Przejdź do zawartości

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Państwa uczestniczące w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976

     zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu

     zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu

     państwa bez medalu

     państwa nieuczestniczące w igrzyskach

Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976
Tatjana Awierina – radziecka panczenistka, czterokrotna medalistka igrzysk w Innsbrucku
Sheila Young – amerykańska panczenistka, trzykrotna medalistka igrzysk w Innsbrucku
Hans van Helden – holenderski panczenista, trzykrotny medalista igrzysk w Innsbrucku
Piet Kleine – holenderski panczenista, dwukrotny medalista igrzysk w Innsbrucku
Sten Stensen – norweski panczenista, dwukrotny medalista igrzysk w Innsbrucku
Hans Rinn i Norbert Hahn – enerdowscy saneczkarze, mistrzowie olimpijscy w dwójkach z Innsbrucka
Ludmiła Pachomowa i Aleksandr Gorszkow – radzieccy łyżwiarze figurowi, mistrzowie olimpijscy w parach tanecznych z Innsbrucka
Hans-Georg Aschenbach – enerdowski skoczek narciarski, mistrz olimpijski w konkursie na normalnej skoczni z Innsbrucka
Detlef Günther – enerdowski saneczkarz, mistrz olimpijski w jedynkach z Innsbrucka
Franz Klammer – austriacki narciarz alpejski, mistrz olimpijski w zjeździe z Innsbrucka
Irina Rodnina – radziecka łyżwiarka figurowa, mistrzyni olimpijska w parach sportowych z Innsbrucka
Margit Schumann – enerdowska saneczkarka, mistrzyni olimpijska w jedynkach z Innsbrucka
Galina Stiepanska – radziecka panczenistka, mistrzyni olimpijska w biegu na 1500 m z Innsbrucka
Jan Egil Storholt – norweski panczenista, mistrz olimpijski w biegu na 1500 m z Innsbrucka
Romy Kermer i Romy Österreich – enerdowscy łyżwiarze figurowi, wicemistrzowie olimpijscy w parach sportowych z Innsbrucka
Dianne de Leeuw – holenderska łyżwiarka figurowa, wicemistrzyni olimpijska w konkursie solistek z Innsbrucka
Andrea Mitscherlich – enerdowska panczenistka, wicemistrzyni olimpijska w biegu na 3000 m z Innsbrucka
Cathy Priestner – kanadyjska panczenistka, wicemistrzyni olimpijska w biegu na 500 m z Innsbrucka
Ute Rührold – enerdowska saneczkarka, wicemistrzyni olimpijska w jedynkach z Innsbrucka
Toller Cranston – kanadyjski łyżwiarz figurowy, brązowy medalista igrzysk w Innsbrucku
Christine Errath – enerdowska łyżwiarka figurowa, brązowa medalistka igrzysk w Innsbrucku
Henry Glaß – enerdowski skoczek narciarski, brązowy medalista igrzysk w Innsbrucku
Frank Ullrich – enerdowski biathlonista, brązowy medalista igrzysk w Innsbrucku

Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1976 roku w Innsbrucku.

O organizację zimowych igrzysk w 1976 roku ubiegały się cztery miasta: Denver, Sion, Tampere i Vancouver. W maju 1970 roku, podczas 70. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Amsterdamie, organizację powierzono Denver[1]. W 1972 roku, w związku z dużymi kosztami organizacji igrzysk olimpijskich, w mieście zostało przeprowadzone referendum, w którym mieszkańcy opowiedzieli się przeciwko wydawaniu publicznych pieniędzy na tę inwestycję[2]. Tydzień po głosowaniu Denver złożyło oficjalną rezygnację z pełnienia funkcji organizatora igrzysk. W poszukiwaniu nowego miasta-gospodarza MKOl zaproponował organizację igrzysk miastu Whistler, jednak spotkało się to ze stanowczą odmową. Chęć organizacji wyraziło Salt Lake City, czemu z kolei sprzeciwił się MKOl. Ostatecznie organizację igrzysk powierzono Innsbruckowi, który nie był nawet wśród miast kandydujących do organizacji igrzysk[3].

