Georges St-Pierre

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Georges St. Pierre)
Georges St-Pierre
Ilustracja
St-Pierre (2021)
Pseudonim

GSP, Rush[1]

Data i miejsce urodzenia

19 maja 1981[1]
Saint-Isidore[1]

Obywatelstwo

Kanada[1]

Wzrost

178[1] cm

Masa ciała

84[1] kg

Styl walki

kyokushin, brazylijskie jiu-jitsu, zapasy

Trenowany przez

Firas Zahabi

Debiut

2002

Kategoria wagowa

średnia (od 2017), półśrednia (do 2013)[1]

Klub

Tristar Gym[1]

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

28[1]

Zwycięstwa

26

Przez nokauty

8

Przez poddania

6

Przez decyzje

12

Porażki

2

  1. ↑ Bilans walk aktualny na 31 marca 2024.
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Georges St-Pierre (ur. 19 maja 1981 w Saint-Isidore) – kanadyjski zawodnik mieszanych sztuk walki, dwukrotny zdobywca mistrzowskiego pasa organizacji UFC w wadze półśredniej z 2006 i 2008 oraz wagi średniej z 2017.

Trzykrotnie – w 2008, 2009 i 2010 roku – został wybrany przez kanadyjską telewizję Sportsnet sportowcem roku w Kanadzie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

St-Pierre w lutym 2009 r

St-Pierre, Québécois, urodził się w Saint-Isidore, Montérégie, Quebec, jako syn Rolanda i Pauline St-Pierre 19 maja 1981 roku. St-Pierre miał trudne dzieciństwo, uczęszczał do szkoły, w której inni kradli mu ubrania i pieniądze[2]. W dzieciństwie grał w hokeja, jeździł na łyżwach i uprawiał kilka sportów. Rozpoczął naukę Kyokushin Karate w wieku siedmiu lat od swojego ojca, a później od mistrza Kyokushin Karate, aby obronić się przed szkolnym łobuzem[3]. Zajął się zapasami, brazylijskim Jiu-Jitsu i boksem po tym, jak jego nauczyciel karate zmarł, gdy Georges miał około 16 lat. St-Pierre uczęszczał do szkoły średniej w École Pierre-Bédard, gdzie był rekordzistą szkoły w ilości wykonanych podciągnięć[4][5]. Po ukończeniu szkoły podjął studia kinezjologiczne w Cégep Édouard-Montpetit[6]. Przed rozpoczęciem kariery zawodowej w mieszanych sztukach walki, St-Pierre pracował jako bramkarz w montrealskim klubie nocnym w South Shore o nazwie Fuzzy Brossard oraz jako śmieciarz przez sześć miesięcy, aby opłacić czesne w szkole. W wieku 12 lat posiadał już czarny pas karate Kyokushin 2. dan, a pierwszą zawodową walkę stoczył w wieku 20 lat[6].

W młodości St-Pierre był zainspirowany Jean-Claude Van Damme i opisywał walkę z nim w filmie „Kickboxer”: Vengeance jako „spełnienie marzeń”[7].

9 czerwca 2021 roku Saint-Isidore uhonorowało St-Pierre’a odsłonięciem ważącego 136 kg posągu z brązu, wraz z biografią zatytułowaną „Place GSP”. Statua znajduje się w ośmiokącie reprezentującym klatkę UFC z ośmioma podstawowymi wartościami St-Pierre’a wygrawerowanymi po francusku na podłodze ośmiokąta: rodzina, wytrwałość, mądrość, uczciwość, hojność, szacunek, kreatywność i honor[8][9][10].

Trening[edytuj | edytuj kod]

St-Pierre trenował z wieloma grupami w wielu różnych siłowniach przez całą swoją karierę zawodniczą. Przed walką z B.J. Pennem na UFC 58, trenował w Renzo Gracie Jiu-Jitsu Academy w Nowym Jorku. St-Pierre otrzymał swój brązowy pas w BJJ od Renzo Gracie 21 lipca 2006 roku. We wrześniu 2008 roku St-Pierre zdobył czarny pas w brazylijskim jiu-jitsu pod okiem Bruno Fernandesa[11].

