie został dostrzeżony przez szerszą publiczność w Wielkiej Brytanii, mimo dużego sukcesu promującego go singla. Zachęcony sukcesem "Loli", zespół wziął udział w tworzeniu ścieżki dźwiękowej do brytyjskiego filmu komediowego Percy, opowiadającego losy mężczyzny po przeszczepie prącia. Album Percy (marzec 1971) składał się w dużej części z utworów instrumentalnych. Opinie krytyki były z reguły niepochlebne, a sprzedaż niewielka. Amerykańska wytwórnia The Kinks, Reprise Records, odmówiła wydania płyty w Stanach Zjednoczonych. Niedługo wygasł zresztą kontrakt zespołu z Pye i Reprise, którego grupa zdecydowała się nie przedłużać.	The band added keyboardist John Gosling to their line-up in early 1970. Until then, Nicky Hopkins, along with Ray, had done most of the session work on keyboards. In May 1970, Gosling debuted with The Kinks on "Lola", an account of a confused romantic encounter with a transvestite, that became both a UK and US Top 10 hit, helping return The Kinks to the public eye. The lyrics originally contained the word "Coca-Cola", and as a result the BBC refused to broadcast the song, considering it to be in violation of their policy against product placement. Part of the song was hastily re-recorded by Ray Davies, with the offending line changed to the generic "cherry cola", although in concert, The Kinks still used "Coca-Cola". Recordings of both versions of "Lola" exist. The accompanying album Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One was released in November 1970. It was a critical and commercial success, charting in the Top 40 in America, making it their most successful album since the mid-1960s. After the success of "Lola", the band went on to release Percy in 1971, a soundtrack album to a film of the same name about a penis transplant. The majority of the album consisted of instrumentals, and did not receive positive reviews. The band's US label, Reprise, declined to release it in America, precipitating a major dispute that contributed to the band's departure from that label. Directly after the release of the album, the band's contracts with Pye and Reprise expired.
The Kinks około roku 1971. Od lewej: John Gosling, Dave Davies, Mick Avory, John Dalton, Ray Davies (skład zespołu w latach 1970-1976 i w 1978).	The Kinks, ca. 1971. From left: John Gosling, Dave Davies, Mick Avory, John Dalton, Ray Davies (the band's lineup 1970–1976, 1978).
Jeszcze w roku 1971 The Kinks podpisali umowę na pięć albumów z amerykańską wytwórnią RCA Records i otrzymali od niej zaliczkę w wysokości miliona dolarów. Pieniądze te grupa przeznaczyła na założenie w Londynie własnego studia nagraniowego pod szyldem Konk. Debiutem The Kinks pod auspicjami RCA był longplay Muswell Hillbillies, stylem nawiązujący zarówno do brytyjskiego music hallu, jak i tradycyjnych amerykańskich gatunków country i bluegrass. W tekstach Ray Davies powrócił do zagadnienia życia klasy robotniczej oraz wspomnień z dzieciństwa. Mimo pozytywnych recenzji i wysokich oczekiwań Muswell Hillbilies nie zawojował rynków muzycznych. Nieco lepszy wynik osiągnął dwupłytowy album z sierpnia 1972 – Everybody's in Show-Biz. Na pierwszej płycie znalazło się dziewięć nowych kompozycji Raya i jeden utwór Dave'a Daviesa. Motywem przewodnim były przeżycia i refleksje towarszyszące muzykom podczas tras koncertowych. Druga część albumu zawierała nagrania z dwóch występów grupy w nowojorskiej Carnegie Hall. Album promowały dwa single: "Supersonic Rocket Ship" oraz "Celluloid Heroes". Oparty na motywach karaibskich "Supersonic Rocket Ship" okazał się ostatnim przebojem The Kinks w Wielkiej Brytanii, do 1982. Everybody's in Show-Biz prezentował kompozycje z okresu przejściowego The Kinks między typową twórczością rockową, a działalnością muzyczno-teatralną, jakiej grupa poświęciła się w następnych czterech latach.	Before the end of 1971, The Kinks signed a five-album deal with RCA Records and received a million-dollar advance, which helped fund the construction of their own recording studio, Konk. Their debut for RCA, Muswell Hillbillies, was replete with the influence of music hall and traditional American musical styles, including country and bluegrass. It is often hailed as their last great record, though it was not as successful as its predecessors. It was named after the Davies brothers' birthplace in Muswell Hill and contained songs focusing on working-class life and, again, the Davies childhood. Muswell Hillbillies, despite positive reviews and high expectations, peaked at number 48 on the Record World chart and number 100 on the Billboard chart. It was followed in 1972 by a double album, Everybody's in Show-Biz, which consisted of both studio tracks and live numbers recorded during a two-night stand at Carnegie Hall. The record featured the ballad "Celluloid Heroes" and the Caribbean-themed "Supersonic Rocket Ship", their last UK Top 20 hit for more than a decade. "Celluloid Heroes" was a bittersweet rumination on dead Hollywood stars in which the narrator declares that he wishes his life were like a movie, "because celluloid heroes never feel any pain ... and celluloid heroes never really die." The album was moderately successful in the United States, peaking at number 47 in Record World and number 70 in Billboard. It marks the transition between the band's early 1970s rock material and the theatrical incarnation in which they immersed themselves for the next four years.