Na igrzyskach w Innsbrucku rozegrano 37 konkurencji w dziesięciu dyscyplinach sportowych[4], czyli o dwie konkurencje więcej niż na poprzednich zimowych igrzyskach, które odbyły się w 1972 roku w Sapporo[5]. Po raz pierwszy przeprowadzono olimpijską rywalizację w łyżwiarskim biegu mężczyzn na 1000 metrów[6] oraz konkurs par tanecznych w łyżwiarstwie figurowym[7].

W zawodach olimpijskich wzięło udział 1129 sportowców (897 mężczyzn i 231 kobiet) z 37 narodowych reprezentacji. Pod względem liczby krajów uczestniczących były to rekordowe zimowe igrzyska olimpijskie[8]. Pierwsze występy w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyły Andora i San Marino. Dla Andory był to zarazem debiut olimpijski, licząc letnie i zimowe starty[9].

Medalistami zostali reprezentanci 16 państw, co oznacza, że 21 reprezentacji opuściło igrzyska bez medalu. Zwycięzcą klasyfikacji medalowej został Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich z dorobkiem 27 medali – 13 złotych, 6 srebrnych i 8 brązowych[4]. Związek Radziecki ustanowił rekord pod względem liczby złotych medali zdobytych w trakcie jednych zimowych igrzysk olimpijskich[10]. Pod względem liczby medali był to najbardziej udany występ ZSRR w zimowych edycjach igrzysk od początku startów tego państwa w igrzyskach olimpijskich[11]. Jednocześnie kraj ten zwyciężył trzecią z rzędu klasyfikację medalową igrzysk olimpijskich, po zimowych i letnich igrzyskach w 1972 roku[5][12][4].

Reprezentacja Austrii, która po raz drugi po 1964 roku wystąpiła w roli gospodarza igrzysk olimpijskich, odnotowała najlepszy występ w zimowych igrzyskach od Grenoble. Osiągnięty przez Austriaków wynik medalowy był jednak znacznie słabszy od poprzednich igrzysk w Innsbrucku[13]. Pierwszy medal olimpijski dla Liechtensteinu zdobyła alpejka Hanni Wenzel w slalomie kobiet[14]. Trzy dni później drugi medal w slalomie mężczyzn zdobył Willi Frommelt[15][16], co sprawiło, że występ reprezentantów Liechtensteinu był najbardziej udanym w ich dotychczasowej historii olimpijskiej[17]. Najlepszy występ w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęli także reprezentanci Niemieckiej Republiki Demokratycznej[18].

Najlepszy od igrzysk w Grenoble występ olimpijski, licząc letnie i zimowe starty, zaliczyli reprezentanci Norwegii[19]. Dla sportowców ze Stanów Zjednoczonych był to najlepszy zimowy występ od igrzysk w Squaw Valley[20]. Srebrny medal olimpijski w biegu narciarskim na 30 km zdobył reprezentant tego kraju – Bill Koch, zostając pierwszym biegaczem z Ameryki Północnej, który stanął na podium olimpijskim[21]. Najlepsze występy w zimowych igrzyskach od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku odnotowali sportowcy z Finlandii[22] i Wielkiej Brytanii. Dla Brytyjczyków był to jednocześnie pierwszy od 12 lat medal zimowych igrzysk olimpijskich[23].

Najsłabszy występ olimpijski od igrzysk w Oslo zaliczyli reprezentanci Szwecji. Były to czwarte igrzyska olimpijskie, po letnich w Atenach i Paryżu i zimowych w Oslo, podczas których Szwedzi nie zdobyli ani złotego, ani srebrnego medalu[24]. Dla Francuzów były to natomiast piąte w historii igrzyska bez złota i srebra – wcześniej tak słabe rezultaty uzyskali w Chamonix, Garmisch-Partenkirchen, Oslo i Cortina d’Ampezzo[25].

Najgorsze starty olimpijskie od 1964 roku uzyskali reprezentanci Czechosłowacji, Holandii[26] i Włoch. Ci pierwsi po raz pierwszy od 12 lat nie zdobyli złotego medalu na igrzyskach olimpijskich[27]. Włosi natomiast po raz pierwszy od zimowych igrzysk w 1960 roku nie mieli ani jednego multimedalisty olimpijskiego[28].

W porównaniu do poprzednich zimowych igrzysk medali olimpijskich w Innsbrucku nie zdobyli reprezentanci Hiszpanii, Japonii i Polski[29][30][31].

