Kościół św. Michała Archanioła w Raciborowicach Górnych
 A/3158/432[1] z dnia 16 grudnia 1958(dts)
| |||||||||||||||||
| kościół parafialny | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||||||
| Adres |
Raciborowice Górne 188 | ||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||
| Parafia | |||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||||||||||||
| Przedmioty szczególnego kultu | |||||||||||||||||
| Relikwie |
św. Faustyny Kowalskiej | ||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Warta Bolesławiecka  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu bolesławieckiego  | |||||||||||||||||
 51°11′24,0″N 15°41′47,0″E/51,190000 15,696389
| |||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||
Kościół św. Michała Archanioła w Raciborowicach Górnych – rzymskokatolicki kościół parafialny w Raciborowicach Górnych, gmina Warta Bolesławiecka.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół wzniesiony najprawdopodobniej w 1 poł. XIII wieku, wzmiankowany po raz pierwszy w 1399 roku. Przebudowany na późnogotycki w II połowie XVI wieku, z wymianą drewnianego stropu na sklepienie krzyżowo-żebrowe w układzie dwunawowym z dwoma kwadratowymi filarami oraz na sklepienie gwiaździste w prezbiterium. W 1551 kościół został przejęty przez ewangelików. W 1577 dobudowano wieżę od zachodu i zakrystie od północy. W dniu 17.04.1654 decyzją cesarskiej komisji remocyjnej zostaje zwrócony katolikom kościół, plebania i szkoła. W pierwszej połowie XVIII wieku przebudowano wnętrze kościoła w stylu barokowym. W 2003 dokonano kradzieży obrazu św. Jana Nepomucena oraz barokowych figur św. Jana Ewangelisty, św. Katarzyny, św. Cecylii i rzeźb dwóch aniołków z ołtarza głównego, odzyskano jedynie obraz św. Jana Nepomucena[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Kościół jest romański, orientowany, halowy z wydzielonym prezbiterium zamkniętym półkolistą absydą i u podstawy kwadratową, wyżej ośmioboczną czterokondygnacyjną wieżą z przyporami od zachodu[4]. Półkoliste, rozglifione okna w absydzie[4]. Nad nawą znajduje się sklepienie krzyżowe, oparte na ścianach zewnętrznych i dwóch słupach wewnątrz nawy poprzez łuki tęczowe wzmacniające sklepienie, natomiast nad prezbiterium sklepienie kryształowe, nad zakrystią sklepienie klasztorne oraz w wieży sklepienie kolebkowe nad przedsionkiem oraz nad drugą kondygnacją. Konstrukcja dwuspadowego dachu jest drewniana – wieszarowa, dwukondygnacyjna nad nawą, nad prezbiterium wieszarowa z mnichem w osi absydy. Biforium z rozetą w hali[5][6]. Między drugą a trzecią przyporą zlokalizowany jest zamurowany portal uskokowy w stylu romańskim[4], będąca średniowiecznymi „Wrotami Umarłych”, którymi wyprowadzano zmarłych po mszy żałobnej na cmentarz[7].
Wyposażenie kościoła[edytuj | edytuj kod]
Wyposażenie wnętrza głównie barokowe[8]:
- kamienna ambona z piaskowca z płaskorzeźbami apostołów i Chrystusa Zbawiciela Świata (ok. 1578)
- umieszczone pod amboną resztki epitafium Brendanusa von Ziedlitz, starosty świdnicko-jaworskiego (1602)
- kamienna chrzcielnica (1578)
- drewniany ozdobiony polichromiami barokowy ołtarz główny (I poł. XVIII w.)
- drewniane ozdobione polichromiami barokowe ołtarze boczne (I poł. XVIII w.)
- drewniane tabernakulum w ołtarzu głównym (I poł. XVIII w.)
- prospekt organowy ozdobiony polichromiami przedstawiającymi drogę krzyżową (I poł. XVIII w.)
- obraz św. Jana Nepomucena w ołtarzu głównym (pocz. XVIII w.)
- obraz św. Michała na bocznej ścianie prezbiterium
- obraz św. Jadwigi na bocznej ścianie prezbiterium
- obraz Ustanowienia Najświętszego Sakramentu
- drewniana barokowa figura św. jana Chrzciciela (I poł. XVIII w.)
- kamienna barokowa figura św. Antoniego (I poł. XVIII w.)
- kamienna barokowa figura św. Jana Nepomucena (I poł. XVIII w.)
- pozłacana srebrna monstrancja (I poł. XVIII w.)
- barokowy relikwiarz wykonany w drewnie, szkle i obity tkaniną
- srebrna barokowa kustodia (1716)
- mosiężny barokowy kociołek do wody święconej
- dwa drewniane świeczniki paschalne (I poł. XVIII w.)
- cztery posrebrzane lichtarze (1839)
Epitafia[edytuj | edytuj kod]
W mury kościoła wmurowanych jest 9 epitafiów i płyt nagrobnych[9]:
- renesansowe epitafium czwartego pastora Jana Kölberga (1591)
- płyta nagrobna Fabiana Brendana von Ziedlitz (1609)
- epitafium nieznanego z nazwiska dziedzica (1648)
- epitafium Magdalene Geisler z domu von Schkoppin z linii Krebsberg (1649)
- epitafium nieznanego z nazwiska dziedzica lub członka jego rodziny (1668)
- klasycystyczna płyta nagrobna proboszcza Josepha Haasa (1829)
- barokowa płyta epitafijna pastora Christiana Friedricha Heisse (1787)
- epitafium Elisy von Ziedlitz (1540)
Dzwony kościelne[edytuj | edytuj kod]
Na wieży kościelnej na poziomie 21,61 m[10], znajdują się dwa dzwony[8]:
- dzwon pod wezwaniem św. Michała z napisem ST. MICHAEL SIE DES DEUTSCHEN SCHUTZ UND SCHIRM, plakietką z wizerunkiem św. Jerzego walczącego ze smokiem z częściowo zatartym napisem … LETZTEN oraz ze znakiem odlewni w postaci dzwonu oraz podpisem mistrza ludwisarskiego HEINRICH CZUDNOCHOWSKY BRESLAU X
- dzwon bez wezwania z plakietką z napisem F. SCHILLING HOCHFELD APOLDA 1903 oraz znakiem odlewni w postaci kotwicy
Relikwie[edytuj | edytuj kod]
W kościele znajdują się relikwie św. Faustyny Kowalskiej oraz kamień z groty św. Michała Archanioła[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 7. [dostęp 2016-07-08].
- ↑ a b Roman Tomczak. Panorama parafii pw. św. Michała Archanioła w Raciborowicach. „Gość Legnicki”, s. VIII, 2009-04-12.
- ↑ Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 65-66.
- ↑ a b c Staffa 1996 ↓, s. 457.
- ↑ Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 76-77.
- ↑ Zygmunt Świechowski: Katalog Architektury Romańskiej w Polsce. Warszawa: DiG, 2009. ISBN 978-83-7181-200-2.
- ↑ Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 81.
- ↑ a b Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 68.
- ↑ Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 69-73.
- ↑ Kumoś i Piecek 2010 ↓, s. 76.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 9: Pogórze Kaczawskie. Wrocław: Wydawnictwo I–BiS, 1996. ISBN 83-85773-20-7.
- Wojciech Kumoś, Romuald Piecek: Kronika Historyczna Raciborowic Górnych i Dolnych. Raciborowice: PPU UNIFOT, 2010. ISBN 978-83-62407-02-6.