St-Pierre rozpoczął treningi z Rashadem Evansem, Nathanem Marquardtem, Keithem Jardine’em, Donaldem Cerrone i innymi zawodnikami mieszanych sztuk walki w szkole Submission Fighting Gaidojutsu Grega Jacksona w Nowym Meksyku. Niektórzy z uczniów Jacksona towarzyszyli St-Pierre’owi do Montrealu, aby pomóc mu przygotować się do walki na UFC 94 z B.J. Pennem w Tristar Gym, w tym Keith Jardine, Nathan Marquardt, Donald Cerrone i Rashad Evans. Trenerem siłowym Georges’a jest Jonathan Chaimberg z Adrenaline Performance Centre w Montrealu. Głównym trenerem Georges’a jest Firas Zahabi z Zahabi MMA, z gymu Tristar. Ta dwójka stoczyła wszystkie ostatnie walki St-Pierre’a i pozostaje jego bliskimi przyjaciółmi. W latach 2006–2009 St-Pierre trenował Muay Thai pod okiem Phila Nurse’a w Wat w Nowym Jorku[12].

Sportowa kariera[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy kontakt ze sportami walki miał w wieku siedmiu lat, gdy rozpoczął treningi karate kyokushin. W późniejszym okresie ćwiczył również zapasy, boks, boks tajski oraz brazylijskie jiu-jitsu (BJJ). W lipcu 2006 roku otrzymał brązowy pas w BJJ od Renzo Gracie, a we wrześniu 2008 czarny od Bruno Fernandesa.

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 2002 roku zadebiutował jako zawodowiec w MMA. Wygrawszy 5 walk z rzędu przed czasem w kanadyjskiej federacji UCC i zdobywając jej pas mistrzowski, podpisał kontrakt z organizacją UFC. Zadebiutował dla niej w styczniu 2004 roku na UFC 46, gdy pokonał Karapeta Parizjana przez jednogłośną decyzję sędziów. Po kolejnym zwycięstwie (nad Jayem Hieronem) otrzymał szansę walki o wakujące mistrzostwo UFC w wadze półśredniej przeciwko byłemu mistrzowi, Mattowi Hughesowi. Odbyła się on 22 października 2004 roku (UFC 50); St-Pierre przegrał przez poddanie na sekundę przed końcem pierwszej rundy. Była to jego pierwsza porażka w profesjonalnej karierze MMA. Po przegranej z Hughesem, w maju 2005 obronił mistrzostwo TKO Major League (wcześniej UCC) poddając Dave’a Strassera. To była ostatnia walka dla kanadyjskiego TKO Major League, po niej podpisał długoterminowy kontrakt z UFC.

W ciągu następnych dwóch lat zwyciężył w 5 kolejnych walkach (w tym z B.J. Pennem), dzięki czemu zdobył prawo do rewanżowej walki z Hughesem. Doszło do niej 18 listopada 2006 na UFC 65. Tym razem zwyciężył St-Pierre (przez TKO), odbierając Hughesowi mistrzowski pas. Jednak sensacyjnie stracił go już w pierwszej obronie (UFC 69), przegrywając przez TKO z niżej notowanym Mattem Serrą.

Mistrzostwo odzyskał 19 kwietnia 2008 roku w Montrealu, nokautując Serrę w walce rewanżowej na UFC 83 (wcześniej zdobył tymczasowe mistrzostwo, pokonując po raz drugi Hughesa). Następnie sześciokrotnie je obronił, pokonując wszystkich rywali w dominującym stylu (Jona Fitcha, B.J. Penna, Thiago Alvesa, Dana Hardy’ego, Josha Koschecka i Jake’a Shieldsa). Swoją siódmą obronę pasa mistrzowskiego miał stoczyć 29 października 2011 roku na UFC 137 przeciw Carlosowi Conditowi, ale z powodu kontuzji kolana na 10 dni przed galą musiał się wycofać z tego pojedynku[13]. Kolejną datę mistrzowskiego starcia ogłoszono na 4 lutego 2012, ale i tym razem do walki nie doszło ze względu na zerwanie więzadła w kolanie w grudniu przez St-Pierre’a, co spowodowało ponad 10-miesięczną absencję mistrza. Zamiast pojedynku St-Pierre vs Condit na lutowej gali, włodarze UFC zestawili ze sobą Condita z Nickiem Diazem o tymczasowe mistrzostwo w wadze półśredniej – ostatecznie zwyciężył Condit[14].

