Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994
Bjørn Dæhlie – norweski biegacz narciarski, czterokrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Władimir Smirnow – kazachski biegacz narciarski, trzykrotny medalista igrzysk w Lillehammer na znaczku pocztowym z 2007 roku
Bonnie Blair – amerykańska panczenistka, dwukrotna mistrzyni olimpijska z Lillehammer
Markus Wasmeier – niemiecki narciarz alpejski, dwukrotny mistrz olimpijski z Lillehammer
Jens Weißflog – niemiecki skoczek narciarski, dwukrotny mistrz olimpijski z Lillehammer
Kjetil André Aamodt – norweski narciarz alpejski, trzykrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Mika Myllylä – fiński biegacz narciarski, trzykrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Thomas Alsgaard – norweski biegacz narciarski, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Sven Fischer – niemiecki biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Ricco Groß – niemiecki biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Emese Hunyady – austriacka panczenistka, dwukrotna medalistka igrzysk w Lillehammer
Frank Luck – niemiecki biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Claudia Pechstein – niemiecka panczenistka, dwukrotna medalistka igrzysk w Lillehammer
Dieter Thoma – niemiecki skoczek narciarski, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Niklas Eriksson – szwedzki hokeista, mistrz olimpijski z Lillehammer
Olimpijski kombinezon i narty Liny Cheryazovej – uzbeckiej narciarki dowolnej, mistrzyni olimpijskiej z Lillehammer
Stefania Belmondo – włoska biegaczka narciarska, dwukrotna medalistka igrzysk w Lillehammer
Uschi Disl – niemiecka biathlonistka, dwukrotna medalistka igrzysk w Lillehammer
Andreas Goldberger – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Siergiej Klewczenia – rosyjski panczenista, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Gunda Niemann-Stirnemann – niemiecka panczenistka, dwukrotna medalistka igrzysk w Lillehammer
Rintje Ritsma – holenderski panczenista, dwukrotny medalista igrzysk w Lillehammer
Georg Hackl – niemiecki saneczkarz, mistrz olimpijski w jedynkach mężczyzn na igrzyskach w Lillehammer
Nancy Kerrigan – amerykańska łyżwiarka figurowa, wicemistrzyni olimpijska w konkurencji solistek na igrzyskach w Lillehammer
Jure Košir – słoweński narciarz alpejski, brązowy medalista w slalomie na igrzyskach w Lillehammer
Bart Veldkamp – holenderski panczenista, brązowy medalista w biegu na 10 000 metrów na igrzyskach w Lillehammer

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1994 roku w Lillehammer.

Po raz pierwszy w historii zimowe igrzyska olimpijskie przeprowadzono w dwuletnim odstępie od poprzednich igrzysk. Dzięki temu igrzyska zimowe i letnie zaczęto rozgrywać naprzemiennie co dwa lata[1]. W kalendarzu igrzysk olimpijskich w Lillehammer znalazło się 61 konkurencji w dwunastu dyscyplinach sportowych[2]. Zadebiutowały cztery nowe konkurencje – w short tracku dołączono biegi na 500 m mężczyzn i na 1000 m kobiet, a w narciarstwie dowolnym – skoki akrobatyczne kobiet i mężczyzn[3][4][5].

W zawodach olimpijskich wystartowało 1738 sportowców (1215 mężczyzn i 522 kobiety) z 67 państw[2]. Dla piętnastu państw – Armenii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czech, Gruzji, Izraela, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Samoa Amerykańskiego, Słowacji, Trynidadu i Tobago, Ukrainy i Uzbekistanu – występ w Lillehammer był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla wszystkich wymienionych państw poza Rosją, Izraelem, Trynidadem i Tobago, Bośnią i Hercegowiną i Samoa Amerykańskim występ ten był pierwszym startem olimpijskim, biorąc pod uwagę letnie i zimowe igrzyska, jako niepodległego kraju. Zawodnicy ci startowali wcześniej w reprezentacjach Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii i Czechosłowacji[6].

Medale olimpijskie zdobyli reprezentanci 22 państw, spośród których 14 państw miało na koncie przynajmniej jeden złoty medal. Dla 45 reprezentacji oznaczało to brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – 26 – zdobyli reprezentanci Norwegii, natomiast najwięcej złotych medali – jedenaście – uzyskali sportowcy z Rosji[2].