W Innsbrucku 28 sportowców przynajmniej dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim, a 19 spośród nich miało na koncie przynajmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanymi zawodniczkami, z dwoma złotymi i jednym srebrnym medalem, zostały alpejka Rosi Mittermaier i biegaczka Raisa Smietanina. Najwięcej medali – cztery (po dwa złote i brązowe) – wywalczyła panczenistka Tatjana Awierina[4].

W trakcie igrzysk u dwojga sportowców testy antydopingowe dały wynik pozytywny. Za stosowanie efedryny brązowy medal za trzecie miejsce w biegu na 5 km kobiet utraciła Galina Kułakowa[32]. Był to pierwszy w historii zimowych igrzysk przypadek odebrania medalu za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących[33]. Na dopingu przyłapano również czechosłowackiego hokeistę, Františka Pospíšila, w organizmie którego stwierdzono kodeinę[34]. W efekcie zmieniono wynik meczu Czechosłowacja–Polska i przyznano zwycięstwo walkowerem reprezentacji Polski[35].

Klasyfikacja państw

[edytuj | edytuj kod]

Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976 w Innsbrucku, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 13 6 8 27
2. NRD 7 5 7 19
3. Stany Zjednoczone USA 3 3 4 10
4. Norwegia Norwegia 3 3 1 7
5. RFN 2 5 3 10
6. Finlandia Finlandia 2 4 1 7
7. Austria Austria 2 2 2 6
8. Szwajcaria 1 3 1 5
9. Holandia Holandia 1 2 3 6
10. Włochy Włochy 1 2 1 4
11. Kanada Kanada 1 1 1 3
12. Wielka Brytania Wielka Brytania 1 – – 1
13. Czechosłowacja Czechosłowacja – 1 – 1
14. Liechtenstein Liechtenstein – – 2 2
14. Szwecja Szwecja – – 2 2
16. Francja Francja – – 1 1
Razem 37 37 37 111

Klasyfikacje według dyscyplin

[edytuj | edytuj kod]

Biathlon

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Biathlon na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

W ramach igrzysk w Innsbrucku, tak samo jak cztery lata wcześniej w Sapporo, rozegrano dwie konkurencje biathlonowe – bieg indywidualny na dystansie 20 km oraz bieg sztafetowy 4 × 7,5 km[36][37].

W obu konkurencjach zwyciężyli reprezentanci ZSRR[37]. Po raz trzeci z rzędu zdobyli złoty medal w sztafecie. Srebrny i brązowy medal przyznano tym samym krajom, które stanęły na podium w Sapporo – wicemistrzami zostali Finowie, a brązowymi medalistami reprezentanci NRD[38]. Trzech zawodników dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim – Nikołaj Krugłow zdobył dwa złote medale, Aleksandr Jelizarow – złoty i brązowy, a Heikki Ikola – dwa srebrne[37].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 2 – 1 3
2. Finlandia Finlandia – 2 – 2
3. NRD – – 1 1
Razem 2 2 2 6

Biegi narciarskie

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Biegi narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Podczas igrzysk w Innsbrucku przeprowadzono siedem konkurencji biegowych – cztery biegi mężczyzn i trzy kobiet. W porównaniu do poprzednich igrzysk zmianie uległa formuła rozgrywania sztafety kobiecej – począwszy od Mistrzostw Świata w Narciarstwie Klasycznym 1974 w zawodach rangi mistrzowskiej zamiast sztafet trzyosobowych zaczęły startować czteroosobowe[39][21].

Najwięcej medali zdobyli reprezentanci Związku Radzieckiego, którzy zwyciężyli w czterech konkurencjach, a ponadto wywalczyli dwa srebrne i cztery brązowe medale[21]. Jednym z medalistów został Nikołaj Bażukow – pierwszy w historii radziecki mistrz olimpijski w biegu na 15 km mężczyzn[40]. Sensacyjnym wicemistrzem olimpijskim w biegu na 30 km został Amerykanin Bill Koch, który nie był rozpatrywany w gronie faworytów[41][42]. Był to pierwszy medal olimpijski w biegach narciarskich zdobyty przez zawodnika z Ameryki Północnej[21].