Teatralne wcielenie (1973–1976)

Ray Davies jako Mr. Flash, antybohater rock-opery Preservation .	Ray Davies in character as Mr. Flash, the anti-hero of the Preservation series. Flash's rival and enemy is named Mr. Black (played by Dave during live shows), an ultra-purist and corporatist.
W 1973 w studiu Konk rozpoczęły się prace nad Preservation – rock-operą korzystającą z motywów obecnych w Village Green Preservation Society i będącą obszerną kroniką rewolucji społecznej. W ramach projektu skład The Kinks rozszerzył się o sekcję dętą i wokalistki wspierające.	In 1973, Ray Davies dived headlong into the theatrical style, beginning with the rock opera Preservation, a sprawling chronicle of social revolution, and a more ambitious outgrowth of the earlier Village Green Preservation Society ethos. In conjunction with the Preservation project, The Kinks' lineup was expanded to include a horn section and female backup singers, essentially reconfiguring the group as a theatrical troupe.
Działalność zespołu utrudniały problemy osobiste Raya Daviesa. W czerwcu opuściła go żona Rasa, zabierając ze sobą dzieci. Zachwiana równowaga psychiczna Daviesa dała o sobie znać podczas lipcowego koncertu na stadionie White City w Londynie. Lider The Kinks, przeklinając, oświadczył, że "ma dosyć tego wszystkiego", zaś pod koniec występu ogłosił swoje odejście z grupy. Relacjonujący zdarzenie dziennikarze zwracali uwagę, iż muzyk wyglądał na chorego i wynędzniałego. W pewnym momencie zasłabł i został odwieziony do szpitala, gdzie stwierdzono u niego przedawkowanie leków psychotropowych. Davies wkrótce poradził sobie z depresją, zaś jego zapowiedzi odejścia nie spełniły się. John Dalton wspominał jednak, że jego zdaniem w osobowości Daviesa zaszły w tym okresie trwałe zmiany.	Ray's marital problems during this period began to affect the band adversely, particularly after his wife, Rasa, took their children and left him in June 1973. Davies went into a state of depression, culminating in a public outburst during a July gig at White City Stadium. According to a Melody Maker review of the concert, "Davies swore on stage. He stood at The White City and swore that he was 'F...... [sic!] sick of the whole thing'. ... He was 'Sick up to here with it' ... and those that heard shook their heads." At the show's conclusion, as pretaped music played on the sound system, he declared that he was quitting. Sounds magazine reported that Ray looked "haggard and ill" before he kissed Dave Davies "gently on the cheek, and then delivered the bombshell". Ray subsequently collapsed after a drug overdose and was rushed to hospital. Dave later commented in an interview about the incident:
zbędny cytat'	God, that was horrible. That was when Ray tried to top himself. I thought he looked a bit weird after the show—I didn't know that he'd taken a whole bloody bottle of weird-looking psychiatric pills. It was a bad time. Ray suddenly announced that he was going to end it all—it was around that time that his first wife left him. ... She'd left him and taken the kids on his birthday, just to twist the blade in a little more. ... I think he took the pills before the show. I said to him towards the end that he was getting a bit crazy. I didn't know what happened—I suddenly got a phone call saying he was in the hospital. I remember going to the hospital after they'd pumped his stomach and it was bad.
streszczone wyżej	With Ray Davies in a seemingly critical condition, plans were discussed for Dave to continue as frontman in a worst-case scenario. Ray eventually pulled through and recovered from his illness as well as his depression, but throughout the remainder of The Kinks' theatrical incarnation the band's output remained uneven, and their popularity, which had already faded, declined even more. John Dalton later commented that when Davies "decided to work again ... I don't think he was totally better, and he's been a different person ever since." Odsłuchaj Problem z odtwarzaniem tych plików? Zobacz strony pomocy.
Preservation Act 1 wydano w listopadzie 1973, Preservation Act 2 w maju 1974. Obie płyty ówczesna krytyka oceniła generalnie negatywnie, a rynek nagraniowy przyjął albumy gorzej niż ostatnią twórczość grupy. Pod koniec 1974 zespół ruszył na amerykańskie tournée ze sceniczną adaptacją Preservation. Muzykolog Eric Weisbard pisał: "[Ray] Davies zmienił The Kinks w wędrowną trupę składającą się z chyba tuzina przebranych aktorów, wokalistów i trębaczy. (...) Smoother and tighter than on record, Preservation live proved funnier as well."	Preservation Act 1 was released in late 1973 to generally poor reviews, and its sequel, Preservation Act 2, appeared in May 1974 to a similar reception. It was the first album recorded at Konk Studio; from this point forward, virtually every Kinks studio recording was produced by Ray Davies at Konk. The Kinks embarked on an ambitious US tour throughout late 1974, adapting the Preservation story for stage. Musicologist Eric Weisbard: "[Ray] Davies expanded the Kinks into a road troupe of perhaps a dozen costumed actors, singers, and horn players. ... Smoother and tighter than on record, Preservation live proved funnier as well."
Niedługo The Kinks ponownie zostali zaangażowani do spektaklu teatru telewizji – musicalu Starmaker. Podobnie jak w przypadku Arthura grupa przygotowała oprawę muzyczną, a Ray Davies napisał scenariusz. Tym razem produkcja doszła do skutku, a w głównej roli wystąpił sam lider zespołu. Pozostali muzycy zagrali postacie drugoplanowe. Na bazie spektaklu The Kinks opracowali kolejny album koncepcyjny, The Kinks Present a Soap Opera (wydany w maju 1975), który przedstawiał wyobrażoną zamianę ról między gwiazdą rocka a pracownikiem biurowym. W sierpniu 1975 The Kinks zaczęli nagrania do ostatniej w ich dorobku rock-opery, Schoolboys in Disgrace, mówiącej o dzieciństwie Mr. Flasha, głównego bohatera Preservation, i wydanej w styczniu 1976. Soap Opera i Schoolboys... osiągnęły największy sukces komercyjny spośród teatralnej twórczości zespołu, trafiając do pierwszej sześdziesiątki amerykańskiej listy Billboard 200. W Wielkiej Brytanii płyty z lat 1973-76 nie wzbudziły zainteresowania szerszej publiki. Schoolboys... był ostatnim studyjnym longplayem The Kinks wydanym przez RCA Records. Grupa wkrótce podpisała kontrakt z wytwórnią Arista Records, której zarząd przekonał zespół do powrotu do rockowego wizerunku i porzucenia twórczości scenicznej. Van Halen było 2 lata później	Davies soon began another project for Granada Television, a musical called Starmaker. After a broadcast with Ray Davies in the starring role and The Kinks as both back-up band and ancillary characters, the project eventually morphed into the concept album The Kinks Present a Soap Opera, released in May 1975, in which Ray Davies fantasized about what would happen if a rock star traded places with a "normal Norman" and took a 9–5 job. In August 1975, The Kinks recorded their final theatrical work, Schoolboys in Disgrace, a backstory biography of Preservation's Mr. Flash. The record was a modest success, peaking at number 45 on the Billboard charts. Following the termination of their contract with RCA, The Kinks signed with Arista Records in 1976. With the encouragement of Arista's management they stripped back down to a five-man core group and were reborn as an arena rock band. During this period, heavy metal band Van Halen achieved a Top 40 hit with a cover of "You Really Got Me" (and their subsequent debut album, Van Halen, which included the track, hit number 19 on Billboard), boosting The Kinks' commercial resurgence.