Na igrzyskach w Lillehammer pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich dla swoich państw zdobyli reprezentanci Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Uzbekistanu, Białorusi, Australii i Słowenii. Pierwszymi medalistkami zimowych igrzysk dla Rosji zostały biegaczki narciarskie Lubow Jegorowa i Nina Gawriluk[7], dla Kazachstanu – biegacz Władimir Smirnow[8], dla Ukrainy – biathlonistka Wałentyna Cerbe-Nesina[9], dla Uzbekistanu – narciarka dowolna Lina Cheryazova[10], a dla Białorusi – panczenista Ihar Żalazouski[11]. Spośród tych reprezentacji, które dwa lata wcześniej wystąpiły pod flagą olimpijską jako zespół Wspólnoty Niepodległych Państw[12], a na poprzednich igrzyskach startowały w barwach ZSRR[13], pierwsze złote medale wywalczyli: dla Rosji – panczenista Aleksandr Gołubiew[7], dla Ukrainy – łyżwiarka figurowa Oksana Bajuł[9], dla Kazachstanu – Smirnow[8], a dla Uzbekistanu – Cheryazova[10]. Pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Australii i jednocześnie drugi, po brązowym medalu Nowej Zelandii na poprzednich igrzyskach, dla kraju z półkuli południowej, zdobyli łyżwiarze szybcy specjalizujący się w short tracku. Zajęli oni trzecie miejsce w męskiej sztafecie na 5000 metrów[14]. Pierwszy po rozpadzie Jugosławii medal dla Słowenii zdobyła z kolei Alenka Dovžan w kombinacji alpejskiej[15].

Najlepsze wyniki medalowe w historii swoich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęły także Norwegia[16], Włochy[17], Stany Zjednoczone[18], Korea Południowa[19] i Kanada[20]. Norwegowie, którzy organizowali już Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1952, zdobyli w Lillehammer najwięcej złotych i najwięcej wszystkich medali w swojej historii. Był to jednocześnie ich najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920[16]. Włosi również osiągnęli największą liczbę złotych i sumę wszystkich medali na zimowych igrzyskach, a także największą liczbę medali od letnich igrzysk w Los Angeles[17]. Amerykanie zdobyli największą liczbę wszystkich medali, a także po raz trzeci w historii swoich zimowych startów, po igrzyskach w 1932 i 1980, wywalczyli sześć złotych medali[18]. Po raz drugi z rzędu, po zimowych igrzyskach w Albertville, reprezentanci Korei Południowej stawali na podium olimpijskim. W Lillehammer osiągnęli jednak dorobek o dwa złote medale większy niż dwa lata wcześniej[19]. Drugi raz z rzędu zimowe igrzyska z medalami zakończyli również reprezentanci Chińskiej Republiki Ludowej. Tak jak w 1992 roku zdobyli trzy medale, jednak wówczas były to trzy srebra, a tym razem jeden srebrny i dwa brązowe[21].

Pierwszy medal zimowych igrzysk od igrzysk w Sarajewie wywalczyli reprezentanci Wielkiej Brytanii[22]. Z kolei dla Szwedów igrzyska w Lillehammer były pierwszymi od Calgary, zarówno licząc letnie jak i zimowe starty, podczas których zdobyli oni dwa złote medale[23].

Po raz drugi w historii startów w letnich i zimowych igrzyskach olimpijskich reprezentanci Finlandii zakończyli igrzyska bez złotego medalu. Wcześniej zdarzyło się to na igrzyskach w Sapporo[24]. Z kolei dla Francuzów i Holendrów był to pierwszy start olimpijski zakończony bez złota od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984[25][26]. Również od igrzysk w Sarajewie najsłabszy wynik medalowy na zimowych igrzyskach, licząc złote medale i wszystkie łącznie, osiągnęli reprezentanci Austrii[27]. Spośród państw, które zdobyły przynajmniej jeden medal w Albertville[28], igrzyska w Lillehammer z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Hiszpania[29], Korea Północna[30], Luksemburg[31] i Nowa Zelandia[32].

Łącznie 49 sportowców zdobyło w Lillehammer przynajmniej po dwa medale. Spośród nich 33 zawodników i zawodniczek wywalczyło co najmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanymi sportowcami igrzysk zostali Lubow Jegorowa – trzykrotna mistrzyni i jednokrotna wicemistrzyni olimpijska w biegach narciarskich oraz Johann Olav Koss – trzykrotny mistrz olimpijski w łyżwiarstwie szybkim. Najwięcej razy na podium olimpijskim – pięciokrotnie – stanęła natomiast Manuela Di Centa, w której dorobku znalazło się pięć medali – dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – zdobył również Bjørn Dæhlie[2].