Dziesięcioro zawodników przynajmniej dwukrotnie stanęło na podium olimpijskim w Innsbrucku. Najbardziej utytułowaną zawodniczką została Raisa Smietanina, która zdobyła dwa złote i jeden srebrny medal. Trzy medale wywalczyła również Helena Takalo, w dorobku której znalazł się złoty i dwa srebrne medale. Ponadto multimedalistami zostali: Ivar Formo (złoto i srebro), Arto Koivisto, Nikołaj Bażukow, Siergiej Sawieljew, Nina Fiodorowa i Galina Kułakowa (wszyscy złoto i brąz), Jewgienij Bielajew (srebro i brąz) oraz Iwan Garanin (dwa razy brąz)[21].

Trzecia zawodniczka biegu na 5 km, Galina Kułakowa, została zdyskwalifikowana za stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Test antydopingowy wykazał obecność efedryny w organizmie zawodniczki. Brązowy medal biegaczce odebrano, lecz umożliwiono jej starty w kolejnych biegach[32]. Był to pierwszy w historii zimowych igrzysk olimpijskich przypadek, że odebrano medal olimpijski za stosowanie dopingu[33].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 4 2 4 10
2. Finlandia Finlandia 2 2 1 5
3. Norwegia Norwegia 1 1 – 2
4. NRD – 1 1 2
5. Stany Zjednoczone USA – 1 – 1
6. Szwecja Szwecja – – 1 1
Razem 7 7 7 21

Bobsleje

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Bobsleje na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Niezmiennie od poprzednich igrzysk, w Innsbrucku odbyły się dwie konkurencje bobslejowe – dwójki i czwórki mężczyzn[43][44].

Zwycięzcami obu konkurencji zostali reprezentanci Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Były to pierwsze medale olimpijskie dla tego kraju zdobyte w bobslejach. Jednocześnie był to czwarty przypadek w historii, że sportowcy z jednego kraju wygrali obie konkurencje bobslejowe w trakcie jednych igrzysk – wcześniej dokonali tego Amerykanie w Lake Placid w 1932 roku, reprezentanci RFN w Oslo w 1952 roku oraz Włosi w Grenoble w 1968 roku[45][46].

Po dwa złote medale olimpijskie zdobyli enerdowscy zawodnicy – Meinhard Nehmer i Bernhard Germeshausen[47]. Ponadto multimedalistami igrzysk, z dorobkiem jednego srebrnego i jednego brązowego medalu, zostali Niemcy Wolfgang Zimmerer i Manfred Schumann[48] oraz Szwajcarzy Erich Schärer i Joseph Benz[49].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. NRD 2 – – 2
2. RFN – 1 1 2
2. Szwajcaria – 1 1 2
Razem 2 2 2 6

Hokej na lodzie

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Hokej na lodzie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Turniej hokejowy mężczyzn rozegrano w dniach 3–14 lutego, wzięło w nim dwanaście reprezentacji. Złoty medal zdobyli hokeiści ze Związku Radzieckiego, srebrny z Czechosłowacji, a brązowy z Republiki Federalnej Niemiec[50]. Był to czwarty z rzędu złoty medal olimpijski dla reprezentacji ZSRR, która pozostawała niepokonana w turniejach olimpijskich od 1964 roku. Z kolei reprezentacja Niemiec zdobyła drugi w historii, po 1932 roku, brązowy medal dla swojego kraju[51].

W trakcie turnieju w organizmie czechosłowackiego hokeisty, Františka Pospíšila, test antydopingowy wykazał obecność niedozwolonej substancji – kodeiny[34]. W efekcie tego zweryfikowany został wynik meczu Czechosłowacja–Polska z początkowej wygranej Czechosłowacji 7–1 na przegraną walkowerem 0–1[35].

W turnieju nie wzięli udział hokeiści Kanady i Szwecji, którzy zbojkotowali zawody w proteście przeciwko zakazowi korzystania z profesjonalnych zawodników w turniejach olimpijskich[52][53].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 1 – – 1
2. Czechosłowacja Czechosłowacja – 1 – 1
3. RFN – – 1 1
Razem 1 1 1 3

Kombinacja norweska

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Kombinacja norweska na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Podczas igrzysk w 1976 roku przeprowadzono jedną konkurencję w kombinacji norweskiej – zawody indywidualne, składające się z biegu na 15 km i trzech skoków na normalnej skoczni, z których do noty wliczały się dwie najlepsze próby[54].

