Apatia (psychopatologia)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Apatia (z gr. apátheia „niewrażliwość” od a „brak” i páthos „doświadczenie, uczucie, namiętność, cierpienie”)[1] – stan znacznie zmniejszonej wrażliwości na bodźce emocjonalne i fizyczne. Towarzyszy mu obniżenie aktywności psychicznej i fizycznej, utrata zainteresowań, zmniejszenie liczby kontaktów społecznych, anhedonia.

Apatia jest częstym objawem depresji. Jest też częstym składnikiem objawów negatywnych w schizofrenii. Występuje także w zaburzeniach nerwicowych, wczesnej fazie kalectwa lub jako reakcja na silny uraz psychiczny.

Pojęcie wywodzi się z filozofii starożytnej (apatheia, stgr. ἀπάθεια), gdzie miało odmienne znaczenie i oznaczało stan pożądany: postawę nieczułości, beznamiętności, niewzruszoności wobec namiętności i przeciwności świata, której osiągnięcie było warunkiem szczęśliwości[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Słownik Wyrazów Obcych. slownik-online.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-02)]..
  2. Giovanni Reale, Historia filozofii starożytnej, t. 5, Lublin: Wydawnictwo KUL, 2012, s. 28.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]