Do walki unifikacyjnej St-Pierre’a z Conditem w końcu doszło pod koniec 2012 roku na gali UFC 154 w Montrealu. Kanadyjczyk narzucił szybkie tempo, dzięki czemu miał przewagę w pierwszych dwóch rundach. W 3. rundzie Condit znokdaunował St-Pierre’a wysokim lewym kopnięciem w głowę, ale pod koniec rundy Kanadyjczyk doszedł do siebie i do końca rundy atakował Amerykanina w parterze. Ostatnie dwie rundy wyglądały podobnie co dwie pierwsze – obalenia przez St-Pierre’a i zadawanie przez niego serii ciosów łokciami i pięściami w parterze. Po końcowym gongu jednogłośnie na punkty zwyciężył St-Pierre oraz obronił siódmy raz z rzędu pas mistrzowski w kategorii do 77 kg[15].

16 marca 2013 pokonał jednogłośnie na punkty Nicka Diaza broniąc ósmy raz mistrzostwo[16], natomiast 16 listopada tego samego roku niejednogłośną decyzją sędziów zwyciężył Johny’ego Hendricksa[17] po czym zawiesił karierę zawodniczą[18].

Po prawie czterech lata wrócił do zawodowych startów mierząc się 4 listopada 2017 na UFC 217 z mistrzem wagi średniej Brytyjczykiem Michaelem Bispingiem, którego ostatecznie pokonał przez techniczne poddanie duszeniem zza pleców w drugiej rundzie, zostając tym samym mistrzem kat. średniej. Kanadyjczyk został również jednym z czterech zawodników w historii którzy zdobyli dwa pasy UFC w innych kategoriach wagowych, wcześnie ta sztuka udawała się Randy’emu Couturowi, B.J. Pennowi i Conorowi McGregorowi[19]. 7 grudnia 2017 zwakował pas z powodów zdrowotnych[20].

13 grudnia 2018 roku, St-Pierre ujawnił w podcaście La Sueur, że całkowicie wyzdrowiał z wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, ale nie podjął jeszcze decyzji, czy wróci do walki.

St-Pierre ogłosił swoje oficjalne przejście na emeryturę 21 lutego 2019 roku na konferencji prasowej w Bell Centre w Montrealu.

9 maja 2020 roku, UFC ogłosiło, że St-Pierre zostanie wprowadzony do nowoczesnego skrzydła UFC Hall of Fame.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Mieszane sztuki walki[edytuj | edytuj kod]

  • 2002–2003: mistrz Universal Combat Challenge (UCC) w wadze półśredniej
  • 2005: mistrz TKO Major League w wadze półśredniej
  • 2006–2007: mistrz UFC w wadze półśredniej
  • 2007–2008: tymczasowy mistrz UFC w wadze półśredniej
  • 2008–2013: mistrz UFC w wadze półśredniej
  • 2017: mistrz UFC w wadze średniej

Kyokushin[edytuj | edytuj kod]

  • 1992: All Canadian open Junior Kumite – 1. miejsce
  • 1993: All Canadian open Junior Kumite – 1. miejsce
  • 1994: All Canadian open Junior Kumite – 2. miejsce
  • 1995: All Canadian open Junior Kumite – 1. miejsce
  • 1996: All Canadian open Junior Kumite – 1. miejsce

Lista walk w MMA[edytuj | edytuj kod]

