Espen Odd Bredesen (ur. 2 lutego1968 w Oslo) – norweskiskoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski, dwukrotny mistrz świata, wicemistrz świata w lotach, zdobywca Pucharu Świata oraz zwycięzca Turnieju Czterech Skoczni.
Jako dziecko interesował się wieloma dyscyplinami sportowymi. W zimie jeździł na nartach, latem grał w piłkę nożną, zajmował się także hokejem, pływaniem, koszykówką i tenisem. Narty po raz pierwszy założył jako 2 letnie dziecko. Trenował na położonej koło domu małej skoczni Bjartbakken. W wieku 10 lat zapisał się do klubu Oppsal IF, gdzie dostał prawdziwe narty skokowe i odpowiednie buty. Podczas swych pierwszych zawodów wystąpił w kombinezonie uszytym przez mamę. Choć wygrał ten konkurs, w latach dziecięcych był raczej przeciętnym skoczkiem. Nigdy nie udało mu się dostać do Hovedlandsrennet – wielkiego konkursu, w którym startują nastolatkowie z całej Norwegii. W wieku około 17 lat zdecydował, że skoki będzie traktował poważniej. W wieku 21 lat zdobył swój pierwszy tytuł mistrza Norwegii. Tytuł ten zdobył później jeszcze ośmiokrotnie[1].
W Pucharze świata w skokach zadebiutował w sezonie 1989/1990 zajmując 45. miejsce w konkursie rozegranym 16 grudnia 1989 roku w japońskimSapporo. W sezonie tym wystartował jeszcze ośmiokrotnie, jednak punktów nie wywalczył, wobec czego nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej. Pierwsze punkty w karierze zdobył na początku sezonu 1990/1991, 16 grudnia 1990 roku zajmując 10. miejsce w Sapporo, dokładnie rok po swoim debiucie. Pierwszą wielką imprezą w jego karierze były mistrzostwa świata w Val di Fiemme w 1991 roku, gdzie był szesnasty na dużej skoczni, a na normalnej zajął na 52. miejsce. W konkursie drużynowym Norwegowie z Bredesenem w składzie zajęli czwarte miejsce, przegrywając walkę o brązowy medal z reprezentantami Niemiec. Sezon ten zakończył na 34. miejscu.
Zimą następnego roku pojechał na igrzyska olimpijskie w Albertville, gdzie zajął ostatnie, 58. miejsce na skoczni normalnej i 57. miejsce (trzecie od końca) na dużej. Norweskie media wzywały Espena do zakończenia kariery i niepojawiania się na międzynarodowych zawodach. Pewien szwedzkidziennikarz, porównał Norwega do Eddiego "Eagle" Edwardsa, nazywając go "Espen the Eagle". Ten przydomek ciągnął się za nim przez kolejny rok.[1] W tym samym roku zajął 11. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie.
Przełom w karierze Norwega nastąpił w 1993 roku. Na mistrzostwach świata w Falun Espen zwyciężył w konkursie indywidualnym na dużej skoczni, wyprzedzając CzechaJaroslava Sakalę oraz Andreasa Goldbergera z Austrii. Ponadto wspólnie z Bjørnem Myrbakkenem, Helge Brendryenem i Øyvindem Bergiem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. W konkursie indywidualnym na skoczni normalnej zaprezentował się słabiej, zajmując 19. miejsce. Niecały miesiąc później 6 marca 1993 roku w fińskimLahti po raz pierwszy stanął na podium zawodów PŚ, zajmując trzecie miejsce, a cztery dni później, w Lillehammer odniósł pierwsze pucharowe zwycięstwo. W klasyfikacji generalnej sezonu 1992/1993 zajął ostatecznie piąte miejsce.
Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1993/1994. Drugie miejsce w Oberstdorfie, zwycięstwo w Garmisch-Partenkirchen, piąte miejsce w Innsbrucku i zwycięstwo w Bischofshofen dało mu zwycięstwo w 42. edycjiTurnieju Czterech Skoczni. Norweski dziennikAdresseavisen zamieścił długi reportaż o Turnieju. Triumf ten podniósł oczekiwania norweskich kibiców wobec Bredesena w związku ze zbliżającymi się igrzyskami w Lillehammer. Już po pierwszej serii skoków na normalnej skoczni Espen prowadził po skoku na odległość 100,5 m. Jego młodszy rodak Lasse Ottesen skoczył co prawda 2 metry dalej, jednak otrzymał niższe oceny za styl; na trzecim miejscu znajdował się Noriaki Kasai z Japonii. W drugiej serii Bredesen ustanowił rekord skoczni wynikiem 104,0 m i zapewnił sobie pierwszy złoty medal dla Norwegii od czasu wprowadzenia stylu "V". Wyprzedził drugiego w konkursie Ottesena o 14 punktów, a trzeciego Dietera Thomę z Niemiec o ponad 20 punktów. Rekord Norwega na normalnej skoczni w Lillehammer pozostał niepobity aż do 3 grudnia 2011 roku, kiedy to jego rekord o pół metra dalej pobił Andreas Kofler podczas zawodów Pucharu Świata. Bredesen prowadził także po pierwszej serii skoków na dużej skoczni, po skoku na 135,5 m, wyprzedzając Niemca Jensa Weißfloga i Andreasa Goldbergera. Jednakże jego skok w drugiej kolejce na odległość 122,0 metrów wystarczył do zajęcia drugiego miejsca. Zwyciężył Weißflog, który skoczył 11 metrów dalej, trzecie miejsce utrzymał Goldberger. W konkursie drużynowym mimo jego dobrych skoków Norwegowie nie zdobyli medalu, zajmując czwarte miejsce po przegranej walce o brązowy medal z reprezentantami Austrii. W sezonie 1993/1994 Bredesen łącznie dwunastokrotnie stawał na podium, w tym cztery razy zwyciężał, sześć razy był drugi i dwa razy trzeci, co dało mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej PŚ. Ponadto zajął drugie miejsce w sezonie 1993/1994Pucharu Świata w lotach i zdobył srebrny medal na mistrzostwach świata w lotach w Planicy, w obu przypadkach ulegając jedynie Czechowi - Jaroslavowi Sakali.
Sezon 1994/1995 nie był już tak dobry. Podczas treningu w lecie 1994 roku Norweg doznał kontuzji karku, która spowodowała, że nie mógł trenować z pełnym obciążeniem[2]. Tylko raz stanął na podium, 5 lutego 1995 roku w szwedzkimFalun odniósł swoje ostatnie zwycięstwo w karierze. Miesiąc później, podczas mistrzostw świata w Thunder Bay zajął siedemnaste miejsce na dużej skoczni, na normalnym obiekcie zajął 24. miejsce, a wraz z kolegami z reprezentacji zajął zaledwie siódme miejsce w konkursie drużynowym. Siódme miejsce zajął także na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz w 1996 roku.
Ostatni raz na podium zawodów Pucharu Świata stanął na początku sezonu 1996/1997 kiedy to 1 grudnia 1996 roku zajął drugie miejsce w Lillehammer. W klasyfikacji generalnej zajął 16. miejsce. Na odbywających się w 1997 roku mistrzostwach świata w Trondheim prowadził po pierwszej rundzie skoków na skoczni normalnej, jednak zepsuł drugi skok i zajął ostatecznie 15. pozycję. Na dużej skoczni indywidualnie zajął dopiero 34. miejsce, a drużynowo Norwegowie z Bredesenem w składzie zajęli piąte miejsce. Mimo tych niepowodzeń 23 marca 1997 roku na Velikance w słoweńskiejPlanicy ustanowił nieoficjalny rekord świata w długości skoku narciarskiego wynikiem 210,0 metrów. Jego ostatnim dużym sukcesem było drugie miejsce w klasyfikacji generalnej Letniego Grand Prix w 1997 roku.
Karierę zakończył w 2000 roku. Wielokrotnie służył radą norweskim trenerom, był nawet kandydatem do objęcia stanowiska trenera reprezentacji Norwegii, do czego w końcu nie doszło. Obecnie Espen mieszka w miejscowości Kvaal w pobliżu Trondheim. Pracuje jako specjalista od marketingu i organizacji w drużynie Troenderhopp. Jest także komentatorem skoków dla norweskiej telewizji NRK[3]. Ma żonę - Vibeke i córkę - Aurorę[1].
q – zawodnik nie zakwalifikował się - – zawodnik nie wystartował (lub nie zakwalifikował się[10]) ? – brak danych (zawodnik nie wystartował lub nie zakwalifikował się)
[edytuj]
Albertville
Ernst Vettori
Finlandia
Lillehammer
Jens Weißflog
Nagano
Val di Fiemme
Franci Petek
Falun
Thunder Bay
Harrachov
Planica
Engelberg
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Courchevel – 14 sierpnia 1997 (2. miejsce)
Trondheim – 17 sierpnia 1997 (3. miejsce)
Stams – 31 sierpnia 1997 (1. miejsce)
