João Gilberto
|
||
 João Gilberto (1996) |
||
| Imię i nazwisko | João Gilberto Prado Pereira de Oliveira | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 czerwca 1931 Juazeiro |
|
| Instrumenty | gitara | |
| Gatunki | bossa nova, jazz | |
| Zawód | muzyk (gitarzysta, wokalista, kompozytor) | |
| Aktywność | od 1950 | |
| Wydawnictwo | Atlantic, Capitol, Verve, EMI, WEA/Warner | |
| Powiązania | Antônio Carlos Jobim, Vinicius de Moraes, Stan Getz, Astrud Gilberto |
|
| Instrument | ||
| gitara | ||
| Odznaczenia | ||
 |
||
João Gilberto Prado Pereira de Oliveira (ur. 10 czerwca 1931 w Juazeiro[1][a]) – brazylijski piosenkarz, gitarzysta i kompozytor, współtwórca bossa novy[1][2].
Międzynarodową popularność zyskała piosenka The Girl from Ipanema, wykonywana przez jego ówczesną żonę Astrud Gilberto wraz z nim i jazzmanem Stanem Getzem, zarejestrowana na albumie Getz/Gilberto z 1963.
W 2005 został odznaczony brazylijskim Orderem Zasługi dla Kultury[3].
Spis treści
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
João Gilberto Prado Pereira de Oliveira pochodził z rodziny zamożnego handlowca i był najmłodszym z sześciorga rodzeństwa[2]. Szybko rozwinął zainteresowania muzyczne, w wieku 14 lat otrzymał pierwszą gitarę, a kilka lat później przeniósł się do Rio de Janeiro[1][2]. Gilberto miał problemy z dostosowaniem się do zwyczajów zespołów muzycznych[1][2]. Krótko mieszkał w kilku innych miastach, by w 1956 ostatecznie powrócić do Rio de Janeiro[2]. Gilberto zyskał uznanie w oczach Toma Jobima i Viniciusa de Moraesa i w 1958 mógł zrealizować pierwsze nagrania[2]. W 1960 poślubił Astrud Weinert, szerzej znaną jako Astrud Gilberto[2]. Od 1962 do 1980 roku mieszkał w Nowym Jorku (poza dwoma latami w Meksyku)[1][2]. Współpracował wówczas m.in. ze Stanem Getzem i Frankiem Sinatrą i otworzył drogę do nagrań w Stanach Zjednoczonych innym brazylijskim muzykom[1][2]. Małżeństwo z Astrud się rozpadło i muzyk poślubił w 1968 Miúchę Buarque de Holanda, siostrę Chico Buarquego[2]. Ich córką jest piosenkarka Bebel Gilberto[2]. Po powrocie ze Stanów Zjednoczonych kontynuował karierę muzyczną, często współpracując z innymi brazylijskimi muzykami[1][2].
Muzyka[edytuj | edytuj kod]
Owocem poszukiwań muzycznych Gilberto był rytm bossa novy[2]. João Gilberto wykształcił również charakterystyczny styl wykonawczy: cichy, delikatny i lyriczny śpiew skontrastowany z synkopowanym rytmem na gitarze[1][2]. Liczne kompozycje Gilberto osiągnęły status standardów, a styl utworów jest określany przez słuchaczy jako brazylijski[2]. Twórczość Gilberto inspirowała również przedstawicieli nurtu tropicalia, np. Caetano Veloso i Gilberto Gila, z którymi współpracował w późniejszym okresie[1][2].
Wybrana dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Chega de Saudade (1959)
- O Amor, o Sorriso e a Flor (1960)
- João Gilberto (1961)
- Getz/Gilberto (1964)
- Herbie Mann & João Gilberto with Antonio Carlos Jobim (1965)
- Getz/Gilberto Vol. 2 (1966)
- João Gilberto en Mexico (1970)
- João Gilberto (1973)
- The Best of Two Worlds (1976)
- Amoroso (1977)
- João Gilberto Prado Pereira de Oliveira (1980)
- Brasil (1981)
- Live at the 19th Montreux Jazz Festival (1986)
- Live in Montreux (1987)
- João (1991)
- Eu Sei que Vou Te Amar (1994)
- João Voz e Violão (2000)
- Live at Umbria Jazz (2002)
- In Tokyo (2004)
- Um encontro no Au bon gourmet (2015)
- Selections from Getz/Gilberto 76 (2015)
- Getz/Gilberto 76 (2016)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Riedinger podaje Salvador, ale dalej pisze o interiorze, więc Juazeiro jest bardziej prawdopodobne
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i John Dougan: Biografia João Gilberto na stronie allmusic.com (ang.). allmusic.com. [dostęp 15 czerwca 2014].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Edward A. Riedinger: João Gilberto. W: Alfred W. Cramer: Musician & Composers of the 20th Century. Salem Press, 2009, s. 501-502. ISBN 978-1-58765-512-8. (ang.)
- ↑ Ministério da Cultura: Ordem do Mérito Cultural 2005 (port.). www2.cultura.gov.br. [dostęp 11 lutego 2014].