Wynik Bilans Przeciwnik (bilans przed walką) Rozstrzygnięcie Runda Czas Rozgrywki Data Miejsce Uwagi
Wygrana 26-2 Wielka Brytania Michael Bisping (30-7) Techniczne poddanie (duszenie zza pleców) 3 4:23 UFC 217 04.11.2017 Stany Zjednoczone Nowy Jork Zmiana kategorii wagowej na średnią. Zdobył mistrzostwo UFC w wadze średniej. Bonus za występ wieczoru.
Wygrana 25-2 Stany Zjednoczone Johny Hendricks (15-1) Decyzja (niejednogłośna) 5 5:00 UFC 167 16.11.2013 Stany Zjednoczone Las Vegas Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej. Bonus za walkę wieczoru.
Wygrana 24-2 Stany Zjednoczone Nick Diaz (26-8) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 158 16.03.2013 Kanada Montreal Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 23-2 Stany Zjednoczone Carlos Condit (28-5) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 154 17.11.2012 Kanada Montreal Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 22-2 Stany Zjednoczone Jake Shields (26-4-1) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 129 30.04.2011 Kanada Toronto Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 21-2 Stany Zjednoczone Josh Koscheck (15-4) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 124 11.12.2010 Kanada Montreal Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej. Bonus za walkę wieczoru.
Wygrana 20-2 Wielka Brytania Dan Hardy (23-6) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 111 27.03.2010 Stany Zjednoczone Newark Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej
Wygrana 19-2 Brazylia Thiago Alves (17-5) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 100 11.07.2009 Kanada Las Vegas Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej
Wygrana 18-2 Stany Zjednoczone B.J. Penn (13-4-1) TKO (przerwanie przez narożnik) 4 5:00 UFC 94 31.01.2009 Stany Zjednoczone Las Vegas Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej
Wygrana 17-2 Stany Zjednoczone Jon Fitch (19-2) Decyzja (jednogłośna) 5 5:00 UFC 87 09.08.2008 Stany Zjednoczone Minneapolis Obronił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej. Bonus za walkę wieczoru.
Wygrana 16-2 Stany Zjednoczone Matt Serra (10-4) TKO (ciosy kolanem w korpus) 2 4:45 UFC 83 19.04.2008 Kanada Montreal Zdobył i zunifikował mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 15-2 Stany Zjednoczone Matt Hughes (42-5) Poddanie werbalne (dźwignia na łokieć) 2 4:54 UFC 79 29.12.2007 Stany Zjednoczone Las Vegas Zdobył tymczasowe mistrzostwo UFC w wadze półśredniej. Bonus za poddanie wieczoru.
Wygrana 14-2 Stany Zjednoczone Josh Koscheck (9-1) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 74 25.08.2007 Stany Zjednoczone Las Vegas
Przegrana 13-2 Stany Zjednoczone Matt Serra (9-4) TKO (ciosy pięściami) 1 3:25 UFC 69 07.04.2007 Stany Zjednoczone Houston Stracił mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 13-1 Stany Zjednoczone Matt Hughes (41-4) TKO (wysokie kopnięcie i ciosy pięściami) 2 1:25 UFC 65 18.11.2006 Stany Zjednoczone Sacramento Zdobył mistrzostwo UFC w wadze półśredniej. Bonus za nokaut wieczoru.
Wygrana 12-1 Stany Zjednoczone B.J. Penn (10-2-1) Decyzja (niejednogłośna) 3 5:00 UFC 58 04.03.2006 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 11-1 Stany Zjednoczone Sean Sherk (30-1-1) TKO (ciosy pięściami i łokciami) 2 2:53 UFC 56 19.11.2005 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 10-1 Stany Zjednoczone Frank Trigg (12-3) Poddanie (duszenie zza pleców) 1 4:09 UFC 54 20.08.2005 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 9-1 Stany Zjednoczone Jason Miller (12-3) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 52 16.04.2005 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 8-1 Stany Zjednoczone Dave Strasser (21-5-4) Poddanie (dźwignia na rękę – kimura) 1 1:52 TKO 19:Rage 29.05.2005 Kanada Montreal Obronił mistrzostwo TKO Major League MMA w wadze półśredniej.
Przegrana 7-1 Stany Zjednoczone Matt Hughes (36-4) Poddanie (dźwignia na łokieć) 1 4:59 UFC 50 22.10.2004 Stany Zjednoczone Atlantic City Walka o mistrzostwo UFC w wadze półśredniej.
Wygrana 7-0 Stany Zjednoczone Jay Hieron (4-0) TKO (ciosy pięściami) 1 1:42 UFC 48 19.06.2004 Stany Zjednoczone Las Vegas
Wygrana 6-0 Armenia Karapet Parizjan (10-2) Decyzja (jednogłośna) 3 5:00 UFC 46 31.01.2004 Stany Zjednoczone Las Vegas Debiut w UFC.
Wygrana 5-0 Stany Zjednoczone Pete Spratt (12-6) Poddanie (duszenie zza pleców) 1 3:40 TKO 14:Road Warriors 29.11.2003 Kanada Victoriaville Obronił kanadyjskie mistrzostwo UCC (dawna nazwa) w wadze półśredniej
Wygrana 4-0 Stany Zjednoczone Thomas Denny (10-9) TKO (przerwanie przez lekarza) 2 2:45 UCC 12:Adrenaline 25.01.2003 Kanada Montreal Obronił kanadyjskie mistrzostwo UCC (dawna nazwa) w wadze półśredniej
Wygrana 3-0 Stany Zjednoczone Travis Galbraith (5-1) TKO (ciosy łokciami) 1 2:03 UCC 11:Thew next level 11.10.2002 Kanada Montreal Obronił kanadyjskie mistrzostwo UCC (dawna nazwa) w wadze półśredniej
Wygrana 2-0 Kanada Justin Bruckmann (4-1) Poddanie (dźwignia na łokieć) 1 3:53 UCC 10:Battle 15.06.2002 Kanada Gatineau Zdobył kanadyjskie mistrzostwo UCC (dawna nazwa) w wadze półśredniej
Wygrana 1-0 Kanada Ivan Menjivar (4-0) TKO (ciosy pięściami) 1 4:59 UCC 7:Bad Boyz 25.01.2002 Kanada Montreal