Klasyfikacja państw[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994 w Lillehammer, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Rosja Rosja 11 8 4 23
2. Norwegia Norwegia 10 11 5 26
3. Niemcy Niemcy 9 7 8 24
4. Włochy Włochy 7 5 8 20
5. Stany Zjednoczone USA 6 5 2 13
6. Korea Południowa Korea Południowa 4 1 1 6
7. Kanada Kanada 3 6 4 13
8. Szwajcaria 3 4 2 9
9. Austria Austria 2 3 4 9
10. Szwecja Szwecja 2 1 – 3
11. Japonia Japonia 1 2 2 5
12. Kazachstan Kazachstan 1 2 – 3
13. Ukraina Ukraina 1 – 1 2
14. Uzbekistan Uzbekistan 1 – – 1
15. Białoruś Białoruś – 2 – 2
16. Finlandia Finlandia – 1 5 6
17. Francja Francja – 1 4 5
18. Holandia Holandia – 1 3 4
19. ChRL – 1 2 3
20. Słowenia Słowenia – – 3 3
21. Wielka Brytania Wielka Brytania – – 2 2
22. Australia Australia – – 1 1
Razem 61 61 61 183

Klasyfikacje według dyscyplin[edytuj | edytuj kod]

Biathlon[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Biathlon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Podczas igrzysk w Lillehammer rozegrano sześć konkurencji biathlonowych – cztery biegi indywidualne i dwa sztafetowe. Liczba konkurencji nie zmieniła się od igrzysk w Albertville[33][34]. Zmieniono natomiast liczbę zawodniczek w biegu sztafetowym kobiet – zamiast zastosowanej w Albertville formuły 3 × 7,5 km przeprowadzono bieg 4 × 7,5 km[35][36].

Jedynym biathlonistą, który zdobył trzy medale – po jednym z każdego kruszcu, był Siergiej Tarasow. Jedyną dwukrotną mistrzynią olimpijską została Kanadyjka Myriam Bédard. Ponadto jeszcze czterech zawodników i dwie zawodniczki dwukrotnie stanęli na podium olimpijskim. Po jednym złotym i jednym srebrnym medalu zdobyli Siergiej Czepikow, Frank Luck i Ricco Groß, złoty i brązowy wywalczył Sven Fischer, natomiast z dorobkiem jednego srebrnego i jednego brązowego medalu występ zakończyły Uschi Disl i Anne Briand[34].

Brązowa medalistka biegu na 7,5 km kobiet – Wałentyna Cerbe-Nesina – została pierwszą w historii medalistką zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Ukrainy[9].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Rosja Rosja 3 1 1 5
2. Kanada Kanada 2 – – 2
3. Niemcy Niemcy 1 3 2 6
4. Francja Francja – 1 2 3
5. Białoruś Białoruś – 1 – 1
6. Ukraina Ukraina – – 1 1
Razem 6 6 6 18

Biegi narciarskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Na igrzyskach w Lillehammer rozegrano dziesięć konkurencji biegowych, tak samo jak w Albertville. Zmianie uległy jedynie techniki biegu – biegi na 30 km mężczyzn i 15 km kobiet, które w Albertville były rozgrywane stylem klasycznym, w Lillehammer przeprowadzono stylem dowolnym, natomiast odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku biegów na 50 km mężczyzn i na 30 km kobiet[37][38].

Najwięcej medali – pięć – zdobyła Włoszka Manuela Di Centa. W jej dorobku znalazły się dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy medal. Najbardziej utytułowaną biegaczką, z czterema medalami, w tym trzema złotymi, została natomiast Lubow Jegorowa. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – zdobył również Bjørn Dæhlie. Trzykrotnie na podium olimpijskim stanęli Władimir Smirnow (jeden złoty i dwa srebrne medale) oraz Mika Myllylä (jeden srebrny i dwa brązowe medale)[38]. Multimedalistami igrzysk w Lillehammer zostało ponadto czterech biegaczy – Thomas Alsgaard (złoto i srebro), Marco Albarello i Silvio Fauner (obaj złoto i brąz) oraz Sture Sivertsen (srebro i brąz) – i trzy biegaczki – Nina Gawriluk (złoto i brąz) oraz Stefania Belmondo i Marja-Liisa Kirvesniemi (obie dwa razy brąz)[38].

Medale zdobyte w Lillehammer przez Smirnowa były pierwszymi w historii medalami olimpijskimi dla niepodległego Kazachstanu[8]. Druga i trzecia zawodniczka biegu na 15 km kobiet – Lubow Jegorowa i Nina Gawriluk – zostały natomiast pierwszymi w historii medalistkami zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Rosji[7].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 3 4 1 8
2. Włochy Włochy 3 2 4 9
3. Rosja Rosja 3 1 1 5
4. Kazachstan Kazachstan 1 2 – 3
5. Finlandia Finlandia – 1 4 5
Razem 10 10 10 30

Bobsleje[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Niezmiennie od poprzednich igrzysk rywalizacja bobsleistów składała się z dwóch konkurencji – dwójek i czwórek mężczyzn[39][40].

