Okręty podwodne typu Diane (1912)
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
2 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1916-1935 |
| Stracone |
1 |
| Uzbrojenie: | |
| 1 działo kal. 75 mm 12 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe • zewnętrzne |
|
| Załoga |
43 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
633 tony |
| • w zanurzeniu |
891 ton |
| Długość |
68 m |
| Szerokość |
5,53 m |
| Zanurzenie |
3,72 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki Diesla o łącznej mocy 1800 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 1400 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg: | |
| • na powierzchni |
powierzchnia: 2500 Mm przy 10 w. |
Okręty podwodne typu Diane – francuskie oceaniczne okręty podwodne z czasów I wojny światowej i okresu międzywojennego. W stoczni Arsenal de Cherbourg zbudowano w latach 1912–1917 dwa okręty tego typu, które weszły do służby w Marine nationale w latach 1916-1917. „Diane” zatonął w ostatnim roku wojny, zaś „Daphné” użytkowany był do połowy lat 30. XX wieku.
Projekt i dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Oba okręty typu Diane zamówione zostały na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1912 roku[1][2]. Okręty zaprojektował inż. Jean Simonot, tworząc mniejszą wersję swojego poprzedniego projektu Gustave Zédé[3].
Jednostki typu Diane były średniej wielkości oceanicznymi okrętami podwodnymi o konstrukcji dwukadłubowej. Długość całkowita wynosiła 68 metrów, szerokość 5,53 metra i zanurzenie 3,72 metra[1][2][4]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 633 tony, a w zanurzeniu 891 ton[1][2]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa czterosuwowe silniki Diesla Vickers („Diane”) lub dwa dwusuwowe silniki Diesla Sulzer („Daphné”) o łącznej mocy 1800 koni mechanicznych (KM)[1][2]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Sabathé o łącznej mocy 1400 KM[1][3]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 17 węzłów na powierzchni i 11,5 węzła w zanurzeniu[1][2][3]. Zasięg wynosił 2500 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym oraz 130 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[2][3].
Okręty wyposażone były w 10 wyrzutni torped kalibru 450 mm (cztery wewnętrzne na dziobie, dwie na rufie oraz cztery zewnętrzne), z łącznym zapasem 12 torped[2][3][5]. „Daphné” otrzymał dodatkowo działo pokładowe kal. 75 mm[1][2]. Załoga jednego okrętu składała się z 4 oficerów oraz 39 podoficerów i marynarzy[2][3].
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Dwa okręty typu Diane zbudowane zostały w Arsenale w Cherbourgu[1][2]. Stępki okrętów położono w grudniu 1912 roku[2], wodowane zostały w latach 1915-1916[1][3], a ukończono je w latach 1916-1917[2]. Nazwy okrętów nawiązywały do mitologii – rzymskiej bogini łowów Diany oraz nimfy greckiej – Dafne[6].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Ukończenie budowy |
|---|---|---|---|---|
| „Diane” (Q107) | Arsenal de Cherbourg | grudzień 1912 | 30 września 1916 | sierpień 1917 |
| „Daphné” (Q108) | grudzień 1912 | 25 października 1915 | lipiec 1916 |
Przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
„Diane” (Q107)
Podczas wojny okręt operował na Atlantyku[3]. 11 lutego 1918 roku nieopodal La Rochelle, podczas misji eskortowania czteromasztowego żaglowca „Quevilly”, z nieznanych przyczyn na okręcie nastąpiła wewnętrzna eksplozja, w wyniku której jednostka zatonęła wraz z całą załogą[2][3][6].
„Daphné” (Q108)
Po wojnie okręt poddano modernizacji, m.in. skrócono czas zanurzania i zainstalowano nowy peryskop[1][2]. „Daphné” pełniła służbę do lutego 1935 roku, kiedy została skreślona z listy floty[1][2][a].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 211.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 155.
- ↑ a b c d e f g h i j Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 88.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 536.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 198.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2016-11-17]. (ang.).
