Ludwik Koburg-Koháry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Koburg-Koháry
Ludwik August Maria Odon
Ludwig August Maria Eudes von Sachsen-Coburg und Gotha-Koháry
Ilustracja
80. XIX w.
Herb
Książę saski na Koháry
Dynastia

Koburgowie-Koháry

Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1845
Eu

Data i miejsce śmierci

14 września 1907
Karlowe Wary

Ojciec

August Koburg-Koháry

Matka

Klementyna Orleańska

Żona

Leopoldyna Teresa Bragança

Dzieci

Piotr, August Leopold, Józef, Ludwik Gaston

Rodzeństwo

Filip, Klotylda, Amelia, Ferdynand, car Bułgarów

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Krzyża Południa (Brazylia) Krzyż Wielki Cesarskiego Orderu Piotra I (Brazylia) Krzyż Wielki Cesarskiego Orderu Róży (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Chrystusa (Brazylia) Krzyż Wielki Cesarskiego Orderu Świętego Benedykta z Aviz Krzyż Wielki Cesarskiego Orderu Świętego Jakuba od Miecza (Brazylia) Order Ernestyński (Saksonia) Order św. Andrzeja (Imperium Rosyjskie) Krzyż Wielki Orderu Chrystusa Krzyż Wielki Orderu Avis (Portugalia) Order Orła Czarnego (Prusy) Order św. Huberta (Bawaria)

Ludwik August Maria Odon Koburg-Koháry, niem. Ludwig August Maria Eudes von Sachsen-Coburg und Gotha-Koháry, port. Luís Augusto Maria Eudes de Saxe-Coburgo-Gota-Koháry (ur. 18 sierpnia 1845 w Eu, zm. 14 września 1907 w Karlowych Warach) – niemiecki arystokrata, książę z katolickiej linii dynastii koburskiej, admirał w służbie brazylijskiej i austro-węgierskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się jako drugi syn spośród pięciorga dzieci Augusta Koburg-Koháry (1818–1881), tytularnego księcia Koháry i jego żony Klementyny Orleańskiej (1817–1907), królewny Francuzów. Jego rodzicami chrzestnymi była ciotka Aleksandra Badeńska i wuj Ludwik Karol Orleański. Miał czworo rodzeństwa, starszego brata Filipa (1844–1921), młodsze siostry Klotyldę (1846–1927) i Amelię (1848–1894) oraz dużo młodszego brata Ferdynanda (1861–1948). Odebrał staranne wykształcenie domowe, typowe dla arystokracji swoich czasów, jednak wychowywał się pod bezpośrednią opieką rodziców, co było zwyczajem odmiennym[1].

W 1860–1861 uczęszczał do Gimnazjum Teresianum w Wiedniu, które opuścił, aby wstąpić do Cesarsko-Królewskiej Marynarki Wojennej. W 1861–1863 odbył wstępny kurs morski, stacjonując w Trieście. Po zmuszeniu Ottona, króla Hellenów do abdykacji w 1863, mocarstwa europejskie poważnie rozważały poparcie kandydatury księcia kobursko-gotajskiego Ernesta II, do objęcia po nim tronu; z racji na brak męskich potomków, typowano aby w Atenach dziedziczył po nim Ludwik, jednak zbyt wysokie oczekiwania głowy państwa ernestyńskiego, doprowadziły do rezygnacji z tych planów[2]. W lutym 1864 Ludwik zdał egzamin oficerski i został awansowany na podporucznika marynarki. Następnie wziął udział w wojnie duńskiej.

W 60. XIX w. cesarz Brazylii Piotr II rozważał wydać swoją starszą córkę Izabelę za Ludwika Koburg-Koháry, jednak ostatecznie jego żoną została młodsza Leopoldyna. Po zawarciu małżeństwa w grudniu 1864 otrzymał awans na admirała Marynarki Wojennej Brazylii. W 1865 z powodzeniem uczestniczył w wojnie paragwajskiej. Po wybuchu „wojny niemieckiej” w 1866 wyjechał do Austro-Węgier, aby zabezpieczyć rodzinny majątek w Królestwie. Następnie powrócił do Brazylii, gdzie pełnił funkcje reprezentacyjne dworu cesarskiego, m.in. jako przewodniczący Towarzystwa Historyczno-Geograficznego i komitetu narodowego Wystawy Światowej w Wiedniu (1873). W 1872–1873 odbył wraz z bratem Filipem podróż dookoła świata, zwiedzając m.in. Indie i Hawaje. Wiosną i latem 1879 uczestniczył wraz z bratem Ferdynandem w wyprawie do Amazonii[3]. Po ustanowieniu republiki w 1889, osiadł w Schladming. W 1890 ponownie przyjęty do służby austriackiej. Zmarł w 1907 w czasie pobytu kuracyjnego w Karlowych Warach. Został pochowany w kościele św. Augustyna w Coburgu, zaś serce złożono w kościele św. Marii Magdaleny w Karlowych Warach.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