Return to commercial success (1977–1985)

	Ray Davies and backup singers, at Maple Leaf Gardens, Toronto, 29 April 1977
W trakcie sesji nagraniowych do pierwszego albumu dla Aristy zespół opuścił John Dalton, który zdecydował się się poszukać lepszego źródła zarobku, a także źle znosił rozłąkę z rodziną podczas tras koncertowych. Nowym basistą The Kinks został Andy Pyle, wcześniej występujący w grupach Blodwyn Pig i Savoy Brown. Rzeczony longplay ukazał się w lutym 1977 pod nazwą Sleepwalker. Dominującym gatunkiem muzycznym albumu był arena rock, a treść piosenek nie była podporządkowana żadnej konkretnej koncepcji. Powrót The Kinks do głównego nurtu zaowocował sukcesem na amerykańskim rynku nagraniowym: Sleepwalker trafił na 21. miejsce zestawienia Billboard 200. W duchu nowoczesnego rocka utrzymany był także następny album, Misfits. Promujący go singel "A Rock 'n' Roll Fantasy" był 30. na liście przebojów Billboard. Po zakończeniu prac nad longplayem z grupy odeszli Andy Pyle i John Gosling, którzy postanowili założyć własny zespół. Ich miejsca zajęli tymczasowo były klawiszowiec Pretty Things, Gordon John Edwards, oraz, ponownie, John Dalton. Basista ostatecznie opuścił The Kinks jeszcze przed wydaniem Misfits i zastąpiony został przez Jima Rodforda, byłego członka Argent. Edwards odszedł pod koniec 1978.	John Dalton left the band before finishing the sessions for the debut Arista album. Andy Pyle was brought in to complete the sessions and to play on the subsequent tour. Sleepwalker, released in 1977, marked a return to success for the group as it peaked at number 21 on the Billboard chart. Soon after its release and the recording of its followup, Misfits, Andy Pyle and keyboardist John Gosling left the group to work together on a separate project. Dalton returned to complete the tour and ex-Pretty Things keyboardist Gordon John Edwards joined the band. In May 1978, Misifts, The Kinks' second Arista album, was released. It included the US Top 40 hit "A Rock 'n' Roll Fantasy", which helped make the record another success for the band. Dalton left the band permanently at the end of their UK tour, and Gordon John Edwards soon followed. Ex-Argent bassist Jim Rodford joined the band before the recording of Low Budget, on which Ray Davies played the keyboard sections. Former Life keyboardist Ian Gibbons was recruited for the subsequent tour, and soon become a permanent member of the group. Despite the personnel changes, the popularity of the band's records and live shows continued to grow.
Bez keyboardzisty w składzie grupa rozpoczęła nagrywanie siedemnastego albumu studyjnego, opublikowanego w 1979. Hardrockowy Low Budget trafił w gusta amerykańskiej publiczności i okazał się najchętniej kupowanym w Stanach Zjednoczonych longplayem The Kinks (11. miejsce na liście Billboard), z wyłączeniem kompilacji. W lipcu 1980 RIAA nadała mu status złotej płyty. Wyczyn Low Budget powtórzył wydany w czerwcu 1980 album koncertowy One for the Road, który otrzymał taki certyfikat w sierpniu. Ścieżki pochodziły z kilku koncertów z lat 1979-80. Występ w Providence został utrwalony na wideo i opublikowany w tej formie cztery lata później. Płytę nagrano z udziałem Iana Gibbonsa, nowego klawiszowca grupy. Na przełomie lat 70. i 80. popularnością cieszyło się kilka nowych wersji utworów Raya Daviesa, w wykonaniu zespołów nowej fali, m.in. The Jam ("David Watts"), The Pretenders ("Stop Your Sobbing") i The Knack ("The Hard Way"), a także hardrockowej grupy Van Halen ("You Really Got Me"). Odbudowaną pozycję The Kinks wykorzystał Dave Davies, publikując w 1980 debiutancki solowy album AFL1-3603, stworzony bez udziału pozostałych członków zespołu. Davies skomponował wszystkie piosenki i samodzielnie nagrał większość materiału. Płyta w szczytowym okresie sprzedaży znalazła się na 42. miejscu Billboard 200. Wydany rok później drugi longplay, Glamour, nie odniósł już takiego sukcesu.	Beginning in the late 1970s, New Wave bands like The Jam ("David Watts"), The Pretenders ("Stop Your Sobbing"), and The Knack ("The Hard Way") recorded successful covers of Kinks songs, which helped to promote the group's new releases. The hard rock sound of Low Budget, released in 1979, helped make it the group's second gold album and highest charting original album in America, where it peaked at number 11. In 1980, the group's third live album, One for the Road, was produced, along with a video of the same title, bringing the group's concert-drawing power to a peak that would last into 1983. Dave Davies also took advantage of the group's improved commercial standing to fulfill his decade-long ambitions to release albums of his solo work. The first was the eponymous Dave Davies in 1980. It was also known by its catalogue number "AFL1-3603" because of its cover art, which depicted Dave Davies as a leather-jacketed piece of price-scanning barcode. He produced another, less successful, solo album in 1981, Glamour. Odsłuchaj Problem z odtwarzaniem tych plików? Zobacz strony pomocy.