Po raz pierwszy w historii zdarzyło się, że tytuł mistrzów olimpijskich w dwójkach zdobyli ci sami zawodnicy, co na poprzednich igrzyskach. Mistrzami olimpijskimi, tak jak w Albertville, zostali Gustav Weder i Donat Acklin[41]. Oni też zostali jedynymi bobsleistami igrzysk w Lillehammer, którzy zdobyli dwa medale – poza złotem w dwójkach uzyskali jeszcze srebro w czwórkach[40].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Szwajcaria 1 2 – 3
2. Niemcy Niemcy 1 – 1 2
3. Włochy Włochy – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Hokej na lodzie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Rywalizacja hokeistów na igrzyskach w Lillehammer składała się niezmiennie tylko z turnieju mężczyzn[42][43]. Złoto olimpijskie zdobyli Szwedzi, srebrne medale przyznano Kanadyjczykom, a brązowe Finom[43]. Szwecja po raz pierwszy w historii zdobyła tytuł mistrzów olimpijskich w hokeju na lodzie[44].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Szwecja Szwecja 1 – – 1
2. Kanada Kanada – 1 – 1
3. Finlandia Finlandia – – 1 1
Razem 1 1 1 3

Kombinacja norweska[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kombinacja norweska na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Na igrzyskach w 1994 roku, tak jak dwa lata wcześniej w Albertville, rywalizacja olimpijska dwuboistów klasycznych składała się z dwóch konkurencji – zawodów indywidualnych i drużynowych[45][46].

Dwóch kombinatorów norweskich zdobyło po jednym złotym i jednym srebrnym medalu. Osiągnęli to Norweg Fred Børre Lundberg i Japończyk Takanori Kōno. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanął także Bjarte Engen Vik, w którego dorobku znalazł się jeden srebrny i jeden brązowy medal[46].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 1 1 1 3
2. Japonia Japonia 1 1 – 2
3. Szwajcaria – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Łyżwiarstwo figurowe[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Łyżwiarstwo figurowe na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Kalendarz olimpijski nie zmienił się, jeśli chodzi o konkurencje łyżwiarstwa figurowego. Tak jak w Albertville, w Lillehammer łyżwiarze rywalizowali w czterech konkurencjach – konkursie solistów, solistek, par tanecznych i par sportowych[47][48]. Medale zdobyli łyżwiarze z siedmiu państw, spośród których największy dorobek medalowy – trzy złote i dwa srebrne medale – mieli na koncie Rosjanie. Żaden z łyżwiarzy figurowych nie zdobył więcej niż jednego medalu na tych igrzyskach[48]. Mistrzyni olimpijska w konkursie solistek – Oksana Bajuł – została pierwszą w historii złotą medalistą olimpijską startującą w barwach Ukrainy[9].

Rywalizacja o medale olimpijskie odbyła się w cieniu skandalu, który miał miejsce przed rozpoczęciem amerykańskich kwalifikacji olimpijskich. Brązowa medalistka igrzysk w Albertville, Nancy Kerrigan[47], została zaatakowana podczas treningu. Uraz miał na celu wyeliminować zawodniczkę z rywalizacji, jednak pomimo nieuzyskania kwalifikacji, komitet olimpijski Stanów Zjednoczonych dopuścił ją do startu. Zleceniodawczynią ataku była Tonya Harding, która po igrzyskach została skazana za ten czyn na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz dożywotnio zdyskwalifikowana przez Amerykańską Federację Łyżwiarską[49].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Rosja Rosja 3 2 – 5
2. Ukraina Ukraina 1 – – 1
3. Kanada Kanada – 1 1 2
4. Stany Zjednoczone USA – 1 – 1
5. ChRL – – 1 1
5. Francja Francja – – 1 1
5. Wielka Brytania Wielka Brytania – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Łyżwiarstwo szybkie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Łyżwiarstwo szybkie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Tak jak podczas igrzysk w Albertville, w Lillehammer łyżwiarze szybcy rywalizowali w dziesięciu konkurencjach – po pięciu wśród kobiet i mężczyzn[50][51]. Konkurencje łyżwiarskie w Lillehammer nie zmieniły się, natomiast zaostrzono wymogi kwalifikacyjne. Były to bowiem pierwsze igrzyska, na które zakwalifikowani zostali jedynie ci zawodnicy, którzy osiągnęli ustalone przez Międzynarodową Unię Łyżwiarską minima olimpijskie[52].

Najbardziej utytułowanym panczenistą na igrzyskach w Lillehammer został Johann Olav Koss, który został trzykrotnym mistrzem olimpijskim. Na trzech najdłuższych dystansach (biegach na 1500, 5000 i 10 000 metrów) poprawił ponadto rekordy świata[53]. Koss powtórzył osiągnięcie Hjalmara Andersena z igrzysk w Oslo – obaj wygrali trzy złote medale na najdłuższych dystansach olimpijskich w łyżwiarstwie szybkim, startując przed własną publicznością[54]. Dwa złote medale olimpijskie w Lillehammer zdobyła Amerykanka Bonnie Blair. Wraz z trzema złotymi medalami, które wywalczyła na igrzyskach w Calgary i Albertville, została najbardziej utytułowaną Amerykanką na zimowych igrzyskach i jednocześnie pierwszą amerykańską pięciokrotną mistrzynią olimpijską, zarówno na letnich, jak i na zimowych igrzyskach[55].

