Krzysztof Lanckoroński (zm. 1591)

Krzysztof Lanckoroński (Włodzisławski)
	; Zadora
Rodzina	Lanckorońscy herbu Zadora
Data śmierci	1591
Ojciec	Jan Wodzisławski (Lanckoroński), łowczy sandomierski
Matka	Anna z Kurozwęk
Żona	1) Anna Tęczyńska h. Topór 2) Zofia Wzdowska h. Śreniawa
Dzieci	Zbigniew, Przecław, Krzysztof, Krystyna

Krzysztof Lanckoroński (Włodzisławski) herbu Zadora (zm. 1591) – kasztelan małogoski, kasztelan radomski, zwolennik reformacji, senior kalwinizmu w Małopolsce, dziedzic dóbr kurozwęckich, Kotuszowa, Jabłonicy, Korytnicy, Czernicy, Ponika i Strzelec.

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z gałęzi Lanckorońskich osiadłej na Włodzisławiu. Był synem Jana Wodzisławskiego – Lanckorońskiego (poległego w 1564 podczas wojny o Inflanty) i Anny z Kurozwęk, starościanki szydłowskiej, córki Hieronima. Młodszym bratem Krzysztofa był Hieronim na Włodzisławiu Lanckoroński (zm. ok. 1605), łowczy sandomierski.

Wywód genealogiczny[edytuj | edytuj kod]

4. Adam z Brzezia Wodzisławski
	2. Jan Wodzisławski (Lanckoroński)
5. Barbara Łaska
		1. Krzysztof Lanckoroński
6. Hieronim Kurozwęcki
	3. Anna z Kurozwęk
7. Barbara c. Erazma Krupki

Kariera[edytuj | edytuj kod]

1545 – dworzanin królewski
1546 – 1547 – uczy się w Albertynie w Królewcu
1551 – łowczy sandomierski
1563 – kasztelan czechowski
10 lipca 1567 – kasztelan małogoski
1573 – bierze udział w elekcji i podpisuje akt wyboru Henryka Walezego
25 października 1574 – podpisuje w Krakowie list kalwińskiej szlachty małopolskiej skierowany do wszystkich sejmików z prośbą o radę i pomoc w ukaraniu winnych zburzenia zboru krakowskiego.
1575 – w czasie bezkrólewia jest obecny na sejmikach małopolskich w Nowym Mieście Korczynie i w Opatowie, wybrany sędzią sądów ultimae instantiae^[1], 15 grudnia 1575 roku podpisał elekcję Stefana Batorego i Anny Jagiellonki^[2].
1576 – na zjeździe w Jędrzejowie wyznaczony na jednego z posłów do Wiednia. Posłowie mieli wpłynąć na cesarza, aby nie przyjął korony polskiej. W tym samym roku z polecenia króla Stefana Batorego jest posłem do Litwy, aby wezwać Litwinów na zjazd do Warszawy,
1576 – otrzymuje starostwo baldenburskie i hamersztyńskie (Czarne) w Prusach Królewskich,
z ramienia senatu prowadził lustrację dóbr podlaskich, bierze udział w sejmikach, prowadzi inną działalność publiczną, przez krótki okres jest patronem zborów kalwińskich w Kurozwękach. Jest posiadaczem licznych dóbr w województwie sandomierskim (w niektórych swoich dobrach likwiduje kościoły katolickie),
1587 – po śmierci Stefana Batorego wziął udział w konwokacji. W tym samym roku ponownie był wybrany deputatem do Rawy, a w następnym roku razem z Janem Boguszem, kasztelanem zawichojskim, opublikował w Opatowie uniwersał o wybieraniu poboru; uczestniczył także w przeglądzie wojskowym w Pokrzywnicy,
w 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym^[3].
15 czerwca 1589 – otrzymuje od króla Zygmunta III Wazy kasztelanię radomską.
umiera w 1591 roku.

Dwukrotnie zawierał związki małżeńskie. Przed 1566 ożenił się z Anną Tęczyńską^[4], a w 1582 z Zofią z Wzdowskich. Dziećmi Krzysztofa Lanckorońskiego z pierwszego małżeństwa byli: Zbigniew (podkomorzy sandomierski), Przecław, Krzysztof oraz Krystyna.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Wiesław Śladkowski. Sąd „ultimae instantiae” trzech województw: sandomierskiego, lubelskiego i podlaskiego 1574–1577. Rocznik Lubelski 3, 1960, s. 41.,
↑ Constitvcie Statvta Y Przywileie, Na Walnych Seymiech Koronnych Od Roku Pańskiego 1550. aż do Roku 1625. vchwalone, Kraków 1625, s. 234.
↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 238.
↑ Anna Tęczyńska była gorliwą katoliczką i do końca swego życia nie pozwoliła na wprowadzenie kalwinizmu do kościoła w Kurozwękach. Po śmierci Anny (1581) kościół w Kurozwękach oddany został kalwinom.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Polski Słownik Biograficzny, t. 16, s. 443-444

[1] Wiesław Śladkowski. Sąd „ultimae instantiae” trzech województw: sandomierskiego, lubelskiego i podlaskiego 1574–1577. Rocznik Lubelski 3, 1960, s. 41.,

[2] Constitvcie Statvta Y Przywileie, Na Walnych Seymiech Koronnych Od Roku Pańskiego 1550. aż do Roku 1625. vchwalone, Kraków 1625, s. 234.

[3] Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 238.

[4] Anna Tęczyńska była gorliwą katoliczką i do końca swego życia nie pozwoliła na wprowadzenie kalwinizmu do kościoła w Kurozwękach. Po śmierci Anny (1581) kościół w Kurozwękach oddany został kalwinom.

[1]

[2]

[3]

[4]