Następny album The Kinks, Give the People What They Want, trafił na amerykański rynek w sierpniu 1981 i w przeciągu kilku miesięcy osiągnął status złotej płyty. Promująca go piosenka "Better Things" trafiłą na brytyjską listę UK Singles Chart, na której zespół nie był obecny od 1972. Drugi singel "Destroyer" był trzeci na nowo powstałym zestawieniu Mainstream Rock Tracks magazynu Billboard. Większość 1982 grupa spędziła na trasach koncertowych w Australii, Japonii, Anglii i Ameryce Północnej. 2 września wystąpiła na festiwalu US w San Bernardino przed ponad dwustutysięczną widownią. Największym przebojem The Kinks z lat 80. stał się utwór „Come Dancing” z albumu State of Confusion.	The next Kinks album, Give the People What They Want, was released in late 1981 and reached number 15 in the US. The record attained gold status and featured the UK hit single "Better Things" as well as "Destroyer", a major Mainstream Rock hit for the group. To promote the album, The Kinks spent the end of 1981 and most of 1982 touring relentlessly, and played multiple sell-out concerts throughout Australia, Japan, England, and America. The tour culminated with a performance at the US Festival in San Bernardino, California, for a crowd of 205,000. In spring 1983, the song "Come Dancing" became their biggest American hit since "Tired of Waiting for You", peaking at number six. It also became the group's first Top 20 hit in the UK since 1972, peaking at number 12 in the charts. The accompanying album, State of Confusion, was another commercial success, reaching number 12 in the US, but, like all of the group's albums since 1967, it failed to chart in the UK. Another single released from the record, "Don't Forget to Dance", became a US top 30 hit, and minor UK chart entry.
	Ray Davies in Brussels, 1985, as the group's popularity began to dwindle
	The Kinks' second wave of popularity remained at a peak with State of Confusion, but that success soon begin to fade, a trend that also affected their British rock contemporaries The Rolling Stones and The Who at the time. During the second half of 1983, Ray Davies started work on an ambitious solo film project, Return to Waterloo, about a London commuter who daydreams that he is a serial murderer. The film gave actor Tim Roth a significant early role. Davies' commitment to writing, directing, and scoring the new work caused tension in his relationship with his brother. Another problem was the stormy end of the relationship between Ray Davies and Chrissie Hynde. The old feud between Dave Davies and drummer Mick Avory also re-ignited. Davies eventually refused to work with Avory, and called for him to be replaced by Bob Henrit, former drummer of Argent (of which Jim Rodford had also been a member). Avory left the band, and Henrit was brought in to take his place. Ray Davies, who was still on amiable terms with Avory, invited him to manage Konk Studios. Avory accepted, and continued to serve as a producer and occasional contributor on later Kinks albums.
	Between the completion of Return to Waterloo and Avory's departure, the band had begun work on Word of Mouth, their final Arista album, released in November 1984. As a result it features Avory on three tracks, with Henrit and a drum machine on the rest. Many of the songs also appeared as solo recordings on Ray Davies' Return to Waterloo soundtrack album. Word of Mouth's lead track, "Do it Again", was released as a single in April 1985. It reached number 41 in the US, the band's last entry into the Billboard Hot 100.
	Coinciding with the album's release, the first three books on The Kinks were published. The Kinks: The Official Biography, by Jon Savage, drew on extensive interviews with members of the band. Ray Davies had even helped Savage and his agent set up the book deal. However, shortly before the publication date, he tried three times to halt its release. The Observer reported that "first was an objection to the text, even though the singer had approved it earlier. ... Then there came a threatened injunction ... because of objections to some of the photographs. Then there was a curious demand [for a] £50,000 permission fee for quoting some lyrics." The threats were dismissed, and publication went forward. Appearing soon after were The Kinks Kronikles, by rock critic John Mendelsohn, who had compiled and written the liner notes to a similarly titled compilation album released in 1972; and The Kinks—The Sound And The Fury (The Kinks—A Mental Institution in the US), by Johnny Rogan.

