Cesarstwo Łacińskie
| |||
| 1204-1261 | |||
| |||
| Język urzędowy | łacina, francuski | ||
| Stolica | Konstantynopol | ||
| Ustrój polityczny | Monarchia | ||
| Typ państwa | Cesarstwo | ||
| Ostatnia głowa państwa | cesarz Baldwin II de Courtenay | ||
| Data powstania | 1204 | ||
| Data likwidacji | 1261 | ||
 | |||
Cesarstwo Łacińskie, właściwie Imperium Romaniae (w historiografii określane także jako Łacińskie Cesarstwo Konstantynopola) – państwo, utworzone przez krzyżowców podczas IV wyprawy krzyżowej, po zdobyciu Konstantynopola. Istniało w latach 1204–1261. Po upadku jego tereny wróciły do Cesarstwa Bizantyjskiego.
Powstanie[edytuj | edytuj kod]
Po zdobyciu przez łacinników miasta Zadar w Dalmacji, co miało być zapłatą za zapewnienie transportu do Ziemi Świętej, z prośbą o pomoc dla swojego ojca zwrócił się syn obalonego cesarza bizantyjskiego Izaaka II Angelosa. W zamian obiecał przyszłą pomoc wojskową dla krzyżowców, wynagrodzenie oraz zniesienie schizmy wschodniej. W roku 1203 krzyżowcy przystąpili do oblężenia Konstantynopola, który poddał się. Na tronie osadzono Izaaka II, jednak rok później nowy cesarz został obalony, a łacinnicy wobec niewywiązania się Bizantyjczyków ze złożonych obietnic zdobyli miasto i je złupili. W miejsce Cesarstwa Bizantyńskiego utworzone zostało Cesarstwo Łacińskie, którego pierwszym cesarzem został hrabia Flandrii Baldwin I, koronowany 16 maja 1204 roku.
Upadek[edytuj | edytuj kod]
Cesarstwo Łacińskie zgłaszało pretensje do wszystkich ziem będących pod kontrolą Cesarstwa Bizantyjskiego w momencie upadku Konstantynopola. Faktyczną władzę zwierzchnią sprawowało jednak tylko nad częścią tego obszaru, w tym państwami lennami (które przetrwały upadek Cesarstwa Łacińskiego): Księstwem Achai, Królestwem Tesaloniki, Księstwem Aten. Reszta pozostałości po Cesarstwie Bizantyjskim znalazła się pod kontrolą różnych, konkurujących ze sobą arystokratów bizantyjskich (Cesarstwo Nicejskie, Despotat Epiru, Cesarstwo Trapezuntu).
Najsilniejsze z nich, Cesarstwo Nicejskie, podejmowało liczne próby odbicia Konstantynopola, zakończone sukcesem 25 lipca 1261 roku, kiedy to Michał VIII Paleolog, dzięki akcji Aleksego Strategopulosa zdobył Konstantynopol i usunął z tronu Baldwina II, ostatniego cesarza łacińskiego (jakkolwiek Baldwin II i jego spadkobiercy używali tego tytułu jeszcze przez ponad sto lat).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Pentek, Cesarstwo Łacińskie 1204-1261. Kolonialne państwo krzyżowców czy Neobizancjum?, Poznań: Wydawnictwo Poznańskie 2004.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Michał Kozłowski, Baldwin I – łaciński cesarz Konstantynopola [1]
- Jarosław Krysik, Wenecja kontra Konstantynopol. Ćwierć i pół ćwierci cesarstwa [2]