Tytuł mistrza olimpijskiego obronił zwycięzca zawodów olimpijskich w Sapporo – Ulrich Wehling. Reprezentant NRD został drugim dwuboistą w historii, który dwa razy z rzędu zdobył złoto igrzysk olimpijskich w kombinacji norweskiej. Wcześniej dokonał tego Johan Grøttumsbråten w latach 1928–1932[55]. Srebrny medal w Innsbrucku zdobył Urban Hettich z RFN, a brązowy – Konrad Winkler z NRD[54].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. NRD 1 – 1 2
2. RFN – 1 – 1
Razem 1 1 1 3

Łyżwiarstwo figurowe

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Łyżwiarstwo figurowe na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

W 1976 roku po raz pierwszy odbyły się cztery konkurencje olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym. Do dotychczas rozgrywanych konkursów solistów, solistek i par sportowych włączono zawody par tanecznych[56].

Medalistami zostali reprezentanci sześciu państw. Najbardziej utytułowani zostali łyżwiarze figurowi ze Związku Radzieckiego, w dorobku których znalazły się dwa złote i dwa srebrne medale[7]. Po raz czwarty z rzędu reprezentanci ZSRR zdobyli złoty medal w konkursie par sportowych, a startująca w zawodach Irina Rodnina wywalczyła drugie złoto w karierze[57]. Pierwszy złoty medal olimpijski w konkurencji solistów dla Wielkiej Brytanii zdobył John Curry[58].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 2 2 – 4
2. Stany Zjednoczone USA 1 – 1 2
3. Wielka Brytania Wielka Brytania 1 – – 1
4. NRD – 1 2 3
5. Holandia Holandia – 1 – 1
6. Kanada Kanada – – 1 1
Razem 4 4 4 12

Łyżwiarstwo szybkie

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Łyżwiarstwo szybkie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Rywalizacja panczenistów i panczenistek w Innsbrucku liczyła dziewięć konkurencji – cztery biegi kobiet i pięć biegów mężczyzn. Po raz pierwszy do kalendarza igrzysk włączono rywalizację mężczyzn na dystansie 1000 m[59], pozostałe konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Sapporo[60][6].

Najbardziej utytułowaną zawodniczką igrzysk została Tatjana Awierina. Jako jedyna została dwukrotną mistrzynią olimpijską, a poza tym zdobyła dwa brązowe medale. Była jedyną zawodniczką na igrzyskach w Innsbrucku, która stanęła na podium we wszystkich konkurencjach. Po trzy medale zdobyło jeszcze dwoje zawodników: Sheila Young (po jednym z każdego koloru) i Hans van Helden (trzy brązowe). Multimedalistami zostali ponadto Piet Kleine i Sten Stensen (obaj złoto i srebro) oraz Walerij Muratow (srebro i brąz)[6].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. ZSRR 4 2 3 9
2. Stany Zjednoczone USA 2 2 2 6
3. Norwegia Norwegia 2 2 1 5
4. Holandia Holandia 1 1 3 5
5. Kanada Kanada – 1 – 1
5. NRD – 1 – 1
Razem 9 9 9 27

Narciarstwo alpejskie

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Narciarstwo alpejskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Niezmiennie od poprzednich igrzysk w kalendarzu olimpijskim zawarto sześć konkurencji alpejskich – zjazd, slalom i slalom gigant kobiet i mężczyzn[61][62].

Najbardziej utytułowaną zawodniczką została Rosi Mittermaier, która zdobyła trzy medale – dwa złote i jeden srebrny. Niemka była jedyną zawodniczką, która w Innsbrucku więcej niż raz stanęła na podium olimpijskim w narciarstwie alpejskim. Medale zdobyli reprezentanci dziewięciu państw. Więcej niż jeden medal zdobyły reprezentacje RFN, Włoch, Szwajcarii, Austrii i Liechtensteinu[62].

Podczas zjazdu mężczyzn Franz Klammer ustanowił nowy rekord świata w prędkości przejazdu, uzyskując średnio 102,828 km/h[63]. Wynik ten pozostał niepokonany aż do 1994 roku[35]. Klammer pokonał drugiego w klasyfikacji, Bernharda Russiego, o 33 sekundy[64].

