Okręty podwodne typu Delfin
| |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Stocznia | |
| Zbudowane |
2 |
| Użytkownicy | |
| Typ poprzedzający | |
| Typ następny | |
| Służba w latach |
1912-1920 |
| Uzbrojenie: | |
| 5 wt 450 mm, 6 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • zewnętrzne |
|
| Załoga |
24 oficerów i marynarzy |
| Wyporność: | |
| • na powierzchni |
310 ton |
| • w zanurzeniu |
460 ton |
| Długość |
50 m |
| Szerokość |
4,7 m |
| Zanurzenie |
2,7 m |
| Napęd: | |
| 2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 720 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 460 KM 2 śruby | |
| Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Okręty podwodne typu Delfin – greckie okręty podwodne z czasów wojen bałkańskich i okresu I wojny światowej. W latach 1910–1912 w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône zbudowano dwa okręty tego typu, które weszły do służby w Wasilikon Naftikon w latach 1912–1913. Podczas I wojny bałkańskiej „Delfin” wsławił się przeprowadzeniem ataku torpedowego na turecki krążownik „Mecidiye”. Obie jednostki w latach 1917–1918 służyły pod banderą Marine nationale, obsadzone przez francuskie załogi. Zwrócone Grecji po zakończeniu I wojny światowej, w 1920 roku zostały skreślone z listy floty i sprzedane na złom w roku następnym.
Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Delfin zostały zamówione przez rząd Grecji w 1909 roku[1]. Projekt okrętów był dziełem inż. Maxime’a Laubeufa[1][2]. Obie jednostki zostały zbudowane w stoczni Schneidera w Chalon-sur-Saône[1][2]. Stępki okrętów położono w 1910 roku[3], zostały zwodowane w latach 1911–1912[1][4], a do służby w Wasilikon Naftikon przyjęto je w latach 1912–1913[1][3].
| Okręt | Stocznia | Początek budowy | Wodowanie | Wejście do służby |
|---|---|---|---|---|
| „Delfin” | Schneider | 1910 | sierpień 1911 | sierpień 1912 |
| „Xifias” | czerwiec 1912 | marzec 1913 |
Dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
Jednostki typu Delfin były średniej wielkości okrętami podwodnymi, o długości całkowitej 50 metrów, szerokości 4,7 metra i zanurzeniu 2,7 metra[1][3]. Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 310 ton, a w zanurzeniu 460 ton[1][2][a]. Okręty napędzane były na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Schneider-Carels o łącznej mocy 720 koni mechanicznych (KM)[1][2][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne Schneider o łącznej mocy 460 KM[1][2]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 13 węzłów na powierzchni i 8,5 węzła w zanurzeniu[1][2][c].
Okręty wyposażone były w pięć wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie oraz cztery zewnętrzne systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 6 torped[1][2][d].
Załoga pojedynczego okrętu składała się z 24 oficerów, podoficerów i marynarzy[1][2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Świeżo wcielone do służby okręty wzięły udział w wojnach bałkańskich[2]. „Delfin” (pod dowództwem kmdr. ppor. Paparrigopoulosa) operował z bazy na wyspie Tenedos[3]. 9 grudnia 1912 roku okręt u wejścia do Dardaneli napotkał płynący w eskorcie pięciu jednostek turecki krążownik „Mecidiye”, wykonując na niego nieudany atak torpedowy[1][3].
W 1917 roku oba okręty typu Delfin zostały zajęte przez Francuzów i wcielone do Marine nationale[1][2]. Jednostki powróciły pod grecką banderę w 1918 roku[1][2]. Po dwóch latach okręty skreślono z listy floty i w 1921 roku zostały sprzedany na złom[1][2].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ J. Labayle Couhat podaje, że wyporność wynosiła 295/350 ton[5].
- ↑ J. Labayle Couhat podaje, że moc siłowni wynosiła 1850 KM[5].
- ↑ J. Labayle Couhat podaje, że okręty osiągały na powierzchni prędkość 7,5 węzła, a w zanurzeniu 8 węzłów[5], zaś według J. Gozdawy-Gołębiowskiego i T. Wywerki Prekurata prędkość wynosiła 15/8 węzłów[6].
- ↑ J. Labayle Couhat podaje, że okręty posiadały cztery wyrzutnie torped[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: 1985, s. 387.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara: 2007, s. 84.
- ↑ John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: 1990, s. 293.
- ↑ a b c d Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: 1974, s. 164.
- ↑ J. Gozdawa-Gołębiowski, T. Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: 1994, s. 541.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Ivan Gogin: DELFIN submarines (1912-1913). Navypedia. [dostęp 2017-03-08]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jean Labayle Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.).
- Poprzednik: „Nordenfelt I” Następca: typ Katsonis