Decline in popularity and split (1986–1996)

	In early 1986, the group signed with MCA Records in the United States and London Records in the UK. Their first album for the new labels, Think Visual, released later that year, was a moderate success, peaking at number 81 on the Billboard albums chart. Songs like the ballad "Lost and Found" and "Working at the Factory" concerned blue-collar life on an assembly line, while the title track was an attack on the very MTV video culture from which the band had profited earlier in the decade. The Kinks followed Think Visual in 1987 with another live album, The Road, which was a mediocre commercial and critical performer. In 1989, The Kinks released UK Jive, a commercial failure, only making a momentary entry into the album charts at number 122. MCA Records ultimately dropped them, leaving The Kinks scrambling to find a label deal for the first time in over a quarter of a century. Longtime keyboardist Ian Gibbons left the group and was replaced by Mark Haley.
	In 1990, their first year of eligibility, The Kinks were inducted into the Rock & Roll Hall of Fame. Mick Avory and Pete Quaife were present for the award. The induction, however, did not resuscitate The Kinks' stalled career. A compilation from the MCA Records period was produced in 1991, titled Lost & Found (1986-1989). It was primarily released to fulfill contractual obligations, and marked the official end of the group's relationship with MCA. The band then signed with Columbia Records and released the five-song EP Did Ya in 1991 which, despite being coupled with a new studio re-recording of the band's 1968 British hit "Days", failed to chart.
	The Kinks reverted to a four-piece band for the recording of their first Columbia album, Phobia, in 1993. Following Mark Haley's departure after the band's sellout performance at the Royal Albert Hall, London, Gibbons rejoined The Kinks for a US tour. Phobia managed only one week in the US Billboard chart at number 166; as had by then become usual for the band, it made no impression in the UK. One single, "Only a Dream", narrowly failed to reach the British chart. "Scattered", the album's final candidate for release as a single, was announced, followed by TV and radio promotion, but the record was unavailable in stores—several months later a small number appeared on the collector market. The group was dropped by Columbia in 1994. In the same year, the band released the first version of the album To the Bone on their own Konk label in the UK. This live acoustic album was partly recorded on the highly successful UK tours of 1993 and 1994 and partly in the Konk studio, before a small, invited audience. Two years later the band released a new, improved, live double CD set in the USA, which retained the same name and contained two new studio tracks, "Animal" and "To The Bone". The CD set also featured new treatments of many old Kinks hits. The record drew respectable press but failed to chart in either the US or the UK.
	The band's profile rose considerably in the mid-1990s, primarily as a result of the "Britpop" boom. Several of the most prominent bands of the decade cited The Kinks as a major influence. Blur frontman Damon Albarn and Oasis chief songwriter Noel Gallagher both described The Kinks as having a major impact on their songwriting as well as their overall development as musical artists. Gallagher declared The Kinks the fifth best band of all time. Despite such accolades, the group's commercial viability continued to decline. They gradually became less active, leading Ray and Dave Davies to pursue their own interests. Each released an autobiography; Ray's X-Ray was published in early 1995, and Dave responded with his memoir Kink, published a year later. The Kinks gave their last public performance in mid-1996, and the group assembled for what would turn out to be their last time together at a party for Dave's 50th birthday. Kinks chronicler and historian Doug Hinman stated, "The symbolism of the event was impossible to overlook. The party was held at the site of the brothers' very first musical endeavour, the Clissold Arms pub, across the street from their childhood home on Fortis Green in North London."

