Anthony Pettis
.jpg) Pettis w 2016 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Anthony Paul Pettis |
|---|---|
| Pseudonim |
Showtime |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
177 cm |
| Masa ciała |
70 kg |
| Styl walki | |
| Trenowany przez |
Duke Roufus |
| Debiut |
2007 |
| Federacja | |
| Kategoria wagowa |
lekka (2007–2016, 2017–2018, 2020, 2021–obecnie) |
| Klub |
Roufusport |
| Bilans walk zawodowych[a] | |
| Liczba walk |
38 |
| Zwycięstwa |
25 |
| Przez nokauty |
11 |
| Przez poddania |
8 |
| Przez decyzje |
6 |
| Porażki |
13 |
| |
Anthony Pettis (ur. 27 stycznia 1987 w Milwaukee) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA) wagi lekkiej i piórkowej, mistrz World Extreme Cagefighting (2010) i Ultimate Fighting Championship (2013−2015) w wadze lekkiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w meksykańsko-puertorykańskiej rodzinie. Ma dwóch braci, starszego Raya i młodszego Sergio (od 2011 roku również zawodowo walczy w MMA). Jego dziadek zmienił nazwisko rodzinne z Peres na Pettis z powodu dyskryminacji która spotykała jego rodzinę. Uczęszczał do rzymskokatolickiej Szkoły Wyższej Dominikanów[1][2].
Kariera MMA[edytuj | edytuj kod]
Wczesna kariera[edytuj | edytuj kod]
W mieszanych sztukach walki zadebiutował w styczniu 2007 roku na gali Gladiators Fighting Series – Super Brawl. Pokonał wtedy innego debiutanta Toma Erspamera przez techniczny nokaut już w 24 sekundzie pojedynku[3]. Przez następne dwa lata był związany z organizacją Gladiators Fighting Series dla której stoczył jeszcze siedem walk – wszystkie zwycięskie, sześć razy wygrywał przed czasem, a raz przez decyzję sędziów zdobywając przy tym tytuł mistrzowski tejże organizacji i broniąc go raz[3].
WEC[edytuj | edytuj kod]
Na przełomie 2008/2009 roku podpisał kontrakt z czołową amerykańską organizacją MMA – World Extreme Cagefighting. Swój pierwszy pojedynek w WEC stoczył 7 czerwca 2009 roku na gali WEC 41 poddając Mike’a Campbella duszeniem trójkątnym[3]. Drugi pojedynek stoczył pod koniec roku 19 grudnia przeciw pochodzącemu z Polski Bartowi Palaszewskiemu na gali WEC 45. Po trzech rundach wyrównanego pojedynku sędziowie niejednogłośnie orzekli zwycięstwo Polaka[3]. To była pierwsza zawodowa porażka Pettisa w MMA. Kolejny pojedynek w WEC stoczył trzy miesiące później 6 marca 2010 roku na WEC 47. Znokautował wtedy wysokim kopnięciem i ciosami w parterze już w 1. rundzie Danny’ego Castillo[3]. Za to zwycięstwo otrzymał bonus finansowy za nokaut wieczoru w wysokości 10,000$[3].
Po szybkim zwycięstwie nad Castillo kolejną walkę stoczył miesiąc później na kolejnej gali – WEC 48, a jego rywalem był Alex Karalexis. Pettis wygrał wtedy poddając Karalexisa duszeniem trójkątnym[3]. 18 sierpnia 2010 roku wystąpił na jubileuszowej 50. gali World Extreme Cagefighting. Przeciwnikiem jego był Shane Roller. Na 9 sekund przed końcem 3. rundy i całego pojedynku Pettis poddał Rollera duszeniem trójkątnym[3]. Za wygraną z Rollerem otrzymał bonus finansowy za poddanie wieczoru w wys. 10,000$[3]. Po serii zwycięstw otrzymał możliwość stoczenia walki o pas mistrzowski wagi lekkiej który był w posiadaniu Bena Hendersona. Do walki doszło 16 grudnia 2010 roku na gali WEC 53. Mistrzowski pojedynek trwał cały dystans pięciu rund w czasie których przeważał Pettis punktując akcjami bokserskimi i kopnięciami, a pod koniec 5. rundy w spektakularny sposób odbił się nogą od klatki trafiając kopnięciem Hendersona w głowę. Po gongu kończącym pojedynek sędziowie jednomyślnie ogłosili zwycięstwo Pettisa oraz nowego mistrza wagi lekkiej[3]. Za tę walkę obaj zostali wynagrodzeni bonusem finansowym za „walkę wieczoru” w wys. 10,000$[3].