Brązowa medalistka w slalomie kobiet, Hanni Wenzel, została pierwszą w historii zdobywczynią medalu olimpijskiego startującą w barwach Liechtensteinu[14]. Trzy dni po zdobyciu przez nią medalu, drugi brąz dla tego kraju zdobył Willi Frommelt w slalomie mężczyzn[15][16].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. RFN 2 1 – 3
2. Włochy Włochy 1 2 1 4
3. Szwajcaria 1 2 – 3
4. Austria Austria 1 1 – 2
5. Kanada Kanada 1 – – 1
6. Liechtenstein Liechtenstein – – 2 2
7. Francja Francja – – 1 1
7. Szwecja Szwecja – – 1 1
7. Stany Zjednoczone USA – – 1 1
Razem 6 6 6 18

Saneczkarstwo

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Saneczkarstwo na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

Skład konkurencji saneczkarskich podczas zmagań olimpijskich w Innsbrucku nie zmienił się w porównaniu do poprzednich igrzysk. Saneczkarze rywalizowali zatem w trzech konkurencjach – jedynkach mężczyzn, jedynkach kobiet i dwójkach mężczyzn[65][66].

Złote medale we wszystkich trzech konkurencjach zdobyli reprezentanci Niemieckiej Republiki Demokratycznej, ponadto wywalczyli po jednym srebrnym i brązowym medalu. Na podium olimpijskim trzykrotnie stanęli ponadto reprezentanci Republiki Federalnej Niemiec, a raz Austrii. Jedynym saneczkarzem, który zdobył dwa medale w Innsbrucku, był Hans Rinn – złoty medalista w dwójkach i brązowy w jedynkach[66][67].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. NRD 3 1 1 5
2. RFN – 2 1 3
3. Austria Austria – – 1 1
Razem 3 3 3 9

Skoki narciarskie

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Skoki narciarskie na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1976.

W kalendarzu igrzysk olimpijskich w 1976 roku, niezmiennie od poprzednich igrzysk, znalazły się dwa konkursy skoków narciarskich – na dużej i normalnej skoczni[68][69]. Tak samo, jak podczas rywalizacji w 1964 roku, konkursy odbyły się na Toni-Seelos-Olympiaschanze w Seefeld (skocznia normalna) oraz na Bergisel w Innsbrucku (skocznia duża)[35].

Konkurs na skoczni normalnej wygrał Hans-Georg Aschenbach, srebrny medal zdobył Jochen Danneberg, a brązowy Karl Schnabl[70]. Ten ostatni został mistrzem olimpijskim na dużym obiekcie. Wicemistrzem w drugim konkursie został najmłodszy skoczek narciarski biorący udział w zawodach – Toni Innauer[69], a brązowym medalistą Henry Glaß[71]. Karl Schnabl został pierwszym w historii Austriakiem, który zdobył złoto olimpijskie w skokach narciarskich[72].

W pierwszej serii konkursu na normalnej skoczni w Seefeld Hans-Georg Aschenbach ustanowił rekord obiektu, uzyskując 84,5 m. Był to rezultat o 4 m dłuższy od dotychczasowego rekordu, uzyskanego na igrzyskach w 1964 roku przez Josefa Matouša[73].

Miejsce Państwo Złoto Srebro Brąz Razem
1. Austria Austria 1 1 1 3
1. NRD 1 1 1 3
Razem 2 2 2 6

Multimedaliści

[edytuj | edytuj kod]

28 sportowców zdobyło w Innsbrucku więcej niż jeden medal, a 19 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów startowało w barwach Związku Radzieckiego. Ośmioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich, czworo w łyżwiarstwie szybkim, po dwóch w bobslejach i biathlonie, a po jednym w narciarstwie alpejskim, saneczkarstwie i skokach narciarskich.

Najwięcej medali – cztery – zdobyła reprezentantka ZSRR w łyżwiarstwie szybkim, Tatjana Awierina. Dwukrotnie została mistrzynią olimpijską, dodatkowo zdobyła dwa brązowe medale. W indywidualnej klasyfikacji medalowej lepsze od niej były jednak niemiecka alpejka – Rosi Mittermaier oraz radziecka biegaczka – Raisa Smietanina. Obie zdobyły po dwa złote i po jednym srebrnym medalu. Trzykrotnie na podium olimpijskim stanęli również fińska biegaczka – Helena Takalo, amerykańska panczenistka – Sheila Young oraz holenderski panczenista – Hans van Helden.

Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1976, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.

