Przejdź do zawartości

Ludwik Rudka

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Mikołaj Rudka
Ilustracja
Ppor. Ludwik Rudka, w czasie służby w Legionach Polskich
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1890
Stryj

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1941
Ramla

Przebieg służby
Lata służby

1914–1941

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Dowództwo Okręgu Korpusu Nr VI

Stanowiska

szef sztabu okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Mikołaj Rudka ps. „Tarnowski” (ur. 6 grudnia 1890 w Stryju, zm. 10 lutego 1941 w Ramli) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Mikołaj Rudka urodził się 6 grudnia 1890 roku w Stryju, w rodzinie Jana i Pauliny z Tarnowskich. W 1908 ukończył C. K. Gimnazjum w Stryju (bez zdania egzaminu dojrzałości)[1], a następnie 7 semestrów prawa na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. W 1910 roku wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich w Stryju. Od 1 czerwca 1914 roku był komendantem XXII Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stryju.

10 sierpnia 1914 roku na czele drużyny wstąpił do Legionu Wschodniego, w którym był adiutantem baonu. 18 października tego roku, po rozwiązaniu Legionu Wschodniego, przeszedł Legionów Polskich. Pełnił służbę w II baonie Albina Fleszara (do 1 listopada), baonie kapitana Galicy (do 15 grudnia). Następnie był komendantem plutonu w kompanii narciarskiej i pełnił obowiązki jej komendanta. Od 15 marca 1915 roku służył w c. i k. Komendzie II Brygady Legionów Polskich na stanowisku komendanta plutonu sztabowego i oficera ordynansowego. 25 czerwca 1915 roku został awansowany na chorążego, a 1 kwietnia 1916 roku na podporucznika[2]. Od 1 października 1916 roku pełnił służbę w 2 pułku piechoty na stanowisku komendanta plutonu i pełniącego obowiązki komendanta kompanii. W 1917 roku, po ukończeniu kursu oficerów sztabu generalnego w Wiedniu, został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa sztabu II Brygady. 1 grudnia tego roku został awansowany na porucznika. W lutym 1918 roku, po bitwie pod Rarańczą, został szefem sztabu 5 Dywizji Strzelców Polskich na Ukrainie[3]. 15 marca 1918 roku został awansowany na kapitana. W maju 1918 roku, po bitwie pod Kaniowem, dostał się do niemieckiej niewoli.

18 maja udało mu się zbiec z niewoli. Do 2 czerwca ukrywał się. W Kijowie został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W lipcu 1918 roku wyjechał do Moskwy. 3 sierpnia 1918 roku został aresztowany przez Czeka. Do 15 października 1918 roku przebywał w więzieniu na Łubiance. Dwukrotnie przesłuchiwał go Feliks Dzierżyński. Jako oficer byłego Polskiego Korpusu Posiłkowego reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w randze porucznika[4].

W listopadzie 1918 roku wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego. W 1919 roku pełnił służbę w Oddziale IX Personalnym Sztabie Generalnym w Warszawie na stanowisku szefa Sekcji „C”[5]. Następnie w Departamencie VI Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Sekcji Przydziałów, a po reorganizacji ministerstwa, od 1 marca 1920 roku na stanowisku szefa Sekcji 2 Piechoty Oddziału V Personalnego Sztabu[6]. 6 kwietnia 1920 roku został mianowany szefem wydziału w Dowództwie Etapów gen. Jana Romera na Ukrainie. Podczas wyprawy kijowskiej był kontuzjowany pod Zaleszczykami. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[7]. 1 sierpnia 1920 roku został szefem sztabu Franciszka Latinika, pełniącego funkcję generała-gubernatora Warszawy.

W 1921 roku, jako major Sztabu Generalnego był szefem sztabu 8 Dywizja Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych[8]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 147. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 16 września 1922 roku, po ukończeniu Kursu Doszkolenia w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie i „otrzymaniu pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 w Warszawie. W inspektoracie pełnił funkcję referenta mobilizacyjnego, a później referenta spraw personalnych i wyszkolenia. Za ten okres służby inspektor armii, generał broni Lucjan Żeligowski udzielił mu pochwały. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 2 pułku piechoty Legionów w Pińczowie. 1 września 1924 roku został przeniesiony do 65 pułku piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy II batalionu detaszowanego w Gniewie[10][11][12]. 1 grudnia 1924 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 31. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13].

5 maja 1927 roku został przeniesiony ze składu osobowego Szefa Administracji Armii do 32 pułku piechoty w Modlinie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. 26 kwietnia 1928 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 35 pułku piechoty w Brześciu[15]. Pułkiem dowodził dziesięć lat[16][17][18]. 24 grudnia 1929 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty[19]. 28 stycznia 1938 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku będąc z częścią swego sztabu w Stanisławowie otrzymał „zadanie kierowania akcją ściągania na «przyczółek» oddziałów zapasowych, marszowych itp., znajdując się na północ od Dniestru i wschód od Lwowa, jak też ich zaopatrzenia”[20]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej organizował ewakuację polskich oddziałów do Rumunii i na Węgry. Sam także przekroczył granicę i przedostał się na Bliski Wschód. 8 lipca 1940 roku został komendantem Ośrodka Zapasowego Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w ówczesnej Palestynie. Zmarł 10 lutego 1941 roku w szpitalu w Ramleh (obecnie Ramla w Izraelu). Pochowany na tamtejszym cmentarzu wojennym (działka L, grób 5)[21]. W ceremonii pogrzebowej wziął udział generał brygady Stanisław Kopański, który określił go jako „prawego żołnierza”[22].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Stryju za rok szkolny 1908. Stryj: 1908, s. 56, 68.
  2. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 16.
  3. ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 358.
  4. ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918, R. 1, nr 1, Warszawa 1918, s. 4.
  5. ↑ Regina Czarnecka, Organizacja i zakres działania Sztabu Głównego (Generalnego) WP w latach 1921–1939, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 23 z 2000.
  6. ↑ Regina Czarnecka, Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918–1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 27, Centralne Archiwum Wojskowe, Warszawa 2005.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, poz. 671.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 8, 851.
  9. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 29.
  10. ↑ „Polska Zbrojna” Nr 256 z 18 września 1928 roku, s. 4.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 71, 128, 400.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 278, 344.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 732.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 maja 1927, s. 127.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 136.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 51, 164.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 18, 565.
  18. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 6.
  19. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 438.
  20. ↑ Kopański 1990 ↓, s. 87.
  21. ↑ Wykaz poległych 1952 ↓, s. 9.
  22. ↑ Kopański 1990 ↓, s. 159.
  23. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
  24. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277.
  25. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101.
  26. ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ludwik_Rudka&oldid=71289783”