UFC[edytuj | edytuj kod]
Na początku 2011 roku World Extreme Cagefighting zostało wchłonięte przez Ultimate Fighting Championship. Wszyscy zawodnicy mający ważne kontrakty z WEC zostali przeniesieni do UFC, a mistrzowie dywizji koguciej i piórkowej zostali automatycznie mistrzami UFC w tych kategoriach. Pettis został zmuszony do zmumifikowania swojego pasa mistrzowskiego wagi lekkiej, gdyż UFC posiadało już mistrza w tej kategorii wagowej. Swój pierwszy pojedynek po fuzji WEC/UFC stoczył 4 czerwca 2011 roku na gali The Ultimate Fighter 13 Finale. Przeciwnikiem Pettisa był Clay Guida. Po trzech rundach pojedynku sędziowie orzekli zwycięstwo Guidy[3]. Po przegranym debiucie w UFC stoczył zwycięski pojedynek z Jeremym Stephensem na gali UFC 136. Pettis wygrał wtedy przez niejednogłośną decyzję sędziów[3]. Kolejny pojedynek w UFC został zaplanowany na 26 lutego 2012 roku na gali UFC 144 która ma się odbyć w Saitamie. Pettis został zestawiony z Joe Lauzonem którego znokautował w niespełna półtorej minuty wysokim kopnięciem na głowę oraz ciosami pięściami[3]. Na UFC on Fox 6 w Chicago stoczył zwycięski pojedynek z Donaldem Cerrone, pokonując go przez nokaut(kopnięcie na tułów) w 2:35 minucie pierwszej rundy. Wcześniej Pettis wykonywał wiele widowiskowych akcji, takich jak odbicie się nogą od klatki i cios kolanem. Po tej walce poprosił szefa UFC Dana White’a o to, aby mógł zawalczyć o pas mistrzowski z mistrzem kategorii piórkowej Jose Aldo – ostatecznie White zgodził się na to. Do mistrzowskiego pojedynku który miał się odbyć 3 sierpnia 2013 roku na gali w Rio de Janeiro nie doszło z powodu kontuzji Pettisa[3]. Po krótkim czasie Pettis zasugerował, że mógłby stoczyć walkę w swojej wadze (70 kg) z mistrzem Benem Hendersonem którego w przeszłości pokonał. Po czasie matchmaker wspólnie z włodarzami UFC przychylili się do jego prośby i zestawili go z Hendersonem. Starcie miało miejsce 31 sierpnia w Milwaukee na gali numer 164. Pojedynek nie wyglądał tak jak ich pierwsza walka z 2010 roku, Henderson nie chcąc dopuścić Pettisa do kontrolowania pojedynku w stójce starał się klinczować pod siatką oraz sprowadzać do parteru, ale każdą próbę obalenia pretendent wybraniał. W jednej z akcji Pettis zaatakował kopnięciami na korpus. Pod koniec 1. rundy Pettis zaatakował ekwilibrystycznym obrotowym kopnięciem którym chybił i został sprowadzony na ziemię przez Bensona. Będąc w parterze pretendent założył dźwignię prostą na łokieć obrońcy tytułu który nie będąc już w stanie uciec z niej werbalnie poddał pojedynek tracąc tym samym pas mistrzowski na rzecz Pettisa[3].
14 marca 2015 stracił pas mistrza na rzecz Brazylijczyka Rafaela dos Anjosa przegrywając z nim na punkty[4].
