Kazimierz Zacharewicz
| |
| podpułkownik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia |
17 czerwca 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 lutego 1974 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Formacja | |
| Jednostki |
3 zapasowy pułk piechoty |
| Stanowiska |
pilot |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
    
| |
.svg){kind=small}
Kazimierz Zacharewicz (ur. 17 czerwca 1896 w Wilnie, zm. 7 lutego 1974 w Londynie) – podpułkownik pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Kazimierza i Józefy z d. Bożyczko[1]. Ukończył szkołę realną i rozpoczął studia. Po wybuchu I wojny światowej we wrześniu 1916 roku została powołany do odbycia służby w armii carskiej[2]. Został skierowany na szkolenie do szkoły oficerskiej w Carycynie[2]. Po jego ukończeniu w marcu 1917 roku został mianowany dowódcą kompanii chemicznej w 3 zapasowym pułku piechoty. Od 1918 r. służył w Legii Rycerskiej I Korpusu Polskiego[2][3]. Wszedł w skład 1. awiacyjnego oddziału wojsk polskich[4].
Po rewolucji październikowej przedostał się do Francji, gdzie w lutym 1919 roku wstąpił do armii Hallera[2][5]. Przeszedł przeszkolenie w szkołach lotniczych w Istres oraz Avord. Otrzymał przydział do sformowanej we Francji 39 eskadry breguetów i w jej składzie powrócił do Polski[3]. Został skierowany na kurs w Oficerskiej Szkole Obserwatorów Lotniczych[6]. 25 października 1919 roku został przeniesiony do 59 eskadry breguetów. W jej składzie, od marca 1920 roku, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[3]. W lipcu 1920 roku został przeniesiony do 3 eskadry wywiadowczej[2][7].
7 sierpnia 1920 roku wystartował do lotu wywiadowczego w rejonie Chełma i Uściługu, podczas którego zaatakował bombami i ogniem broni maszynowej oddziały Armii Czerwonej. Po wylądowaniu złożył szczegółowe meldunki w sztabie Frontu[8][3].
15 sierpnia, podczas lotu rozpoznawczego, w rejonie Łukowa ostrzelał wykryte przez siebie tabory bolszewickie przemieszczające się w stronę Dęblina[9]. 16 sierpnia, w załodze z por. obs. Stanisławem Ratomskim, przeprowadził rozpoznanie i zaatakował oddziały nieprzyjaciela na przedpolu grupy uderzeniowej Frontu Środkowego. Z tego lotu dostarczył meldunki do Sztabu Ścisłego Naczelnego Wodza[8][9]. Loty o podobnym charakterze Kazimierz Zacharewicz wykonywał również 17 i 18 sierpnia 1920 roku[8][3].
13 października 1920 roku, w załodze z ppor. obs. Józefem Sieczkowskim, wykonał głęboki lot rozpoznawczy na trasie Baranowicze-Kojdanów-Mińsk-Dukora-Samochwałowicze i z powrotem. W trakcie lotu polska załoga rozpoznała duże natężenie ruchu taborów nieprzyjaciela w rejonie Kojdanowa, na które przeprowadzili ataki bombowe i ostrzelali ogniem broni maszynowej. Wyniki rozpoznania pozwoliły uprzedzić 4. Armię o zamierzanym ataku Armii Czerwonej na Kojdanów[10].
W 1921 roku otrzymał przydział do 3 pułku lotniczego, został skierowany został do szkoły lotniczej. Następnie służył w 1 pułku lotniczym, gdzie był adiutantem dowódcy dywizjonu. W lutym 1925 roku rozpoczął służbę w Głównej Wojskowej Stacji Meteorologicznej[2][3][11]. W 1932 był jej kierownikiem[12]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów aeronautyki[13]. W 1937, po utworzeniu korpusu oficerów lotnictwa, został zaliczony do grupy technicznej[14]. W 1939 był kierownikiem Kierownictwa Wojskowej Służby Meteorologicznej w Warszawie[15].
Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Wielkiej Brytanii, wstąpił do RAF i otrzymał numer służbowy P-0174[16]. W listopadzie 1940 r. został szefem służby meteorologicznej w Inspektoracie Polskich Sił Powietrznych[3].
Po zakończeniu II wojny światowej nie zdecydował się na powrót do Polski, pozostał na emigracji. Zmarł 7 lutego 1974 roku w Londynie. Jest pochowany na Kensington Cemetery w Londynie (Sq. CB, gr. 28)[17].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 469[1]
- Krzyż Niepodległości (20 lipca 1932)[18]
- Medal Lotniczy (czterokrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (19 marca 1931)[19]
- Polowa Odznaka Pilota nr 40 (11 listopada 1928)[20]
- francuska Odznaka Pilota (1929)[21][3][14][22]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h Zacharewicz Kazimierz ppłk pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 2020-02-02]. (pol.).
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 79.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 72.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 128.
- ↑ Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 159.
- ↑ a b c Kolekcja VM ↓, s. 6.
- ↑ a b Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 241.
- ↑ Niestrawski t. II 2017 ↓, s. 269.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 541, 550.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 230, 837.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 71.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 224.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 503.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 629.
- ↑ Kazimierz Zacharewicz. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2020-02-02]. (pol.).
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103 „za zasługi na polu organizacji wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 435 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 367.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 246, 258.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zacharewicz Kazimierz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.18-1201 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-11-05].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Początki, organizacja, personel i sprzęt. T. I. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). Walka i demobilizacja. T. II. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Ludzie urodzeni w Wilnie
- Majorowie lotnictwa II Rzeczypospolitej (grupa techniczna)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Lotniczym (czterokrotnie)
- Odznaczeni Polową Odznaką Pilota
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Piloci 3 Eskadry Wywiadowczej
- Podpułkownicy Polskich Sił Powietrznych
- Polacy – oficerowie Imperium Rosyjskiego
- Polacy – żołnierze Armii Imperium Rosyjskiego w I wojnie światowej
- Polscy lotnicy w wojnie polsko-bolszewickiej
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1974
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej