Costin Miereanu
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunki | |
| Zawód |
Costin Miereanu (ur. 27 lutego 1943 w Bukareszcie[1][2]) – francuski kompozytor pochodzenia rumuńskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W latach 1960–1966 studiował w konserwatorium w Bukareszcie u Alfreda Mendelsohna i Dana Constantinescu[1]. W latach 1967–1968 był uczestnikiem Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki w Darmstadcie[1][2]. W 1968 roku osiadł w Paryżu[1][2], w 1977 roku otrzymał obywatelstwo francuskie[1][2]. Studiował semiotykę muzyczną w École des Hautes Études en Sciences Sociales[1][2]. W latach 1978–1981 wykładał na Uniwersytecie Paryskim, gdzie w 1979 roku uzyskał tytuł doktora na podstawie pracy De la Textkomposition au Poly-Art. Sémiotique de la partition[1]. W 1981 roku otrzymał tytuł profesora filozofii, estetyki i nauki o sztuce na Sorbonie[1]. Od 1981 roku był dyrektorem artystycznym Éditions Salabert[1][2].
Otrzymał nagrodę Fondation Européenne de la Culture (1967), nagrodę na Konkursie Kompozytorskim Fundacji Gaudeamus za utwór Finis coronat opus (1967) oraz nagrodę SACEM im. Enescu (1974)[1].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Wpływ na idee twórcze Miereanu wywarła filozofia strukturalizmu, pod wpływem której traktował sztukę jako całość, różniącą się jedynie materialnie w różnych przejawach[1]. Eksperymentował z różnymi sposobami łączenia muzyki z obrazem, wykorzystując projekcję diapozytywów, film, techniki video i grę świateł[1]. Interesował się relacją zapisu dźwiękowego ze sposobem jego realizacji, stosując rozmaite techniki aleatoryczne[1]. Pisał utwory przeznaczone na nieokreślone, zmienne zespoły, nie traktując dzieła muzycznego jako procesu linearnego[1].
Wybrane kompozycje[edytuj | edytuj kod]
(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])
Utwory orkiestrowe
- Monostructures I (1966)
- Finis coronat opus (1966)
- Couleur du temps na smyczki (1966–1968)
- Espace dernier (1966–1969)
- Monostructures II (1967)
- Rosario (1973–1976)
- Rosenzeit (1980)
- Miroirs célestes (1981–1983)
- Voyage d’hiver II (1982–1985)
- Doppel(kammer)konzert na saksofon, perkusję i orkiestrę kameralną (1985)
- Axis na orkiestrę dętą (1988)
- Un temps sans mémoire (1991)
Utwory kameralne
- Variants na klarnet (1966)
- Sursum corda triplum na 7 instrumentów (1967–1982)
- Espace au-delà du dernier na zespół kameralny (1968)
- Dans La Nuit des temps na zmienny zespół i taśmę (1968–1969)
- Polymorphies 5 x 7 (A) na zmienny zespół i taśmę (1968–1969)
- Polymorphies 5 x 7 (B) na instrumenty (1969–1970)
- Altar na 6 instrumentalistów lub śpiewaków, taśmę i projekcję wizualną ad libitum (1973)
- Aquarius na 2 fortepiany i 2 perkusje (1974–1980)
- Segundafeira na 5 fletów, taśmę i film (1974)
- Planetarium na 2 flety, puzon, 2 perkusje i fortepian (1975)
- Musique élementaire de concert na zespół kameralny (1977)
- Piano-Miroir na fortepian, syntezator lub organy elektryczne, taśmę i projekcję wizualną ad libitum (1978)
- Do-Mi-Si-La-Do-Re na saksofonistów i taśmę (1980–1981)
- 7 minutes autour de moi na 2 flety, klarnet basowy, perkusję, fale Martenota, syntezator i wiolonczelę (1981)
- Variants-invariants na saksofon altowy lub saksofon sopranowy lub klarnet basowy i Korg SE 500 Echo Chamber (1982)
- Bucharest–Grenade na gitarę (1983)
- Aksax na saksofon basowy (1983)
- Bolero des Balkans na saksofon lub saksofony i perkusję (1984)
- Gyrasol I na kwartet fletów prostych, perkusję i taśmę (1984)
- Stratus na 6 fletów dla 1 wykonawcy (1984)
- Kammerkonzert na 10 wykonawców (1985)
- Rumore na klarnet (1986)
- Tension X na 10 perkusji (1986)
- Ombres lumineuses na 5 instrumentów i 2 syntezatory (1986)
- Clair de biche na 8 instrumentów dętych i 5 perkusji (1986)
- Ondes na saksofon altowy (1986)
- Extremis na flet (1986)
- Miroir liquide na 6 wykonawców (1986)
- Tension en cycle na 6 perkusji i taśmę (1987)
- Le mur d’airain na 6 perkusji, harfę i 2 fortepiany (1987)
- D’un regard moiré na 10 wykonawców (1988)
- Limping Rock na amplifikowany klawesyn (1988)
- Sextuplum na 6 perkusji (1989)
Utwory wokalno-instrumentalne
- Donum sacrum Brancusi na głos i orkiestrę (1965)
- Espace dernier na chór ad libitum, 6 grup instrumentalnych i taśmę (1969)
- Alba na 12 głosów solowych i 4 perkusje (1972)
- Labyrinthes d’Adrien na sopran i zespół instrumentów z klawiszowymi instrumentami elektronicznymi i falami Martenota (1981)
- Voyage d’hiver I na sopran, 8 instrumentów i taśmę (1982)
Utwory sceniczne
- opera L’Avenir est dans les oeufs (1980)
- fantazja liryczna La Porte du paradis (1989–1991)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 6. Część biograficzna m. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2000, s. 255. ISBN 83-224-0656-8.
- ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2439. ISBN 0-02-865529-X.