Przejdź do zawartości

Ignacy Świrski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Świrski
Sługa Boży
Cruci adhaesit cor meum
Do krzyża przylgnęło serce moje
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

20 września 1885
Lisowszczyzna

Data i miejsce śmierci

25 marca 1968
Siedlce

Biskup diecezjalny siedlecki
Okres sprawowania

1946–1968

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

28 października 1913

Nominacja biskupia

12 kwietnia 1946

Sakra biskupia

30 czerwca 1946

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

30 czerwca 1946

Miejscowość

Białystok

Miejsce

prokatedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

August Hlond

Współkonsekratorzy

Romuald Jałbrzykowski
Stanisław Kostka Łukomski

Ignacy Świrski (ur. 20 września 1885 w majątku Lisowszczyzna, zm. 25 marca 1968 w Siedlcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor Akademii Duchownej w Petersburgu, profesor Uniwersytetu Wileńskiego, biskup diecezjalny siedlecki w latach 1946–1968. Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Michała i Emilii z Saulewiczów[1]. Urodzony w nieistniejącym obecnie majątku Lisowszczyzna (ros. Лѣсовщина, łot. Ļesauščina) koło Dyneburga w powiecie iłłuksztańskim w Semigalii[2][3], ochrzczony w kościele parafialnym w Elerne w granicach ówczesnego Cesarstwa Rosyjskiego (obecnie na Łotwie). W 1907 ukończył gimnazjum w Petersburgu i wstąpił do tamtejszego seminarium duchownego. Ukończył również wydział filozoficzny i teologiczny Uniwersytetu Gregoriańskiego w Rzymie.

Od 1914 wykładał w petersburskim seminarium, następnie na Akademii Duchownej. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był kapelanem. Od 1921 wykładał teologię moralną na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Zajmował się głównie etyką małżeńską katolicką i prawosławną. Podczas II wojny światowej ukrywał się na terenie Wileńszczyzny, prowadząc równocześnie akcję pomocy prześladowanym Żydom. W maju 1945 został rektorem seminarium duchownego w Białymstoku.

12 kwietnia 1946 został mianowany biskupem diecezjalnym diecezji siedleckiej. Sakrę biskupią przyjął 30 czerwca 1946 w prokatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Białymstoku. Konsekrował go kardynał August Hlond, arcybiskup metropolita gnieźnieński i warszawski, w asyście Romualda Jałbrzykowskiego, arcybiskupa metropolity wileńskiego, i Stanisława Kostki Łukomskiego, biskupa diecezjalnego łomżyńskiego[4]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Cruci adhaesit cor meum” (Do krzyża przylgnęło serce moje)[5]. 4 lipca 1946 odbył ingres do katedry siedleckiej. Inspirował odbudowę kościołów parafialnych zniszczonych w czasie II wojny światowej. Odbudował katedrę siedlecką, uszkodzoną w czasie działań wojennych. Zarządził misje na całym Podlasiu. Propagował zwalczanie pijaństwa. Prowadził akcje charytatywne[potrzebny przypis].

Zmarł w opinii świętości po ciężkiej chorobie w Siedlcach, zostawiwszy po sobie testament rozpowszechniany później przez wiernych w odpisach[potrzebny przypis]. W 2018 rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym[6][7]. Od tego czasu przysługuje mu tytuł sługi Bożego.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938, s. 743
  2. Akt urodzenia Ignacego Świrskiego, Archiwum Parafii w Elerne
  3. Latvijas Valsts vēstures arhīvs 2007 [martwy link]
  4. K.R. Prokop: Sakry i sukcesja święceń biskupich episkopatu Kościoła katolickiego w Polsce w XIX i XX wieku (na tle wcześniejszych okresów dziejowych). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, 2012, s. 450. ISBN 978-83-7306-593-2.
  5. A.G. Miziński (red.): 100-lecie Konferencji Episkopatu Polski. Księga jubileuszowa. Kielce: Wydawnictwo Jedność, 2019, s. 291. ISBN 978-83-8144-179-7. [dostęp 2023-10-09].
  6. Siedlce: Rozpoczął się proces beatyfikacyjny i kanonizacyjny Sługi Bożego Biskupa Ignacego Świrskiego. episkopat.pl, 2018-03-24. [dostęp 2018-03-28].
  7. 1968. newsaints.faithweb.com. [dostęp 2020-03-27].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]