Przejdź do zawartości

Jerzy Andrzejewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Lowdown (dyskusja | edycje) o 11:07, 12 lut 2015. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 12 lut 2015, była oparta na tej wersji.
Ten artykuł dotyczy pisarza. Zobacz też: Jerzy Andrzejewski (generał MO).
Jerzy Andrzejewski
{{{alt grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

19 sierpnia 1909
Warszawa

Data i miejsce śmierci

19 kwietnia 1983
Warszawa

Zawód, zajęcie

pisarz, scenarzysta, poseł na Sejm PRL I kadencji, działacz KOR

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jerzy Andrzejewski (ur. 19 sierpnia 1909 w Warszawie, zm. 19 kwietnia 1983 tamże) – polski prozaik, publicysta, felietonista, scenarzysta, działacz opozycji demokratycznej w PRL, poseł na Sejm PRL I kadencji, współzałożyciel Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej KOR[1].

Biografia

Studiował filologię polską na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował w 1932 na łamach dziennika "ABC" opowiadaniem Wobec czyjegoś życia (później Kłamstwa). W 1936 ogłosił tom opowiadań Drogi nieuniknione w Bibliotece "Prosto z mostu", a rozgłos przyniosła mu powieść Ład serca z 1938. Był wówczas uważany za przedstawiciela literatury nurtu chrześcijańskiego. Był związany ze środowiskiem nacjonalistycznego pisma "Prosto z Mostu", z którym zerwał w proteście przeciwko artykułom antyżydowskim.

W latach 1940–1944 działacz podziemia kulturalnego. Zaangażowany m.in. w pomoc Żydom. Ich losom podczas wojny poświęcił pisane w konspiracji opowiadanie Wielki tydzień, opublikowane po raz pierwszy w zbiorze Noc (1945), gdzie znalazły się wątki autobiograficzne, a postać głównej bohaterki była inspirowana przeżyciami Wandy Wertenstein – przyjaciółki pisarza.

Po 1945 razem z Czesławem Miłoszem napisał scenariusz filmu Robinson warszawski, inspirowanego doświadczeniami Władysława Szpilmana. Gdy scenariusz zmieniono z powodów ideologicznych, Czesław Miłosz wycofał swoje nazwisko. W latach 1949–1952 mieszkał w Szczecinie w willi przy ulicy Pogodnej 34. Był pierwszym prezesem szczecińskiego oddziału Związku Literatów Polskich. Wspólnie z Heleną Kurcyusz i Konstantym Ildefonsem Gałczyńskim założył Klub 13 Muz[2].

W latach 1952–1954 redaktor naczelny "Przeglądu Kulturalnego". W latach 1955–1956 członek zespołu redakcyjnego "Twórczości". W latach 1972–1979 stały współpracownik "Literatury". W latach 1952–1956 poseł na Sejm. W okresie stalinowskim pisał propagandowe teksty, popierające socrealizm i zaangażowanie ludzi sztuki po stronie władzy komunistycznej, m.in. Partia i twórczość pisarza. Z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej wystąpił w 1957.

Czesław Miłosz sportretował go w paraboli literackiej Zniewolony umysł jako Alfę.

Od lat 60. aktywny uczestnik opozycji demokratycznej. Współautor Listu 34. W latach 70. współzałożyciel KOR. Szykanowany przez władze PRL-u. Uchodził za kandydata do literackiej Nagrody Nobla.

Życie prywatne Andrzejewskiego było rozdarte pomiędzy dwa światy. Z jednej strony był dwukrotnie żonaty, z drugiej miał intymne związki z mężczyznami[3]. Pierwsze małżeństwo zawarł w 1934 z Noną Barbarą Siekierzyńską. Drugie w 1946 z Marią Abgarowicz, z którą miał dwójkę dzieci.

Temat homoseksualizmu od początku był w kręgu jego zainteresowań literackich. Związki homoseksualne były także jednym z tematów jego korespondencji, a także prowadzonego przez niemal całe życie intymnego dziennika, który nie ukazał się drukiem, a jego fragmenty uległy rozproszeniu. Jego ostatnia, nieukończona powieść Heliogabal opowiadać miała o związku tytułowego cesarza rzymskiego ze swoim sługą[4].

Jerzy Andrzejewski zmarł w nocy z 19 na 20 kwietnia 1983[5][6].

W 1949 został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy[7]. 23 września 2006 został pośmiertnie odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Nagrobek Jerzego Andrzejewskiego na Cmentarzu Powązkowskim, Warszawa, 8 lipca 2006

Twórczość

Nagrody

Ekranizacje

 Z tym tematem związana jest kategoria: Filmowe adaptacje utworów Jerzego Andrzejewskiego.

Bibliografia przedmiotowa

  • Irena Szymańska: Mój przyjaciel Jerzy w: "Kwartalnik Artystyczny" nr 4/1997, s. 82–101.
  • Anna Synoradzka: Andrzejewski, Wydawnictwo Literackie, 1997.
  • Dariusz Nowacki: "Ja" nieuniknione. O podmiocie pisarstwa Jerzego Andrzejewskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2000.
  1. ↑ Kryptonim "Gracze". Służba Bezpieczeństwa wobec Komitetu Obrony robotników i Komitetu Samoobrony społecznej "Kor" 1976–1981, wybór, wstęp i opracowanie Łukasz Kamiński i Grzegorz Waligóra, Warszawa 2010, s. 53.
  2. ↑ Teresa Jasińska: Dom Kultury Środowisk Twórczych Klub „13 Muz”. W: op.cit. Encyklopedia Szczecina'. s. 197.
  3. ↑ Miłosne gry Marka Hłaski, Barbara Stanisławczyk. ISBN 83-7180-505-5
  4. ↑ w eseju Krzysztofa Tomasika
  5. ↑ Krzysztof Myszkowski. J.A.. „Kwartalnik Artystyczny. Kujawy i Pomorze”. 4 (64) 2009. s. 26. ISSN 1232-2105. 
  6. ↑ Anna Bikont, Joanna Szczęsna: Towarzysze nieudanej podróży (16): Nie czujcie się, panowie, więźniami. "Gazeta Wyborcza", 2000-06-17. [dostęp 2012-02-01].
  7. ↑ 22 lipca 1949 M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58
  8. ↑ Andrzejewski laureatem P. A. L.. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 12 z 17 stycznia 1939. 
  9. ↑ Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny, T. 1, pod red. J. Czachowskiej, A. Szałagan. Warszawa: WSiP, 1994, s. 46. ISBN 83-02-05455-3.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Andrzejewski&oldid=41776824”