[21]

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i Statystyki i rekord MMA na sherdog.com. sherdog.com. [dostęp 2017-11-05]. (ang.).
  2. ↑ Hour.ca – News – Georges St-Pierre leads Montreal to UFC glory [online], web.archive.org, 15 lipca 2007 [dostęp 2021-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2007-07-15].
  3. ↑ mixed-martial-arts-georges-st.pierre [online], web.archive.org, 13 czerwca 2007 [dostęp 2021-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2007-06-13].
  4. ↑ Georges St-Pierre talks bullying and chin-up records on visit to old high school | Globalnews.ca [online], Global News [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  5. ↑ S.I. Staff, Digging into the Quebec roots of UFC welterweight champ Georges St-Pierre [online], Sports Illustrated [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  6. ↑ a b Georges St-Pierre has come long way from skinny kid who was bullied [online], montrealgazette [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  7. ↑ Georges St-Pierre Was Honored To Fight His Hero Jean-Claude Van Damme In ‘Kickboxer: Vengeance’ [online], www.yahoo.com [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  8. ↑ Georges St-Pierre honoured with life-sized statue by his hometown of Saint-Isidore, Quebec [online], MMA Crossfire, 9 czerwca 2021 [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  9. ↑ Georges St-Pierre honoured with life-sized bronze statue in hometown of Saint-Isidore – Montreal | Globalnews.ca [online], Global News [dostęp 2021-07-26] (ang.).
  10. ↑ Place GSP – Place GSP [online], placegsp.com [dostęp 2021-07-26].
  11. ↑ UFC®: Ultimate Fighting Championship® [online], web.archive.org, 22 stycznia 2009 [dostęp 2021-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2009-01-22].
  12. ↑ Wat Gear [online], web.archive.org, 25 kwietnia 2012 [dostęp 2021-07-26] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-25].
  13. ↑ GSP wypada z karty walk UFC 137. fight24.pl, 2011-10-18. (pol.).
  14. ↑ GSP ponownie kontuzjowany, Diaz vs. Condit o pas interim. mmarocks.pl, 2011-12-07. (pol.).
  15. ↑ Tomasz Chmura: UFC 154: St-Pierre vs. Condit – wyniki. mmarocks.pl, 2012-11-18. [dostęp 2017-02-19]. (pol.).
  16. ↑ Tomasz Chmura: UFC 158: St-Pierre vs. Diaz – wyniki i relacja. mmarocks.pl, 2013-03-16. [dostęp 2017-02-19]. (pol.).
  17. ↑ Tomasz Chmura: UFC 167: St. Pierre vs Hendricks – wyniki i relacja. mmarocks.pl, 2013-11-17. [dostęp 2017-02-19]. (pol.).
  18. ↑ Wojsław Rysiewski: St. Pierre: „Muszę odejść na jakiś czas”. mmarocks.pl, 2013-11-17. [dostęp 2017-02-19]. (pol.).
  19. ↑ K. Witek: Wyniki UFC 217: St. Pierre udusił Bispinga, Jędrzejczyk i Garbrandt stracili mistrzowskie pasy. mmanews.pl, 2017-11-04. [dostęp 2017-11-05]. (pol.).
  20. ↑ Thomas Gerbasi: Whittaker vs Rockhold set for UFC 221 main event. ufc.com, 2017-12-07. [dostęp 2017-12-08]. (ang.).
  21. ↑ Georges St-Pierre ("Rush") | MMA Fighter Page [online], Tapology [dostęp 2024-04-01] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie Ultimate Fighting Championship
Waga ciężka
Waga półciężka
Waga średnia
Waga półśrednia
Waga lekka
Waga piórkowa
Waga kogucia
Waga musza
Waga open
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Georges_St-Pierre&oldid=73385065”