Charles Brun (1910)
.jpg) „Charles Brun” w 1914 r. | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
1907 |
| Wodowanie |
14 września 1910 |
Zamówiony dla  Marine nationale
| |
| Los okrętu |
sprzedany na złom 7 czerwca 1920 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
44 m |
| Szerokość |
4 m |
| Zanurzenie |
3,3 m |
| Zanurzenie testowe |
40 m |
| Napęd | |
| 2 silniki parowe potrójnego rozprężania, 4 kotły, łączna moc 1300 KM 2 akumulatory i alternatory 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Uzbrojenie | |
| 8 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
6 × 450 mm (2 wewnętrzne, 4 zewnętrzne) |
| Załoga |
24 |
Charles Brun (Q89) – francuski eksperymentalny oceaniczny okręt podwodny z okresu I wojny światowej. Został zwodowany 14 września 1910 roku w stoczni Arsenal de Toulon, a ukończono go w październiku 1913 roku. Okręt oficjalnie nigdy nie wszedł do służby w Marine nationale z powodu problemów z siłownią i został przeznaczony do rozbiórki w czerwcu 1920 roku.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
„Charles Brun” zamówiony został 31 grudnia 1906 roku[1]. Jednostkę zaprojektował inż. Just Maurice[2][3]. Okręt otrzymał eksperymentalny rodzaj napędu, który tworzyła maszyna parowa, stanowiąca źródło prądu dla alternatorów i akumulatorów[2].
„Charles Brun” zbudowany został w Arsenale w Tulonie[1]. Stępkę okrętu położono w 1907 roku[4], został zwodowany 14 września 1910 roku[1][2], a ukończono go w październiku 1913 roku[4]. Okrętowi nadano nazwę na cześć budowniczego pierwszego francuskiego okrętu podwodnego, inż. Charlesa Bruna. Jednostka otrzymała numer burtowy Q89[1].
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
„Charles Brun” był średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym. Długość całkowita wynosiła 44 metry, szerokość 4 metry i zanurzenie 3,3 metra[1][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 356 ton, a w zanurzeniu 450 ton[1][2]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwie maszyny parowe potrójnego rozprężania Indret o łącznej mocy 1300 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczały cztery kotły du Temple[2][4]. Napęd podwodny zapewniały dwa akumulatory i alternatory Schneider[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13,5 węzła na powierzchni i 7,25 węzła w zanurzeniu[1][2][a]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[4].
Okręt wyposażony był w sześć wyrzutni torped kalibru 450 mm: dwie wewnętrzne na dziobie jednostki, dwie zewnętrzne systemu Drzewieckiego po obu stronach kiosku oraz dwie zewnętrzne na rufie, z łącznym zapasem 8 torped[1][6].
Załoga okrętu składała się z 24 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Prowadzone od października 1910 roku do października 1913 roku próby jednostki zakończyły się niepomyślnie z powodu zawodności siłowni i okrętu nigdy nie wcielono do służby[1][4]. Jednostka została przeznaczona do rozbiórki 7 czerwca 1920 roku[1][2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 210.
- ↑ a b c d e f g h i Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 82.
- ↑ a b John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 537.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: CHARLES BRUN experimental submarine (1913). Navypedia. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2017-02-21]. (ang.).