Miejsce Zawodnik Państwo Dyscyplina Złoto Srebro Brąz Razem
1. Mittermaier, RosiRosi Mittermaier RFN narciarstwo alpejskie 2 1 – 3
1. Smietanina, RaisaRaisa Smietanina ZSRR biegi narciarskie 2 1 – 3
3. Awierina, TatjanaTatjana Awierina ZSRR łyżwiarstwo szybkie 2 – 2 4
4. Germeshausen, BernhardBernhard Germeshausen NRD bobsleje 2 – – 2
4. Krugłow, NikołajNikołaj Krugłow ZSRR biathlon 2 – – 2
4. Nehmer, MeinhardMeinhard Nehmer NRD bobsleje 2 – – 2
7. Takalo, HelenaHelena Takalo Finlandia Finlandia biegi narciarskie 1 2 – 3
8. Young, SheilaSheila Young Stany Zjednoczone USA łyżwiarstwo szybkie 1 1 1 3
9. Formo, IvarIvar Formo Norwegia Norwegia biegi narciarskie 1 1 – 2
9. Kleine, PietPiet Kleine Holandia Holandia łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
9. Stensen, StenSten Stensen Norwegia Norwegia łyżwiarstwo szybkie 1 1 – 2
12. Bażukow, NikołajNikołaj Bażukow ZSRR biegi narciarskie 1 – 1 2
12. Fiodorowa, NinaNina Fiodorowa ZSRR biegi narciarskie 1 – 1 2
12. Jelizarow, AleksandrAleksandr Jelizarow ZSRR biathlon 1 – 1 2
12. Koivisto, ArtoArto Koivisto Finlandia Finlandia biegi narciarskie 1 – 1 2
12. Kułakowa, GalinaGalina Kułakowa ZSRR biegi narciarskie 1 – 1 2
12. Rinn, HansHans Rinn NRD saneczkarstwo 1 – 1 2
12. Sawieljew, SiergiejSiergiej Sawieljew ZSRR biegi narciarskie 1 – 1 2
12. Schnabl, KarlKarl Schnabl Austria Austria skoki narciarskie 1 – 1 2