Ponadto po dwa medale olimpijskie zdobyło jeszcze trzech zawodników i trzy zawodniczki. Byli to: Emese Hunyady (złoty i srebrny), Claudia Pechstein (złoty i brązowy), Kjell Storelid (dwa srebrne) oraz Siergiej Klewczenia, Rintje Ritsma i Gunda Niemann-Stirnemann (wszyscy po srebrnym i brązowym)[51].

Zwycięzca biegu na 500 metrów mężczyzn – Aleksandr Gołubiew – został pierwszym w historii mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Rosji[7][a]. Z kolei w biegu na 1000 metrów pierwszy medal olimpijski dla Białorusi zdobył Ihar Żalazouski[11].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Norwegia Norwegia 3 2 – 5
2. Stany Zjednoczone USA 3 – – 3
3. Rosja Rosja 2 2 1 5
4. Niemcy Niemcy 1 2 3 6
5. Austria Austria 1 1 – 2
6. Holandia Holandia – 1 3 4
7. Białoruś Białoruś – 1 – 1
7. Kanada Kanada – 1 – 1
9. Japonia Japonia – – 2 2
10. ChRL – – 1 1
Razem 10 10 10 30

Narciarstwo alpejskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Na igrzyskach w Lillehammer przeprowadzono dziesięć konkurencji alpejskich – pięciu wśród kobiet i pięciu wśród mężczyzn. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Albertville[56][57].

Najbardziej utytułowanym alpejczykiem na igrzyskach został Markus Wasmeier, który został mistrzem olimpijskim w supergigancie i slalomie gigancie mężczyzn. Trzy medale olimpijskie zdobyło dwoje zawodników – Vreni Schneider (złoty, srebrny i brązowy) i Kjetil André Aamodt (dwa srebrne i brązowy). Dwukrotnie na podium stanęli jeszcze Tommy Moe (złoty i srebrny medal) oraz Isolde Kostner (dwa brązowe medale)[57].

Trzy brązowe medale zdobyli reprezentanci Słowenii. Były to pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich dla tego kraju. Pierwszą słoweńską medalistką została Alenka Dovžan, która zajęła trzecie miejsce w kombinacji[15]. Pierwszy w historii medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla Rosji zdobyła wicemistrzyni w supergigancie – Swietłana Gładyszewa[58].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Niemcy Niemcy 3 1 – 4
2. Stany Zjednoczone USA 2 2 – 4
3. Norwegia Norwegia 1 2 2 5
4. Szwajcaria 1 2 1 4
5. Włochy Włochy 1 1 2 4
6. Austria Austria 1 1 1 3
7. Szwecja Szwecja 1 – – 1
8. Rosja Rosja – 1 – 1
9. Słowenia Słowenia – – 3 3
10. Kanada Kanada – – 1 1
Razem 10 10 10 30

Narciarstwo dowolne[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Narciarstwo dowolne na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Rywalizacja olimpijska narciarzy dowolnych w Lillehammer składała się z czterech konkurencji. Do wcześniej rozgrywanych zawodów jazdy po muldach dołączono skoki akrobatyczne[3]. Obie konkurencje przeprowadzono wśród kobiet i wśród mężczyzn[59]

Medale zdobyli reprezentanci ośmiu państw, z których najwięcej medali – trzy – przyznano Kanadyjczykom. Żaden z zawodników nie wywalczył więcej niż jednego medalu[59]. Mistrzyni olimpijska w skokach akrobatycznych kobiet – Lina Cheryazova – zdobyła pierwszy w historii medal olimpijski dla Uzbekistanu[10].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Kanada Kanada 1 1 1 3
2. Norwegia Norwegia 1 – 1 2
3. Szwajcaria 1 – – 1
3. Uzbekistan Uzbekistan 1 – – 1
5. Rosja Rosja – 1 1 2
6. Szwecja Szwecja – 1 – 1
6. Stany Zjednoczone USA – 1 – 1
8. Francja Francja – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Saneczkarstwo[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

W programie igrzysk w Lillehammer, niezmiennie od Albertville, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn[60][61]. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci trzech państw – Włoch, Niemiec i Austrii[61].