Po stracie mistrzostwa, dwukrotnie schodził z oktagonu UFC pokonany, najpierw ulegając niejednogłośnie na punkty Eddiemu Alvarezowi[3], następnie Edsonowi Barbozie również na punkty[3]. Po serii porażek postanowił zejść do kategorii piórkowej (-66 kg). 27 sierpnia 2016, w debiucie w nowej wadze pokonał Charlesa Oliveirę przez poddanie (duszenie gilotynowe)[3]. 10 grudnia 2016 na UFC 206, miał stanąć do walki o tymczasowe mistrzostwo wagi piórkowej z Hawajczykiem Maxem Hollowayem, lecz w przeddzień gali, podczas oficjalnego ważenia, nie udało mu się wypełnić wymaganego limitu wagowego co skutkowało odebraniem mu części wynagrodzenia oraz szansy na zdobycie tymczasowego pasa. Ostatecznie walkę z Hawajczykiem przegrał przez TKO w 3. rundzie[5].
Po przegranej z Hollowayem, wrócił do wagi wyżej, tocząc 8 lipca 2017 zwycięski pojedynek z Jimem Millerem, którego pokonał jednogłośnie na punkty[3]. 11 listopada 2017 zmierzył się z Dustin Poirier, przegrywając z nim wskutek kontuzji żeber przez techniczny nokaut w trzeciej rundzie[3]. 7 lipca 2018 pokonał Michaela Chiesę przez poddanie[3], natomiast 6 października 2018 przegrał TKO wskutek kontuzji ręki z Tonym Fergusonem[6].
PFL[edytuj | edytuj kod]
Zaledwie dzień po ogłoszeniu, że będzie testował wolną agencję, Pettis ogłosił 23 grudnia 2020 r., że podpisał kontrakt na wiele walk z Professional Fighters League i będzie startował jako zawodnik wagi lekkiej w sezonie 2021[7].
Zadebiutował w PFL przeciwko Clayowi Collardowi 23 kwietnia 2021 na PFL 1[8]. Przegrał walkę przez jednogłośną decyzję[9].
W następnej walce w tej organizacji miał zmierzyć się z Alexandrem Martinezem na PFL 4 10 czerwca 2021, wycofał się z powodu choroby[10]. Martinez zmierzył się z Natanem Schulte. Przeciwnik Schulte, Raush Manfio, zmierzył się z Pettisem na PFL 6 w dniu 25 czerwca 2021 r[11]. Pettis przegrał bliską walkę przez niejednogłośną decyzję[12].
Na gali PFL 3 odniósł swoją pierwszą wygraną w klatce organizacji PFL. Poddał w pierwszej rundzie pojedynku Mylesa Price’a na gali w Texasie[13].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Wraz z partnerami biznesowymi Duke Roufus i Scott Joffe, jest właścicielem Akademii Roufusport MMA i Showtime Sports Bar w Milwaukee.
Pettis wraz z Jonem Jonesem, Urijah Faberem, Josephem Benavidezem, Markiem Muñozem, Chadem Mendesem i Scottem Jorgensenem wystąpili w reklamie Form Athletics (obecnie należącej do K-Swiss)[14].
2 grudnia 2013 otrzymał certyfikat osiągnięć od Gubernatora Wisconsin, Scotta Walkera[15].
30 czerwca 2014 roku ogłoszono, że podpisał umowę sponsorską z Reebok[16].
Jesienią 2014 roku został wybrany na pierwszego mistrza UFC, który pojawił się na okładce pudełka Wheaties General Mills[17]. Pudełko pojawiło się w sklepach na początku 2015 roku, wtedy kiedy stracił już swój pas na rzecz dos Anjosa[18].
Wraz ze swoją partnerką mają córkę o imieniu Itzcali Sol Pettis, która urodziła się w czerwcu 2021 r.
Kariera telewizyjna[edytuj | edytuj kod]
Pettis pojawił się w 4 odcinku World of Jenks, gdzie dokumentalista Andrew Jenks mieszkał z Pettisem przez tydzień przed jego walką z Dannym Castillo na WEC 47. Odcinek dał wgląd w przygotowania do walki Pettisa, a także dał wgląd w jego życie rodzinne[19].
Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]
Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]
- 2008: mistrz Gladiators Fighting w wadze lekkiej
- 2010: mistrz WEC w wadze lekkiej
- 2013–2015: mistrz UFC w wadze lekkiej
Lista walk w MMA[edytuj | edytuj kod]
| Wynik | Bilans | Przeciwnik | Rozstrzygnięcie | Runda | Czas | Rozgrywki | Data | Miejsce | Uwagi |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Przegrana | 25-14 |  Steven Ray (24-10)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | PFL 7: 2022 Playoffs | 5.08.2022 |  Nowy Jork
|
Półfinały turnieju PFL 2022 w wadze lekkiej |
| Przegrana | 25-13 | Steven Ray (23-10)
|
Poddanie (Modified Body Lock) | 2 | 3:57 | PFL 2022 #5: Regular Season | 24.06.2022 | Atlanta
|
Playoffy sezonu regularnego PFL 2022 |
| Wygrana | 25-12 |  Myles Price (11-7)
|
Poddanie (duszenie trójkątne nogami) | 1 | 4:17 | PFL 2022 #3: Regular Season | 6.05.2022 | Arlington
|
Playoffy sezonu regularnego PFL 2022 |
| Przegrana | 24-12 |  Raush Manfio (12-3)
|
Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | PFL 2021 #6: Regular Season | 10.06.2021 | Atlantic City
|
Co-Main Event |
| Przegrana | 24-11 | Clay Collard (18-8)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | PFL 2021 #1: Regular Season | 23.04.2021 | Atlantic City
|
Powrót do wagi lekkiej, Main Event |
| Wygrana | 24-10 | Alex Morono (18-6)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC Fight Night: Thompson vs. Neal | 19.12.2020 | Las Vegas
|
|
| Wygrana | 23-10 | Donald Cerrone (36-14)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 249 | 09.05.2020 | Jacksonville
|
|
| Przegrana | 22-10 | Carlos Diego Ferreira (16-2)
|
Poddanie (duszenie zza pleców) | 2 | 1:46 | UFC 246 | 18.01.2020 | Las Vegas
|
Pojedynek w wadze lekkiej |
| Przegrana | 22-9 | Nate Diaz (19-11)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 241 | 17.08.2019 | Los Angeles
|
Co-Main Event |
| Wygrana | 22-8 | Stephen Thompson (14-3-1)
|
KO (ciosy) | 2 | 4:55 | UFC on ESPN+ 6: Thompson vs. Pettis | 23.03.2019 | Nashville
|
Powrót do wagi półśredniej, Bonus za występ wieczoru, Main Event |
| Przegrana | 21-8 | Tony Ferguson (23-3)
|
TKO (kontuzja ręki) | 2 | 5:00 | UFC 229 | 06.10.2018 | Las Vegas
|
Bonus za walkę wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 21-7 | Michael Chiesa (13-3)
|
Poddanie (dźwignia na rękę) | 2 | 0:52 | UFC 226 | 07.07.2018 | Las Vegas
|
Limit umowny do 74,4 kg, Chiesa nie wykonał wagi, Bonus za występ wieczoru |
| Przegrana | 20-7 | Dustin Poirier (21-5)
|
TKO (kontuzja żeber) | 3 | 2:08 | UFC Fight Night: Poirier vs. Pettis | 11.11.2017 | Norfolk
|
Bonus za walkę wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 20-6 | Jim Miller (28-9)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 213 | 08.07.2017 | Las Vegas
|
Powrót do wagi lekkiej |
| Przegrana | 19-6 | Max Holloway (16-3)
|
TKO (ciosy pięściami) | 3 | 4:50 | UFC 206 | 10.12.2016 |  Toronto
|
Pojedynek o tymczasowy pas mistrzowski UFC wagi piórkowej, Petis nie wykonał wagi i nie mógł zdobyć tytułu, Main Event |
| Wygrana | 19-5 | Charles Oliveira (21-5)
|
Poddanie (duszenie gilotynowe) | 3 | 1:49 | UFC on Fox 21: Maia vs. Condit | 27.08.2016 | Vancouver
|
Debiut w wadze piórkowej, Co-Main Event |
| Przegrana | 18-5 | Edson Barboza (16-4)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 197 | 23.04.2016 | Las Vegas
|
|
| Przegrana | 18-4 | Eddie Alvarez (26-4)
|
Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC Fight Night 81 | 18.01.2016 | Boston
|
Co-Main Event |
| Przegrana | 18-3 | Rafael dos Anjos (23-7)
|
Decyzja (jednogłośna) | 5 | 5:00 | UFC 185 | 14.03.2015 | Dallas
|
Stracił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Main Event |
| Wygrana | 18-2 | Gilbert Melendez (22-3)
|
Poddanie (duszenie gilotynowe) | 2 | 1:53 | UFC 181 | 06.12.2014 | Las Vegas
|
Obronił pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za występ wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 17-2 | Benson Henderson (19-2)
|
Poddanie (dźwignia na staw łokciowy) | 1 | 4:31 | UFC 164 | 31.08.2013 | Milwaukee
|
Zdobył pas mistrzowski UFC w wadze lekkiej, Bonus za poddanie wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 16-2 | Donald Cerrone (19-4)
|
KO (kopnięcie w korpus) | 1 | 2:35 | UFC on Fox 6 – Johnson vs. Dodson | 26.01.2013 | Chicago
|
Bonus za nokaut wieczoru |
| Wygrana | 15-2 | Joe Lauzon (21-6)
|
KO (wysokie kopnięcie na głowę i ciosy pięściami) | 1 | 1:21 | UFC 144 | 26.02.2012 |  Saitama
|
Bonus za nokaut wieczoru |
| Wygrana | 14-2 | Jeremy Stephens (20-6)
|
Decyzja sędziowska (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | UFC 136 | 08.10.2011 | Houston
|
Debiut w UFC |
| Przegrana | 13-2 | Clay Guida (28-11)
|
Decyzja (jednogłośna) | 3 | 5:00 | The Ultimate Fighter 13 Finale | 04.06.2011 | Las Vegas
|
|
| Wygrana | 13-1 | Benson Henderson (12-1)
|
Decyzja (jednogłośna) | 5 | 5:00 | WEC 53 | 16.12.2010 | Glendale
|
Zdobył pas mistrzowski WEC w wadze lekkiej, Bonus za walkę wieczoru, Main Event |
| Wygrana | 12-1 | Shane Roller (8-2)
|
Poddanie (duszenie trójkątne) | 3 | 4:51 | WEC 50 | 18.08.2010 | Las Vegas
|
Bonus za poddanie wieczoru, Co-Main Event |
| Wygrana | 11-1 | Alex Karalexis (10-4)
|
Poddanie (duszenie trójkątne) | 2 | 1:35 | WEC 48 | 24.04.2010 | Sacramento
| |
| Wygrana | 10-1 | Danny Castillo (8-2)
|
KO (wysokie kopnięcie i ciosy pięściami) | 1 | 2:27 | WEC 47 | 06.03.2010 | Columbus
|
Bonus za nokaut wieczoru |
| Przegrana | 9-1 |  Bart Palaszewski (32-13)
|
Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | WEC 45 | 19.12.2009 | Las Vegas
|
|
| Wygrana | 9-0 | Mike Campbell (6-1)
|
Poddanie (duszenie trójkątne) | 1 | 1:49 | WEC 41 | 07.06.2009 | Sacramento
|
Debiut w WEC, Powrót do wagi lekkiej |
| Wygrana | 8-0 | Gabe Walbridge (8-9)
|
TKO (ciosy pięściami) | 1 | 0:56 | GFS: Season’s Beatings | 13.12.2008 | Milwaukee
|
Debiut w wadze półśredniej |
| Wygrana | 7-0 | Jay Ellis (9-23)
|
Poddanie (ciosy pięściami) | 1 | 1:12 | GFS 55 | 04.10.2008 | Milwaukee
|
Obronił pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej |
| Wygrana | 6-0 | Sherron Leggett (16-4)
|
Decyzja (niejednogłośna) | 3 | 5:00 | GFS: Fight Club | 21.06.2008 | Milwaukee
|
Zdobył pas mistrzowski GFS w wadze lekkiej |
| Wygrana | 5-0 | Mike Lambrecht (6-5)
|
KO (wysokie kopnięcie) | 1 | 1:49 | GFS: Knockout Kings | 29.03.2008 | Milwaukee
| |
| Wygrana | 4-0 | George Barrazza (0-0)
|
TKO (ciosy pięściami) | 1 | 4:31 | GFS: The Warriors | 16.02.2008 | Wisconsin
| |
| Wygrana | 3-0 | Michael Skinner (1-6-1)
