Wojciech Bober
 kapitan intendent
| |
| Data i miejsce urodzenia |
19 stycznia 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
45 pułk piechoty Obrony Krajowej |
| Stanowiska |
płatnik |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Wojciech Bober (ur. 19 stycznia 1891 w Lutczy k. Rzeszowa, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – kapitan intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Dominika i Zofii z Gaborskich. Absolwent gimnazjum z maturą w Przemyślu (1920). Powołany do armii austriackiej, zasadniczą służbę wojskową odbył w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 45 w Przemyślu[1]. Po wybuchu I wojny światowej wcielony ponownie do armii i skierowany jako oficer gospodarczy na front wschodni. W 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej, w której przebywał do grudnia 1918[2].
W marcu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do 2 pułku artylerii ciężkiej w Przemyślu, a następnie do 4 pułku artylerii ciężkiej w Kaliszu[2]. Brał udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikami[2]. Po ukończeniu kursu dla oficerów gospodarczych (jesień 1920) został awansowany do stopnia podporucznika, rok później do stopnia porucznika. W 1921 komendant gospodarczy Obozu Internowanych nr 16 w Zduńskiej Woli. Jego oddziałem macierzystym był wówczas Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Łódź.
W latach 1921–1928 oficer gospodarczy Szpitala Wojskowego w Kaliszu i Rejonowym Kierownictwie Intendentury[2]. W 1929 przeniesiony do kierownictwa filii Wojskowych Zakładów Zaopatrzenia w Poznaniu. Następne przydziały to Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich nr 8 (1930–1934), Centrum Wyszkolenia Żandarmerii (1935–1936) i Lotnicza Szkoła Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu. Pełnił funkcję płatnika. Zbierał bardzo dobre opinię i oceny za służbę w Wojsku Polskim. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 52. lokatą w korpusie oficerów intendentów, grupa intendentów[3]. W marcu 1939 pełnił służbę w Batalionie Szkolnym Lotnictwa w Świeciu na stanowisku oficera gospodarczego[4].
W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji komendanta Obwodu Smoleńskiego NKWD. Figuruje na liście wywózkowej z 5 kwietnia 1940 poz. 22[5]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w 1943 i wpisany do dziennika czynności pod datą 15 kwietnia 1943[6]. Zapisany na liście PCK (AM) pod nr 143[7][6].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Żonaty z Jadwigą ze Zmysłowskich, z którą miał córkę Wandę Marię oraz synów: Tadeusza Bolesława, Zbyszka Mieczysława i Eugeniusza Aleksandra[6][2]. Eugeniusz Aleksander (1927–1999) był żołnierzem Armii Krajowej. Członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej[9].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Srebrny Krzyż Zasługi (22 maja 1939)[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaka Honorowa „Orlęta”
Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]
Wojciecha Bobera upamiętniono posadzeniem Dębu Pamięci przez Zespół Szkół im. Świętej Rodziny w Lutczy, Lutcza 629[11].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ryżewski 1994 ↓, s. 424, autor podał, że był to 45 Pułku Piechoty Obrony Krajowej, ale w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej nie występował pułk piechoty z numerem „45”..
- ↑ a b c d e Ryżewski 1994 ↓, s. 424.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 342.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 477.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 610.
- ↑ a b c d УБИТЫ В КАТЫНИ, 2015, s. 174.
- ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 77.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Teresa Masłowska, Jeśli zapomnę o Nich, 2012, s. 19.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Lista Bohaterów zgłoszonych w Programie „Katyń ... ocalić od zapomnienia”. Stowarzyszenie Parafiada. [dostęp 2020-06-01]..
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Убиты в Катыни. Księga pamięci polskich jeńców wojennych – więźniów Kozielskiego Obozu NKWD rozstrzelanych decyzją Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku. Лариса Еремина (red.). Moskwa: Stowarzyszenie Memoriał, 2015. ISBN 978-5-78700-123-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Wacław Ryżewski. Pro memoria. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 3 (149), 1994. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
- Kapitanowie intendenci II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni odznaką pamiątkową „Orlęta”
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie Wojska Polskiego zamordowani w Katyniu
- Pochowani na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu
- Polacy – żołnierze Cesarskiej i Królewskiej Armii w I wojnie światowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Urodzeni w 1891
- Zmarli w 1940
- Żołnierze austro-węgierscy w niewoli rosyjskiej w czasie I wojny światowej