Po raz pierwszy w historii konkurencji mężczyzn obrońca tytułu mistrza olimpijskiego z poprzednich igrzysk zdobył drugie złoto olimpijskie. Dokonał tego Georg Hackl, który został mistrzem olimpijskim w jedynkach na igrzyskach w Albertville i Lillehammer[62].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Włochy Włochy 2 1 1 4
2. Niemcy Niemcy 1 1 1 3
3. Austria Austria – 1 1 2
Razem 3 3 3 9

Short track[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Short track na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Do kalendarza igrzysk olimpijskich zostały włączone dwie nowe konkurencje w short tracku – bieg na 500 metrów mężczyzn i bieg na 1000 metrów kobiet. Łącznie rozegrano zatem sześć konkurencji – trzy wśród kobiet i trzy wśród mężczyzn[4][5].

Jedyną dwukrotną złotą medalistką igrzysk w Lillehammer została Chun Lee-kyung. Ponadto jeszcze sześcioro zawodników zdobyło po dwa medale olimpijskie – Chae Ji-hoon i Mirko Vuillermin (obaj po jednym złotym i jednym srebrnym), Kim So-hee i Cathy Turner (obie po jednym złotym i jednym brązowym), Nathalie Lambert (dwa srebrne), a także Amy Peterson (dwa brązowe)[5].

Brązowy medal w sztafecie mężczyzn na 5000 metrów zdobyli reprezentanci Australii – Steven Bradbury, Kieran Hansen, Andrew Murtha i Richard Nizielski. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich wywalczony dla Australii[14].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Korea Południowa Korea Południowa 4 1 1 6
2. Stany Zjednoczone USA 1 1 2 4
3. Włochy Włochy 1 1 – 2
4. Kanada Kanada – 2 1 3
5. ChRL – 1 – 1
6. Australia Australia – – 1 1
6. Wielka Brytania Wielka Brytania – – 1 1
Razem 6 6 6 18

Skoki narciarskie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994.

Na igrzyskach w Lillehammer rozegrano trzy konkursy skoków narciarskich – dwa indywidualne i jeden drużynowy. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Albertville[63][64]. Zmieniły się natomiast zasady punktacji zawodów drużynowych. Od tych igrzysk do noty łącznej zespołu wliczane były noty wszystkich czterech zawodników, a nie jak dotychczas – trzech najlepszych[65].

Po dwa medale olimpijskie zdobyło czterech skoczków. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem, z dwoma złotymi medalami, został Jens Weißflog. Ponadto multimedalistami igrzysk byli Espen Bredesen (złoty i srebrny), Dieter Thoma (złoty i brązowy) oraz Andreas Goldberger (dwa brązowe)[66].

Po zdobyciu dwóch złotych medali w Lillehammer Weißflog został drugim w historii, po Mattim Nykänenie, skoczkiem narciarskim, w którego dorobku znalazły się więcej niż trzy medale igrzysk olimpijskich[67]. Jednocześnie Niemiec był jedynym sportowcem, który został mistrzem olimpijskim na igrzyskach w Sarajewie i dziesięć lat później w Lillehammer[68].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Niemcy Niemcy 2 – 1 3
2. Norwegia Norwegia 1 2 – 3
3. Japonia Japonia – 1 – 1
4. Austria Austria – – 2 2
Razem 3 3 3 9

Multimedaliści[edytuj | edytuj kod]

Łącznie 49 sportowców zdobyło w Lillehammer więcej niż jeden medal, a 33 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – siedmioro – multimedalistów startowało w barwach Niemiec. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich. Ponadto przynajmniej dwa medale, w tym co najmniej jedno złoto, zdobyło sześcioro biathlonistów, pięcioro short trackerów, czworo panczenistów, troje narciarzy alpejskich, trzech skoczków narciarskich, dwóch bobsleistów i dwóch kombinatorów norweskich.

Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Włoch w biegach narciarskich, Manuela Di Centa. Dwukrotnie została mistrzynią, dwukrotnie wicemistrzynią, a raz zdobyła brązowy medal. Najwięcej razy na najwyższym stopniu podium – po trzy razy – stanęli Lubow Jegorowa w biegach i Johann Olav Koss w łyżwiarstwie szybkim. Jegorowa zdobyła ponadto jeden srebrny medal. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – uzyskał również Bjørn Dæhlie