|
Poddanie (ciosy pięściami) | 1 | 0:36 | GFS: Seasons Beatings | 01.12.2007 | Milwaukee
| |
| Wygrana | 2-0 | Lonny Amdahl (0-0)
|
Poddanie (kontuzja) | 1 | 0:12 | GFS: Rumble in the Cage | 17.08.2007 | Green Bay
| |
| Wygrana | 1-0 | Tom Erspamer (0-0)
|
KO (ciosy pięścią) | 1 | 0:24 | GFS: Super Brawl | 27.01.2007 | Wisconsin
|
Debiut w zawodowym MMA |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Gary D’Amato, Fighting chance: Pettis finds MMA stage despite obstacles [online], jsonline.com, 5 czerwca 2009 [dostęp 2017-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
- ↑ Danny Acosta, 5 Minutes With Anthony Pettis [online], styczeń 2011 [dostęp 2017-11-12] [zarchiwizowane z adresu 2013-01-23] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Statystyki i rekord MMA na tapology.com [online], tapology.com [dostęp 2017-11-12] (ang.).
- ↑ Brian Knapp, Rafael dos Anjos Ousts Anthony Pettis, Captures Lightweight Crown in UFC 185 Headliner [online], sherdog.com, 14 marca 2015 (ang.).
- ↑ K. Witek, Wyniki UFC 206: Holloway tymczasowym mistrzem wagi piórkowej [online], mmanews.pl, 10 grudnia 2016 [zarchiwizowane z adresu 2018-02-08] (pol.).
- ↑ Krzysztof Kordys, WALKA ROKU! Tony Ferguson wygrywa z Pettisem po niesamowitej wojnie w oktagonie! [online], mmarocks.pl, 7 października 2018 [dostęp 2018-10-07] (pol.).
- ↑ Anthony Pettis Agrees To Join Professional Fighters League [online], MMA News, 23 grudnia 2020 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis vs. Clay Collard to headline PFL 2021 season opener [online], MMA Junkie, 23 lutego 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Jay Anderson, PFL 1 Results: Clay Collard's Boxing All the Difference in Win Over Anthony Pettis [online], Cageside Press, 23 kwietnia 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis to headline 2021 PFL 4 as lightweights, featherweights get second fights [online], MMA Junkie, 13 maja 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Anthony Pettis passa mal e é retirado de card do PFL 4; Natan Schulte o substitui [online], www.uol.com.br [dostęp 2021-12-14] (port. braz.).
- ↑ Jay Anderson, PFL 6: Anthony Pettis Out of Playoffs, Upset by Raush Manfio [online], Cageside Press, 26 czerwca 2021 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Bartłomiej Zubkiewicz, Anthony Pettis wraca na zwycięską ścieżkę, błyskawiczna wygrana na PFL 3 (WIDEO) | MMAROCKS [online], MMA Rocks!, 7 maja 2022 [dostęp 2022-05-07] (pol.).
- ↑ Video: Form Athletics 2011 Commercial | HEAVY [online], web.archive.org, 31 maja 2011 [dostęp 2021-12-14] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-31].
- ↑ UFC Champ Anthony Pettis Receives Certificate of Achievement From Wisconsin Governor | MMAWeekly.com [online], 2 grudnia 2013 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Shaun Al-Shatti, Anthony Pettis inks sponsorship deal with Reebok [online], MMA Fighting, 30 czerwca 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ UFC champ Anthony Pettis to get Wheaties box cover [online], sports.yahoo.com [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ Jesse Holland, Pettis Wins Box Cover Following Wheaties Fan Vote [online], MMAmania.com, 2 września 2014 [dostęp 2021-12-14] (ang.).
- ↑ World of Jenks [online].
