Kodeks 080
| Data powstania |
VI wiek |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Numer |
080 |
| Zawartość |
Ewangelia Marka 9; 10 † |
| Język |
grecki |
| Odkrywca |
Porfiryj Uspienski |
| Miejsce przechowywania |
Kodeks 080 (Gregory-Aland no. 080), ε 20 (von Soden)[1] – grecki purpurowy kodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie, paleograficznie datowany na VI wiek. Jedna karta rękopisu przechowywana jest w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 275, 3) w Petersburgu, druga karta przechowywana jest w Aleksandrii (Patriarchat 496)[2][3]. Nie jest cytowany we współczesnych krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie dwie fragmentaryczne karty kodeksu, z tekstem Ewangelii Marka (9,14-18.20-22; 10,23-24.29). Ze względu na fragmentaryczność obu zachowanych kart nieznane są oryginalne rozmiary kart. Pergamin został nasączony purpurą, tekst pisany jest złotem. Tekst pisany jest dwoma kolumnami na stronę, 18 linijek w kolumnie[2][3]. Litery są wielkie, kształt liter jest podobny do Purpurowego Kodeksu Petropolitańskiego (022)[4].
Grecki tekst kodeksu jest zbyt krótki aby móc określić jego charakter tekstualny. Kurt Aland nie sporządził dlań profilu tekstualnego i nie zaklasyfikował do żadnej kategorii[2].
Syria bywa wskazywana jako prawdopodobne miejsce powstania rękopisu[5]. Gregory datował go na VI wiek[4]. Obecnie INTF datuje go na VI wiek[2].
Porfiriusz (Uspienski) widział kodeks w 1850 roku podczas jego wizyty w Aleksandrii i sporządził pierwszy jego opis[6]. Jedną kartę kodeksu przywiózł do Petersburga. Oscar von Gebhardt skolacjonował jego tekst na potrzeby Tischendorfa Editio Octava Critica maior. W wydaniu tym został wprowadzony na listę rękopisów Nowego Testamentu, umieszczony został w grupie majuskułów. Tischendorf nadał mu siglum Na i pod tym siglum jest cytowany w aparacie krytycznym wydania[7]. C.R. Gregory w 1908 roku wprowadził nowy system oznaczania rękopisów Nowego Testamentu i nadał mu siglum 080[1][8].
Kartę przechowywaną w Petersburgu badała i opisała paleografka, Eugenia E. Granstrem, w 1959 roku[9] oraz krytyk tekstu, Kurt Treu, który opublikował jego tekst w 1966 roku[10]. Pasquale Orsini wydał jego facsimile[11]. We współczesnych krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu nie jest cytowany (NA28, UBS4)[12][13].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Gregory 1908 ↓, s. 39.
- ↑ a b c d Aland i Aland 1995 ↓, s. 120.
- ↑ a b INTF: Kodeks 080 (GA). [w:] Liste Handschriften [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2013-04-08].
- ↑ a b Gregory 1900 ↓, s. 59.
- ↑ Nestle-Aland 080 LDAB.
- ↑ Успенский 1856 ↓, s. 77.
- ↑ Tischendorf 1884 ↓, s. 384.
- ↑ Aland i Aland 1995 ↓, s. 74.
- ↑ Гранстрем 1959 ↓, s. 221.
- ↑ Treu 1966 ↓, s. 110-111.
- ↑ Orsini 2005 ↓, s. 297.
- ↑ NA28, s. 62*.
- ↑ UBS4, s. 12*
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
- Gerasimos G. Mazarakis, καιρον, 1883.
- Е.Э. Гранстрем. Каталог греческих рукописей ленинградских хранилищ. „Византийский временник”. Том 16, 1959. (ros.).
- Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 39.
- Caspar René Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 59. (niem.).
- P. Orsini: Manoscritti in maiuscola biblica. 2005. (wł.).
- Constantin von Tischendorf: Editio Octava Critica maior. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1884.
- Kurt Treu. Die Griechischen Handschriften des Neuen Testaments in der USSR; eine systematische Auswertung des Texthandschriften in Leningrad, Moskau, Kiev, Odessa, Tbilisi und Erevan. „Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altchristlichen Literatur”. 91, s. 110-111, 1966. Berlin. (niem.).
- Pasquale Orsini: Manoscritti in maiuscola biblica. Materiali per un aggiornamento, Cassino, Edizioni dell’Università degli Studi di Cassino. Cassino: Università di Cassino, 2005, s. 297. ISBN 88-8317-025-3. (wł.).
- П. Успенский: Путешествие по Египту и в монастыри Святого Антония Великого и Преподобного Павла Фивейского, в 1850 году. Saint Petersburg: 1856. (ros.).