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce Zawodnik Państwo Dyscyplina Złoto Srebro Brąz Razem
1. Jegorowa, LubowLubow Jegorowa Rosja Rosja biegi narciarskie 3 1 – 4
2. Koss, Johann OlavJohann Olav Koss Norwegia Norwegia łyżwiarstwo szybkie 3 – – 3
3. Di Centa, ManuelaManuela Di Centa Włochy Włochy biegi narciarskie 2 2 1 5
4. Dæhlie, BjørnBjørn Dæhlie Norwegia Norwegia biegi narciarskie 2 2 – 4
5. Bédard, MyriamMyriam Bédard Kanada Kanada biathlon 2 – – 2
5. Blair, BonnieBonnie Blair Stany Zjednoczone USA łyżwiarstwo szybkie 2 – – 2
5. Chun Lee-kyung Korea Południowa Korea Południowa short track 2 – – 2
5. Wasmeier, MarkusMarkus Wasmeier Niemcy Niemcy narciarstwo alpejskie 2 – – 2
5. Weißflog, JensJens Weißflog Niemcy Niemcy skoki narciarskie 2 – – 2
10. Smirnow, WładimirWładimir Smirnow Kazachstan Kazachstan biegi narciarskie 1 2 – 3
11. Schneider, VreniVreni Schneider Szwajcaria narciarstwo alpejskie 1 1 1 3
11. Tarasow, SiergiejSiergiej Tarasow Rosja Rosja biathlon 1 1 1 3
13. Acklin, DonatDonat Acklin Szwajcaria bobsleje 1 1 – 2
13. Alsgaard, ThomasThomas Alsgaard Norwegia Norwegia biegi narciarskie 1 1 – 2
13. Bredesen, EspenEspen Bredesen Norwegia Norwegia skoki narciarskie 1 1 – 2
13. Chae Ji-hoon Korea Południowa Korea Południowa short track 1 1 – 2
13. Czepikow, SiergiejSiergiej Czepikow Rosja Rosja biathlon 1 1 – 2
13. Groß, RiccoRicco Groß Niemcy Niemcy biathlon 1 1 – 2
13. Hunyady, EmeseEmese Hunyady Austria Austria łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
13. Kōno, TakanoriTakanori Kōno Japonia Japonia kombinacja norweska 1 1 – 2
13. Luck, FrankFrank Luck Niemcy Niemcy biathlon 1 1 – 2
13. Lundberg, Fred BørreFred Børre Lundberg Norwegia Norwegia kombinacja norweska 1 1 – 2
13. Moe, TommyTommy Moe Stany Zjednoczone USA narciarstwo alpejskie 1 1 – 2
13. Vuillermin, MirkoMirko Vuillermin Włochy Włochy short track 1 1 – 2
13. Weder, GustavGustav Weder Szwajcaria bobsleje 1 1 – 2
26. Albarello, MarcoMarco Albarello Włochy Włochy biegi narciarskie 1 – 1 2
26. Fauner, SilvioSilvio Fauner Włochy Włochy biegi narciarskie 1 – 1 2
26. Fischer, SvenSven Fischer Niemcy Niemcy biathlon 1 – 1 2
26. Gawriluk, NinaNina Gawriluk Rosja Rosja biegi narciarskie 1 – 1 2
26. Kim So-hee Korea Południowa Korea Południowa short track 1 – 1 2
26. Pechstein, ClaudiaClaudia Pechstein Niemcy Niemcy łyżwiarstwo szybkie 1 – 1 2
26. Thoma, DieterDieter Thoma Niemcy Niemcy skoki narciarskie 1 – 1 2
26. Turner, CathyCathy Turner Stany Zjednoczone USA short track 1 – 1 2