15 grudnia 1864 w Rio de Janeiro poślubił Leopoldynę Teresę Bragança (1847–1871), infantkę Brazylii, córkę Piotra II i Teresy Krystyny Burbon-Sycylijskiej. Z racji na brak męskich potomków cesarza, para zawarła 18 lutego 1865 umowę małżeńską kontrasygnowaną przez premiera José Paranhosa, w której zobowiązała się do utworzenia nowej linii domu panującego – tzw. młodszą kobursko-bragantyjską[4]. Małżeństwo doczekało się czterech synów:

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Genealogia[edytuj | edytuj kod]

Prapradziadkowie ks. Saksonii-Koburg-Saalfeld

Ernest Fryderyk

(1724–1800)

∞1749

Zofia z Brunszwiku-Wolfenbüttel

(1724–1782)

hr. Reuss-Ebersdorf

Henryk III

(1724–1779)

∞1754

Karolina z Erbach-Schönberg

(1727–1796)

Ignác József Koháry

(1726–1777)

∞ok. 1750–1760

Maria Gabriella Cavriani

(1736–1803)

Jiří Kristián Waldstein-Wartenberg

(1743-1791)

∞1765

Elisabeth von Ulfeldt

(1747–1791)

Ludwik Filip Orleański Gruby

(1725–1785)

∞1743

Ludwika Henryka Burbon-Conti

(1726–1759)

Ludwik Jan Burbon

(1725–1793)

∞1744

Maria Teresa d’Este

(1726–1754)

kr. Hiszpanii, Neapolu i Sycylii

Karol III

(1716–1788)

∞1738

Maria Amelia Saska

(1724–1760)

ces. rzymsko-niemiecki

Franciszek I

(1708–1765)

∞1736

kr. Czech i Węgier, aks. Austrii

Maria Teresa

(1717-1780)

Pradziadkowie ks. Saksonii-Koburga-Saalfeld

Franciszek

(1750–1806)

∞1777

Augusta Reuss-Ebersdorf

(1757–1831)

Ferenc József Koháry

(1767–1826)

∞1792

Maria Antonia Waldstein-Wartenberg

(1771–1854)

Ludwik Filip Orleański Równy

(1747-1743)

∞1769

Ludwika Maria Burbon

(1753-1821)

kr. Obojga Sycylii

Ferdynand I

(1751-1825)

∞1768

Maria Karolina Habsburg-Lotaryńska

(1752–1814)

Dziadkowie Ferdynand Jerzy Koburg

(1785–1851)

∞1815

Maria Antonina Koháry

(1797–1862)

kr. Francuzów

Ludwik Filip I

(1773–1850)

∞1809

Maria Amelia Burbon-Sycylijska

(1782–1866)

Rodzice August Wiktor Koburg-Koháry

(1818–1881)

∞1843

Maria Klementyna Orleańska

(1817–1907)

Ludwik Koburg-Koháry (1845–1907)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Defrance 2007 ↓, s. 160–190.
  2. Defrance 2007 ↓, s. 198–200.
  3. Hans-Joachim Böttcher, Ferdinand von Sachsen-Coburg und Gotha 1861–1948: Ein Kosmopolit auf dem bulgarischen Thron, Berlin: Osteuropazentrum Verlag, 2019, s. 27–28, ISBN 978-3-89998-296-1 (niem.).
  4. Marion Ehrhardt, Die Dynastie der Coburger in Portugal, Spanien und Brasilien, [w:] Michael Henker, Evamaria Brockhoff (red.), Ein Herzogtum und viele Kronen. Coburg in Bayern und Europa, Augsburg: Haus der Bayerischen Geschichte, 1997, s. 59–64, ISBN 3-927233-55-2 (niem.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Olivier Defrance: La Médicis des Cobourg, Clémentine d’Orléans. Bruxelles: „Racine”, 2007. ISBN 978-2-87386-486-6. (fr.).