Przejdź do zawartości

Jerzy Łucki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Michał Łucki
podpułkownik broni pancernych podpułkownik broni pancernych
Data i miejsce urodzenia

24 września 1898
Drohobycz

Data i miejsce śmierci

?
?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Legiony Polskie
c. i k. Armia
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

12 Batalion Pancerny
21 Batalion Czołgów Lekkich
5 Pułk Pancerny

Stanowiska

dowódca batalionu pancernego
dowódca batalionu czołgów
dowódca pułku pancernego

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Jerzy Michał Łucki (ur. 24 września 1898 w Drohobyczu, zm. ?) – polski bobsleista, olimpijczyk z Sankt Moritz 1928, oficer Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, podpułkownik broni pancernych.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Drohobyczu, w rodzinie Józefa, lekarza weterynarii, i Kazimiery z Derkaczów. Miał trzech braci: Jana (1895–1915), Stefana[a] (1897–1920) i Władysława (ur. 1906)[4].

Żołnierz Legionów, służył w 1. i 6. pułku piechoty Legionów Polskich. Po powrocie do kraju został przyjęty do Wojska Polskiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 37. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Ukończył kurs oficerski w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu w latach 1926–1927. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Stanisławowie do 19 pułku piechoty we Lwowie[7]. W lipcu tego roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Korpusu Kadetów Nr 1 we Lwowie[8]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko referenta w Okręgowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego[9]. W marcu 1932 został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie[10][11]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do 3 batalionu strzelców w Rembertowie[12]. 27 czerwca 1935 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. W październiku tego roku został I zastępcą dowódcy 6 batalionu pancernego we Lwowie.

W 1937 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów broni pancernych. W tym samym roku został organizatorem i dowódcą 12 batalionu pancernego w Łucku. 2 września 1937 roku podpisał pierwszy rozkaz dzienny batalionu[14]. W dniach 1–3 września 1939 roku przeprowadził mobilizację 21 batalionu czołgów lekkich i objął jego dowództwo[15]. 18 września 1939 roku w Kutach na czele batalionu przekroczył granicę z Rumunią[16]. 4 października 1939 roku w Târgoviște przekazał sprzęt i uzbrojenie batalionu[17]. Wiosną 1945 roku objął dowództwo 5 pułku pancernego[18].

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Był wszechstronnym sportowcem. Należał do czołówki miotaczy Pogoń Lwów. Był brązowym medalistą mistrzostw Polski w pchnięciu kulą w latach 1923 i 1927 oraz w rzucie młotem w roku 1923.

Jego rekordy życiowe:

Na igrzyskach olimpijskich w 1928 roku wystąpił w piątkach bobslejowych zajmując 16. miejsce (partnerami byli Józef Broel-Plater, Jerzy Bardziński, Jerzy Potulicki, Antoni Bura)[19].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Stefan Łucki w czasie I wojny światowej walczył w szeregach 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Został awansowany na starszego ułana i odznaczony Krzyżem Walecznych[1]. Zmarł 9 lipca 1920 w Grudziądzu, w następstwie wypadku. Pełnił wówczas służbę w 59 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, w stopniu podchorążego[2]. 16 września 1931 został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 31 z 16 września 1922 roku, s. 694.
  2. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 503.
  3. ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
  4. ↑ Fryźlewicz 2014 ↓.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 71.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 172.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 139.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928 roku, s. 221.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 247.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 566.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 133.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 67.
  14. ↑ Tarczyński 1995 ↓, s. 3.
  15. ↑ Tarczyński 1995 ↓, s. 37.
  16. ↑ Tarczyński 1995 ↓, s. 45.
  17. ↑ Tarczyński 1995 ↓, s. 46.
  18. ↑ Nawrocki i Jakubowski 2003 ↓, s. 50 tu błędnie, jako ppłk Jerzy Słupski.
  19. ↑ Ryszard Wryk, Sport olimpijski w Polsce 1919–1939: biogramy olimpijczyków, Wydawn. Poznańskie 2006, s. 32–33.
  20. ↑ Grudziński 1990 ↓, s. 260.
  21. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 456.
  22. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  24. ↑ M.P. z 1931 r. nr 74, poz. 120 „za zasługi na polu wychowania fizycznego i rozwoju sportu”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Łucki&oldid=74971886”