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Złoty medal w łyżwiarstwie figurowym w 1908 roku zdobył dla Rosji Nikołaj Panin. Były to jednak zawody rozgrywane w ramach letnich igrzysk olimpijskich.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adam Bucholz: Mistrzowie po przejściach – Lillehammer 1994. skijumping.pl, 23 stycznia 2014. [dostęp 2016-08-23].
  2. ↑ a b c d 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-25)]. (ang.).
  3. ↑ a b Freestyle skiing history. freestyleski.com. [dostęp 2016-08-22]. (ang.).
  4. ↑ a b Short Track Speed Skating at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  5. ↑ a b c Short Track Speed Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  6. ↑ Olympic Countries. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
  7. ↑ a b c d 2014 Winter Olympic Competing Nations: Russia. olympstats.com. s. 173-174. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  8. ↑ a b c Olympic Champion Vladimir Smirnov has become an Independent Director of Kcell Board. kcell.kz, 21 maja 2014. [dostęp 2017-04-16]. (ang.).
  9. ↑ a b c d 2014 Winter Olympic Competing Nations: Ukraine. olympstats.com. s. 210. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  10. ↑ a b c Uzbekistan: Five facts on the Sochi 2014 Paralympics. paralympic.org, 8 lutego 2014. [dostęp 2016-08-22]. (ang.).
  11. ↑ a b 2014 Winter Olympic Competing Nations: Belarus. olympstats.com. s. 18. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  12. ↑ Unified Team. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-14)]. (ang.).
  13. ↑ Soviet Union. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  14. ↑ a b Australia and Olympic Short Track Speed Skating. olympics.com.au. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  15. ↑ a b Ira Berkow: WINTER OLYMPICS; A Bronze in Norway, A Holiday in Slovenia. The New York Times, 22 lutego 1994. [dostęp 2016-08-23].
  16. ↑ a b Norway. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  17. ↑ a b Italy. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-12)]. (ang.).
  18. ↑ a b United States. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  19. ↑ a b South Korea. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  20. ↑ Canada. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  21. ↑ China. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  22. ↑ Great Britain. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  23. ↑ Sweden. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.).
  24. ↑ Finland. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-17)]. (ang.).
  25. ↑ France. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  26. ↑ Netherlands. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-28)]. (ang.).
  27. ↑ Austria. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-05)]. (ang.).
  28. ↑ 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  29. ↑ Spain. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  30. ↑ North Korea. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  31. ↑ Luxembourg. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-20)]. (ang.).
  32. ↑ New Zealand. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-15)]. (ang.).
  33. ↑ Biathlon at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-10)]. (ang.).
  34. ↑ a b Biathlon at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-10)]. (ang.).
  35. ↑ Biathlon Olympic Games - Women: 3 x 7.5 km Relay. sports123.com. [dostęp 2016-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-18)]. (ang.).
  36. ↑ Biathlon Olympic Games - Women: 4 x 7.5 km Relay. sports123.com. [dostęp 2016-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-18)]. (ang.).
  37. ↑ Cross Country Skiing at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-03)]. (ang.).
  38. ↑ a b c Cross Country Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  39. ↑ Bobsleigh at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-24)]. (ang.).
  40. ↑ a b Bobsleigh at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  41. ↑ Bobsleigh Olympic Games - Men: 2-Man. sports123.com. [dostęp 2016-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-10)]. (ang.).
  42. ↑ Ice Hockey at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-28)]. (ang.).
  43. ↑ a b Ice Hockey at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  44. ↑ Joe Pelletier: 1994 Olympics - Lillehammer, Norway. greatesthockeylegends.com, 27 stycznia 2014. [dostęp 2016-08-22]. (ang.).
  45. ↑ Nordic Combined at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-30)]. (ang.).
  46. ↑ a b Nordic Combined at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  47. ↑ a b Figure Skating at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-30)]. (ang.).
  48. ↑ a b Figure Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-30)]. (ang.).
  49. ↑ Kamil Składowski: Olimpijscy oszuści, czyli ciemna strona igrzysk. Przegląd Sportowy, 21 lipca 2012. [dostęp 2016-08-22].
  50. ↑ Speed Skating at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-02)]. (ang.).
  51. ↑ a b Speed Skating at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  52. ↑ Arild Gjerde: Simply too good to be true. An evaluation of the Lillehammer Winter Olympics. la84.org. s. 46. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  53. ↑ Speed Skating. topendsports.com. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  54. ↑ Ian Thomsen: For Norway's Koss, 3d Gold Turns the House Upside Down. The New York Times, 21 lutego 1994. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  55. ↑ Paul J. Christopher, Alicia Marie Smith: Greatest Sports Heroes of All Times: North America Edition. Encouragement Press, 2006, s. 44. ISBN 1-933766-09-3.
  56. ↑ Alpine Skiing at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-08)]. (ang.).
  57. ↑ a b Alpine Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-25)]. (ang.).
  58. ↑ Bill Scott: Winter Olympics / Lillehammer '94: Wildest American dreams: Roffe-Steinrotter secures super-giant slalom honours to double ski gold tally for the States - Victory for returning professional skaters. The Independent, 16 lutego 1994. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).
  59. ↑ a b Freestyle Skiing at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-24)]. (ang.).
  60. ↑ Luge at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-05)]. (ang.).
  61. ↑ a b Luge at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-11)]. (ang.).
  62. ↑ Luge Olympic Games - Men: Singles. sports123.com. [dostęp 2016-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-18)]. (ang.).
  63. ↑ Ski Jumping at the 1992 Albertville Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-25)]. (ang.).
  64. ↑ Ski Jumping at the 1994 Lillehammer Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-25)]. (ang.).
  65. ↑ Ski Jumping at the 1994 Lillehammer Winter Games: Men's Large Hill, Team. sports-reference.com. [dostęp 2016-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-29)]. (ang.).
  66. ↑ Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1994. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2016-08-23].
  67. ↑ Mariusz Wesołowski: Z cyklu: Skoczkowie wszech czasów: Jens Weissflog - arcymistrz dwóch stylów. skijumping.pl, 17 sierpnia 2006. s. 1-3. [dostęp 2016-08-23].
  68. ↑ Nimble Weissflog jumps to a career high. olympic.org. [dostęp 2016-08-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacje medalowe igrzysk olimpijskich
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasyfikacja_medalowa_Zimowych_Igrzysk_Olimpijskich_1994&oldid=68490410”