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Past Olympic host city election results. gamesbids.com. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  2. ↑ XII Olympic Winter Games – Innsbruck 1976. olympic.ca. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  3. ↑ Ethan Trex: No Thanks: Why Denver Turned Down the '76 Olympics. mentalfloss.com, 1 sierpnia 2016. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  4. ↑ a b c d 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  5. ↑ a b 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  6. ↑ a b c Speed Skating at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-19)]. (ang.).
  7. ↑ a b Figure Skating at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-07-26)]. (ang.).
  8. ↑ Winter Games Index. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-12)]. (ang.).
  9. ↑ Olympic Countries. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-25)]. (ang.).
  10. ↑ Canada sets Olympic gold record. cbc.ca, 27 lutego 2010. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  11. ↑ Soviet Union. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  12. ↑ 1972 München Summer Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-28)]. (ang.).
  13. ↑ Austria. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-05)]. (ang.).
  14. ↑ a b Hanni Wenzel, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2017-04-08] (ang.).
  15. ↑ a b Alpine Skiing at the 1976 Innsbruck Winter Games: Women’s Slalom. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-03)]. (ang.).
  16. ↑ a b Alpine Skiing at the 1976 Innsbruck Winter Games: Men’s Slalom. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-30)]. (ang.).
  17. ↑ Liechtenstein. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-14)]. (ang.).
  18. ↑ East Germany. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  19. ↑ Norway. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  20. ↑ United States. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  21. ↑ a b c d e Cross Country Skiing at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-18)]. (ang.).
  22. ↑ Finland. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-08-17)]. (ang.).
  23. ↑ Great Britain. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  24. ↑ Sweden. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-16)]. (ang.).
  25. ↑ France. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  26. ↑ Netherlands. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-28)]. (ang.).
  27. ↑ Czechoslovakia. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-06-18)]. (ang.).
  28. ↑ Italy. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-12)]. (ang.).
  29. ↑ Spain. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. (ang.).
  30. ↑ Japan. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-29)]. (ang.).
  31. ↑ Poland. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  32. ↑ a b Jeroen Heijmans: Doping cases at the Winter Olympics. olympstats.com, 19 stycznia 2014. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  33. ↑ a b Nicole He, Rebecca Lai, Paul Murray. Athletes Who Were Denied Their Olympic Medal Moments Because Others Were Doping. „The New York Times”, 14 sierpnia 2016. [dostęp 2017-04-07]. 
  34. ↑ a b Ervín Schulz: O statečném boji a divné dopingové aféře. idnes.cz, 25 lutego 2006. [dostęp 2017-04-07]. (cz.).
  35. ↑ a b c d Adam Bucholz: Igrzyska last minute – Innsbruck 1976. skijumping.pl, 7 stycznia 2014. [dostęp 2017-04-07].
  36. ↑ Biathlon at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-23)]. (ang.).
  37. ↑ a b c Biathlon at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-17)]. (ang.).
  38. ↑ Biathlon – Olympic Games: presentation and medal winners – Men’s Relay. the-sports.org. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  39. ↑ Cross Country Skiing at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-23)]. (ang.).
  40. ↑ Cross-Country – Olympic Games – Men: 15 km. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  41. ↑ Eric Evans: For the King of Cross-Country, Bill Koch, Skiing Is More Than Just a Quick Trip Downhill. people.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  42. ↑ Bill Koch: the first American. „Ski”. 41 (1), s. 120, wrzesień 1976. San Francisco: Beconta. [dostęp 2017-04-07]. 
  43. ↑ Bobsleigh at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-23)]. (ang.).
  44. ↑ Bobsleigh at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-16)]. (ang.).
  45. ↑ Bobsleigh – Olympic Games – Men: 2-Man. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  46. ↑ Bobsleigh – Olympic Games – Men: 4-Man. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  47. ↑ East Germany Bobsleigh at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  48. ↑ West Germany Bobsleigh at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-19)]. (ang.).
  49. ↑ Switzerland Bobsleigh at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-05)]. (ang.).
  50. ↑ 1976 Men’s Olympic Hockey. hockey-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  51. ↑ Ice Hockey – Men’s Olympic Games: presentation and medal winners. the-sports.org. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  52. ↑ Zygmunt Trela: 1976 Innsbruck. hokej.net. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-20)].
  53. ↑ Protesting amateur rules, Canada leaves international hockey. iihf.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  54. ↑ a b Nordic Combined at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-19)]. (ang.).
  55. ↑ Nordic Combined – Olympic Games – Individual. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  56. ↑ Get ready for figure skating in Sochi. olympic.org. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  57. ↑ Figure Skating – Olympic Games – Pairs. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  58. ↑ Figure Skating – Olympic Games – Men. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  59. ↑ Podiumplaatsen Olympische Spelen 1000 meter mannen. schaatsstatistieken.nl. [dostęp 2017-04-07]. (niderl.).
  60. ↑ Speed Skating at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-31)]. (ang.).
  61. ↑ Alpine Skiing at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-11)]. (ang.).
  62. ↑ a b Alpine Skiing at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-16)]. (ang.).
  63. ↑ Željko Mihalić: Legende – Franz Klammer. skijanje.hr, 23 sierpnia 2004. [dostęp 2017-04-07]. (chorw.).
  64. ↑ Top 10 moments in Winter Olympic history. foxsports.com, 20 października 2016. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  65. ↑ Luge at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-15)]. (ang.).
  66. ↑ a b Luge at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-15)]. (ang.).
  67. ↑ Luge – Olympic Games 1976 at Innsbruck (aut) – Men: Doubles. sports123.com. [dostęp 2017-04-07]. (ang.).
  68. ↑ Ski Jumping at the 1972 Sapporo Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-02-08)]. (ang.).
  69. ↑ a b Ski Jumping at the 1976 Innsbruck Winter Games. sports-reference.com. [dostęp 2017-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-18)]. (ang.).
  70. ↑ Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976: 07.02.1976 – Innsbruck / Seefeld (Austria) K-84. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2017-04-07].
  71. ↑ Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1976: 15.02.1976 – Innsbruck (Austria) K-104. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2017-04-07].
  72. ↑ Mistrzowie olimpijscy. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2017-04-07].
  73. ↑ Casino Arena, Seefeld. skiprungschanzen.com. [dostęp 2017-04-07].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Klasyfikacje medalowe igrzysk olimpijskich
Letnie igrzyska olimpijskie
Zimowe igrzyska olimpijskie

Flaga olimpijska

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasyfikacja_medalowa_Zimowych_Igrzysk_Olimpijskich_1976&oldid=74749471”