Przejdź do zawartości

Międzynarodowa Federacja Orientacji Sportowej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Państwa członkowskie

Międzynarodowa Federacja Orientacji Sportowej (ang. International Orienteering Federation, IOF) – międzynarodowa organizacja zrzeszająca narodowe związki sportów na orientację (w Polsce jest to Polski Związek Orientacji Sportowej – PZOS). Siedziba IOF znajduje się w Helsinkach, Finlandia.

Zgodnie ze statutem federacji[1], jej obszarem działania są następujące dyscypliny orientacji sportowej:

Do zadań federacji należy opracowywanie międzynarodowych zasad i standardów dla poszczególnych dyscyplin orientacji sportowej w ramach poszczególnych komisji. Do jej kompetencji należy także wybór przez jej członków miejsc rozgrywania międzynarodowych zawodów, m.in. mistrzostw świata w biegu na orientację.

IOF powstała w 1961 roku na konferencji dziesięciu państw w Kopenhadze, Dania. Założycielami tej organizacji byli: Bułgaria, Czechosłowacja, Dania, Finlandia, Norwegia, Niemiecka Republika Demokratyczna, Republika Federalna Niemiec, Szwajcaria, Szwecja i Węgry.

Struktura

[edytuj | edytuj kod]

IOF posiada 12 członków, w tym: prezydenta, wiceprezydenta seniora oraz dwóch wiceprezydentów.

Na co dzień pracami IOF-u kieruje sekretarz oraz asystent sekretarza.

Opracowywaniem zasad i standardów w IOF zajmują się poszczególne komisje:

  • środowiska,
  • biegu na orientację,
  • techniki (IT),
  • map,
  • medycyny,
  • rowerowej jazdy na orientację (MTB-O),
  • strategii rozwoju,
  • regulaminowa,
  • narciarskiego biegu na orientację (Ski-O),
  • orientacji sportowej niepełnosprawnych (Trial-O).

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Na temat bieżących informacji wydawany jest w wersji elektronicznej O-zine.

Do ważnych publikacji można zaliczyć:

Państwa członkowskie

[edytuj | edytuj kod]

Według stanu na maj 2011, IOF zrzesza 73 państwa członkowskie[2]. Do momentu zebrania się XXV Zgromadzenia Ogólnego IOF istniał podział na „pełnoprawnych członków” (full member) oraz „członków stowarzyszonych” (associate member), jednak ten podział zniesiono i wprowadzono wyłącznie status „członka”, a dotychczasowi członkowie stowarzyszeni otrzymali status „członka tymczasowego” (provisional member). Członkowie tymczasowi są pozbawieni możliwości głosowania podczas Zgromadzeń Ogólnych IOF oraz nie mogą nominować kandydatów do Rady IOF (IOF Council), natomiast zyskali prawo do uczestnictwa we wszystkich zawodach IOF-u, w tym w mistrzostwach świata w biegu na orientację[3]. Według takiego podziału 52 państwa to pełnoprawni członkowie, a 21 państw to członkowie tymczasowi[2].

Na poszczególnych kontynentach jest następująca liczba członków: 35 z Europy, 18 z Azji, 14 z Ameryki, 4 z Afryki i 2 z Australii i Oceanii.

Afryka
 Kenia*  Mozambik*  Somalia*  Południowa Afryka
Ameryka
 Argentyna*  Barbados  Brazylia  Chile*  Ekwador*
 Jamajka*  Kanada  Kolumbia  Kuba*  Panama*
 Portoryko*  Stany Zjednoczone  Urugwaj*  Wenezuela*
Australia i Oceania
 Australia  Nowa Zelandia
Azja
 Chiny  Cypr  Gruzja*  Hongkong  Indie*
 Indonezja*  Izrael  Japonia  Kazachstan  Kirgistan*
 Korea Południowa  Korea Północna  Malezja*  Mongolia  Pakistan*
 Tajlandia*  Chińskie Tajpej  Turcja
Europa
 Austria  Belgia  Białoruś  Bułgaria  Chorwacja
 Czarnogóra  Czechy  Dania  Estonia  Finlandia
 Francja  Grecja*  Hiszpania  Holandia  Irlandia
 Liechtenstein  Litwa  Łotwa  Macedonia Północna*  Mołdawia
 Niemcy  Norwegia  Polska  Portugalia  Rosja
 Rumunia  Serbia i Czarnogóra  Słowacja  Słowenia  Szwecja
 Szwajcaria  Ukraina  Węgry  Wielka Brytania  Włochy

* – członek tymczasowy (dawniej członek stowarzyszony)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. STATUTES OF THE INTERNATIONAL ORIENTEERING FEDERATION (IOF). International Orienteering Federation, Rok 2008. [dostęp 2010-08-16].
  2. a b National Federations. International Orienteering Federation. [dostęp 2011-07-11].
  3. XXV IOF General Assembly in Trondheim. International Orienteering Federation, 14 sierpnia 2010. [dostęp 2010-08-15].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]