Solo work and potential reunion (1997–present)

Dave Davies at the Dakota Creek Roadhouse, 2002

The band members subsequently focused on solo projects, and Ray and Dave released their own studio albums. Talk of a Kinks reunion circulated (including an aborted studio reunion of the original band members in 1999), but neither Ray nor Dave Davies showed significant interest in playing together again. Meanwhile, former members John Gosling, John Dalton, and Mick Avory had regrouped in 1994 and started performing on the oldies circuit along with guitar-player/singer Dave Clarke as The Kast Off Kinks.

Ray Davies came out with the solo album Storyteller, a companion piece to X-Ray, in 1998. Originally written two years earlier as a cabaret-style show, it celebrated his old band and his estranged brother. Seeing the programming possibilities in his music/dialogue/reminiscence format, the American music television network VH1 launched a series of similar projects featuring established rock artists titled VH1 Storytellers. Dave Davies spoke favourably of a Kinks reunion in spring 2003, and, as the 40th anniversary of the group's breakthrough neared, both of the Davies brothers expressed interest in working together again. However, hopes for a reunion were eliminated when in June 2004 Dave suffered a stroke while exiting an elevator, temporarily impairing his ability to speak and play guitar. Following Dave's recovery, The Kinks were inducted into the UK Music Hall of Fame in November 2005, with all four of the original band members in attendance. The award was presented by The Who's guitarist and songwriter Pete Townshend, a longtime Kinks fan and friend of Ray Davies. The induction helped fuel sales for the group; in August 2007, a re-entry of The Ultimate Collection, a compilation of material spanning the band's career, reached number 32 on the UK Top 100 album chart and number one on the UK Indie album chart.

Ray Davies performing in Ottawa, 2008

In December 2007, Record Collector published an interview with Ray Davies, in which he was quoted as saying, "I spoke to Quaife about a month ago and he dearly wants to make another record with me". The tabloid press picked up on this quote, and turned it into a story saying that the Kinks were reforming for a tour in 2008. In an interview with BBC Radio 4 on 29 September 2008, Ray Davies said that the band could soon reunite. He declared that he wouldn't participate in a reunited Kinks that were a nostalgia act, and explained, "There is a desire to do it. The thing that would make me decide 'yes' or 'no' would be whether or not we could do new songs." He added that the main barrier to the band getting back together was his brother's condition following his stroke. In November 2008, Ray Davies told the BBC that the band was beginning to write new material for a possible reunion, but failed to detail which members were involved. Other members of the band, however, have expressed no desire for a reunion. Dave Davies stated in one interview that "it would be like a bad remake of Night of the Living Dead." He added that "Ray has been doing Karaoke Kinks shows since 1996." In an interview aired on the Biography Channel in December 2008, Quaife flatly said he would never participate in any type of Kinks reunion. Shortly thereafter, Quaife released a statement that he was permanently retiring from the public eye. In June 2009, Ray Davies told the Independent that the group had rehearsed and even written new material together, but an official reunion was unlikely. He said, "I will continue to play with ex-band members like Mick Avory from time to time. With Dave, a lot of it is psychological. I’ll guide him in, and coerce and nurture him, and when the time is right I suppose I’ll even shout at him again." In December 2009, Ray Davies spoke again about the possibility of reuniting with his brother. "I suggested he do some low-key shows to see how well he can play. If we're going to play together again, we can't hit the road straight away with a big-time announcement. ... But, if Dave feels good about it and there's good new material that we can write, it'll happen." In March 2010, Avory reported that the band were planning on releasing an album of unreleased and new material. He stated that they had "eight tracks" ready for the album, but that the Davies brothers must settle any differences before the project can be taken any further. It is once again unclear as to who would be involved in the recordings besides Avory and the Davies brothers. Avory did, however, state that a reunion of the original line up would be very unlikely due to "ill health."

