Michał Lesień

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Lesień-Głowacki
Ilustracja
Michał Lesień (2017)
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1974
Wrocław

Zawód

aktor, reżyser

Współmałżonek

Dorota Głowacka-Lesień

Lata aktywności

od 1997

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Michał Lesień-Głowacki (ur. 24 grudnia 1974 we Wrocławiu[1]) – polski aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, reżyser teatralny[2][3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we Wrocławiu. Jest synem aktora i reżysera Zbigniewa Lesienia[4]. W 1991, gdy był w drugiej klasie liceum, wraz z rodziną przeprowadził się do Kalisza, gdzie jego ojciec został dyrektorem Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego[5]. Wspólnie z kolegami z klasy statystował przy kilku przedstawieniach kaliskiego teatru, w tym Nocna rozmowa z człowiekiem, którym się gardzi (1991) czy Czarownice z Salem (1992)[6]. W 1994 ukończył III Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Kaliszu[7]. W 1998 został absolwentem Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi[8].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Na drugim roku studiów zadebiutował jako aktor, grając główną rolę Różyłły w Kronikach domowych (1997) Leszka Wosiewicza. Zagrał także podrywacza w dramacie psychologicznym Radosława Piwowarskiego Ciemna strona Wenus (1997) u boku Jana Englerta. W tym okresie zadebiutował również na scenie Teatru Powszechnego w Łodzi w roli Szalimowa w sztuce Maksima Gorkiego Letnicy w reżyserii Jacka Orłowskiego[8]. W 1998 zagrał tytułową rolę w Kordianie Słowackiego w Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego we Wrocławiu oraz wystąpił jako Merkucjo w Romeo i Julii Szekspira (1998) w reż. Bartłomieja Wyszomirskiego w Teatrze im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu. W latach 1999–2005 był aktorem Teatru Polskiego w Warszawie, w którym zagrał kochanka w spektaklu Aktor Minetti Thomasa Bernharda (1999) w reż. Gilles'a Renarda u boku Ignacego Gogolewskiego i Hanny Stankówny. Następnie zagrał nonszalanckiego Irka w dramacie Waldemara Krzystka Nie ma zmiłuj (2000).

Lesień (2007)

Ogólnopolską rozpoznawalność zyskał dzięki roli Jacka Przypadka, beztroskiego absolwenta Studium Gastronomicznego i szefa kuchni w sitcomie Lokatorzy (1999–2005). Kontynuował też pracę w Teatrze Polskim we Wrocławiu, tworząc szereg ról w przedstawieniach w reż. Jarosława Kiliana: Zbyszko Szapurskiego w Zielonej Gęsi Gałczyńskiego (2000), widmo i zbira w sztuce Don Juan, czyli Kamienny gość Moliera (2001), marynarza w Przygodach Sindbada Żeglarza Bolesława Leśmiana (2002), Trinkulo w szekspirowskiej Burzy (2003), Demetriusza w szekspirowskim Śnie nocy letniej (2003) i Filona w Balladynie Słowackiego (2004). Wystąpił również w spektaklu Macieja Kowalewskiego Poczekalnia (2003) wystawianym w MM Przebudzenie-Kompania Teatralna w Warszawie[9].

We wrześniu 2005 zrealizował w Holandii program popularnonaukowy Test Case dla Discovery Channel[8]. Współpracował ze stołecznym Teatrem Komedia, gdzie został obsadzony w roli Bobby’ego w Pół żartem pół sercem Kena Ludwiga (2007) w reż. Marcina Sławińskiego z udziałem Agnieszki Kotulanki. W Teatrze Bajka wystąpił jako Art w sztuce Anny Burzyńskiej Mężczyźni na skraju załamania nerwowego (2008) w reż. Piotra Łazarkiewicza. Również w 2008 uczestniczył w siódmej edycji programu rozrywkowego TVN Taniec z gwiazdami[8]. W Teatrze Kamienica zagrał reżysera w komedii romantycznej Leonarda Gershe’a Motyle są wolne (2009) w reż. Zbigniewa Lesienia. W Krakowskim Teatrze Komedia zagrał młodego w komedii Jana Jakuba Należytego 3 razy łóżko (2013) w reż. Piotra Dąbrowskiego. Za rolę Piotra Roli-Kossaka, który bez przygotowania i kwalifikacji otwiera gabinet psychoanalityka „tylko dla pań” w Krakowie, w komedii Kobiety bez wstydu (2016) otrzymał Węża za najgorszą rolę męską[10].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

W latach 2005–2011 był związany z Andżeliką Piechowiak[2]. 29 września 2012 ożenił się z Dorotą Głowacką, a po ślubie wraz z żoną przyjęli podwójne nazwisko.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Personalidade: Michał Lesień (Polônia). InterFilmes.com. [dostęp 2018-01-02]. (port.).
  2. ↑ a b Michał Lesień – o osobie. Onet.pl. [dostęp 2012-12-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-25)]. (pol.).
  3. ↑ Michał Lesień. Listal. [dostęp 2018-01-02]. (ang.).
  4. ↑ Ojciec Lesienia molestował pracownice teatru. Fakt.pl. [dostęp 2019-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-10)]. (pol.).
  5. ↑ Adam Sęczkowski: Michał Lesień - wywiad z nutką wspomnień. „Nasze Miasto”, 16 marca 2010. [dostęp 2021-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-06-06)]. (pol.).
  6. ↑ Łukasz Wolski: Michał Lesień: Zgrana paczka w Koperniku. wKaliszu.pl, 10 marca 2016. [dostęp 2021-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-06-06)]. (pol.).
  7. ↑ Znani absolwenci: Michał Lesień. Strona III L.O. im. Mikołaja Kopernika w Kaliszu. [dostęp 2016-09-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-13)]. (pol.).
  8. ↑ a b c d Taniec z gwiazdami VII – Uczestnicy – Para nr I: Michał i Katarzyna. Plejada.pl. [dostęp 2019-04-22]. (pol.).
  9. ↑ Michał Lesień: „Teatr to dla mnie podstawa”. Onet.pl, 23 czerwca 2003. [dostęp 2021-06-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-06-06)]. (pol.).
  10. ↑ Węże 2017: oto „zwycięzcy”. Siedem statuetek dla „Smoleńska”. Onet.pl. [dostęp 2019-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-01)]. (pol.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Lesień&oldid=73575548”