Legacy

The Kinks are recognized as one of the most important and influential rock acts of the 1960s. Stephen Thomas Erlewine called The Kinks "one of the most influential bands of the British Invasion," and the Rock and Roll Hall of Fame website states that "Ray Davies is almost indisputably rock's most literate, witty and insightful songwriter." Artists influenced by The Kinks include punk rock groups such as the Ramones, The Clash, and The Jam, new wave and heavy metal acts like The Pretenders and Van Halen, and modern Britpop groups such as Oasis, Blur, and Pulp. Pete Townshend, guitarist with The Kinks' contemporaries The Who, was particularly influenced by the group's sound: "The Kinks were ... quintessentially English. I always think that Ray Davies should one day be poet laureate. He invented a new kind of poetry and a new kind of language for pop writing that influenced me from the very, very, very beginning." Musicologist Joe Harrington too notes that The Kinks were influential in the development of hard rock and heavy metal music: Szablon:"'You Really Got Me', 'All Day and All of the Night' and 'I Need You' were predecessors of the whole three-chord genre ... the Kinks did a lot to help turn rock 'n' roll (Jerry Lee Lewis) into rock (Led Zeppelin, Black Sabbath, the Stooges)."

Charts, sales certifications, and recognition

The Kinks had five Top 10 singles on the US Billboard chart. Nine of their albums charted in the Top 40. In the UK, the group had seventeen Top 20 singles along with five Top 10 albums. The RIAA has certified four of The Kinks' albums as gold records. Greatest Hits!, released in 1965, was certified gold for sales of $1,000,000 on 28 November 1968—six days after the release of The Kinks Are The Village Green Preservation Society, which failed to chart worldwide. The group would not receive another gold record award until 1979's Low Budget; the 1980 live album One For The Road followed soon after, and was certified gold on 8 December 1980. Give The People What They Want, released in 1981, received its certification on 25 January 1982, for sales of 500,000 copies. ASCAP, the performing-rights group, presented The Kinks with an award for "One Of The Most Played Songs Of 1983" for the hit single "Come Dancing".

The group received the Ivor Novello Award for "Outstanding Service to British Music", and in 1990, their first year of eligibility, the original four members of The Kinks were inducted into the Rock & Roll Hall of Fame. The Kinks were inducted into the UK Music Hall of Fame in November 2005.

Musical style

The Kinks initially stayed within the boundaries of genres such as R&B and blues, but soon began experimenting with louder rock and hard rock sounds—due to their pioneering of the field, they have often been labeled as "the original punks". Dave Davies became bored with the traditonal "clean" guitar style of the period; in search of a louder, more biting sound, he famously split the speaker cone of his Elpico amplifier (nicknamed "the little green amp"): "I started to get really frustrated [with the amp's sound], and I said, 'I know! I'll fix you!' I got a single-sided Gillette razorblade and cut ... [from the centre to the edge of the] cone ... so it was all shredded but still on there, still intact. I played and I thought it was amazing." The jagged sound of the amplifier was replicated in the studio; the Elpico was plugged into a larger Vox AC30, and the resulting effect became a mainstay in The Kinks' early recordings—most notably on "You Really Got Me" and "All Day and All of the Night".

However, the group soon abandoned its R&B and hard rock leanings. From 1966 onwards, The Kinks came to be known for their adherence to traditions of English music and culture, during a period when many other British groups dismissed their heritage in favour of American blues, R&B, and pop styles. Ray Davies recalled that at a distinct moment in 1965 he decided to break away from the American scene, and write more introspective and intelligent songs. "I decided I was going to use words more, and say things. I wrote 'Well Respected Man'. That was the first real word-oriented song I wrote. ... [I also] abandoned any attempt to Americanise my accent." The Kinks' allegiance to English styles was strengthened by the ban placed on them by the American Federation of Musicians. The ban cut them off from the American record buying public, the world's largest musical market, forcing them to focus on Britain and mainland Europe. The Kinks expanded on their English sound throughout the remainder of the 1960s, fusing music hall and folk, and creating some of the most influential and important music of the period.

Beginning with Everybody's In Show-biz (1972), Ray Davies began exploring theatrical concepts on the group's albums; these themes became manifest on the 1973 album Preservation Act 1 and continued through Schoolboys In Disgrace (1976). The Kinks found little success with these conceptual works, and reverted to a traditional rock format throughout the remainder of the 1970s. Sleepwalker (1977), which heralded their return to commercial success, featured a mainstream, relatively slick production style that would become their norm. The band returned to hard rock for Low Budget (1979), and continued to record within the genre throughout the remainder of their career.

Documentation, unreleased material, and outtakes

Unlike contemporaries such as The Beatles, whose recording legacies are well-preserved, almost no studio documentation of The Kinks' recording history from the 1960s survives. Ray Davies is known to have kept a diary, but he has yet to allow public scrutiny of it. Pye Records, unlike larger labels like EMI, kept very few of The Kinks' session tapes, acetates, and outtakes—most were destroyed, wiped, or recorded over by the mid-1980s. From the RCA period onwards, both documentation and tapes were preserved, mainly because The Kinks were given creative license at their own Konk Studios, but, as Doug Hinman notes, "Until and unless there is some access to the vaults of Konk Studios, this aspect of The Kinks recording legacy will remain far from definitive."

Personnel

Musician	Dates Active	Role
Ray Davies	Feb 1964–1996	lead vocals, rhythm guitar, harmonica, keyboards, lead songwriting
Dave Davies	Feb 1964–1996	lead guitar, harmony vocals, occasional lead vocals and songwriting
Mick Avory	Feb 1964–1984	drums and percussion
Pete Quaife	Feb 1964 – June 1966, Nov 1966 – Mar 1969	bass guitar, backup vocals
Nicky Hopkins	1965–1968	keyboards (session)
John Dalton	June–Nov 1966, Apr 1969–1976, 1978	bass guitar, backup vocals
John Gosling	1970–1978	keyboards
Andy Pyle	1976–1978	bass guitar
Gordon John Edwards	1978	keyboards, backup vocals
Jim Rodford	1978–1996	bass guitar, backup vocals
Ian Gibbons	1979–1989, 1993–1996	keyboards, backup vocals
Bob Henrit	1984–1996	drums and percussion
Mark Haley	1989–1993	keyboards, backup vocals

Discography

Studio albums

• Kinks (1964)
• Kinda Kinks (1965)
• The Kink Kontroversy (1965)
• Face to Face (1966)
• Something Else by The Kinks (1967)
• The Kinks Are the Village Green Preservation Society (1968)
• Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) (1969)
• Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Part One (1970)
• Muswell Hillbillies (1971)
• Everybody's in Show-Biz (1972)
• Preservation Act 1 (1973)
• Preservation Act 2 (1974)
• Soap Opera (1975)
• Schoolboys in Disgrace (1976)
• Sleepwalker (1977)
• Misfits (1978)
• Low Budget (1979)
• Give the People What They Want (1981)
• State of Confusion (1983)
• Word of Mouth (1984)
• Think Visual (1986)
• UK Jive (1989)
• Phobia (1993)

See also

• 1964 in music
• British invasion
• British rock
• Carnaby Street
• 1996 in music

References

• Jonathan Bellman: The Exotic in Western Music. Lebanon, NH: UPNE, 1998. ISBN 1-55553-319-1.brak strony w książce
• Ray Davies: X-Ray. New York, NY: Overlook Press, 1995. ISBN 0-87951-611-9.brak strony w książce
• Dave Davies: Kink. New York, NY: Hyperion, 1996. ISBN 0-7868-8269-7.brak strony w książce
• Doug Hinman: The Kinks: All Day and All of the Night. Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 2004. ISBN 0-87930-765-X.brak strony w książce
• Thomas Kitts: Ray Davies: Not Like Everybody Else. London, UK: Routledge, 2007. ISBN 0-415-97769-X.brak strony w książce
• Neville Marten, Jeff Hudson: The Kinks. London, UK: Sanctuary Publishing, 2007. ISBN 1-86074-387-0.brak strony w książce
• Andy Miller: The Kinks are the Village Green Preservation Society. London, UK: Continuum International Publishing Group, 2003. ISBN 0-8264-1498-2.brak strony w książce
• Johnny Rogan: The Complete Guide to the Music of The Kinks. London, UK: Omnibus Press, 1998. ISBN 0-7119-6314-2.brak strony w książce
• Jon Savage: The Kinks: The Official Biography. London, UK: Faber and Faber, 1984. ISBN 0-571-13379-7.brak strony w książce
• Martin Strong: The Essential Rock Discography. New York, NY: Open City Books, 2006. ISBN 1-84195-860-3.brak strony w książce
• Eric Weisbard: This is Pop: In Search of the Elusive at Experience Music Project. Milwaukee, WI: Harvard University Press, 2004. ISBN 0-674-01321-2.brak strony w książce

External links

• Official Ray Davies Web Site
• Official Dave Davies Web Site