Nihon teria

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nihon teria
Ilustracja
Nihon Teria
Inne nazwy

terier japoński, nippon terrier

Kraj patronacki

Japonia

Kraj pochodzenia

Japonia[1]

Wymiary
Wysokość

ok. 30-33 cm

Klasyfikacja
FCI

Grupa III, sekcja 2,
nr wzorca 259

Wzorce rasy
Głowa psa rasy Nihon teria.

Nihon teria – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych. Nie podlega próbom pracy[1].

Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Przodkowie tych psów przybyli razem z holenderskimi żeglarzami do Japonii. Rasa ta powstała w wyniku krzyżowania przybyłych psów podobnych do foksterierów z terierem kobe, toy terrierem i minibullterierem. W roku 1932 został utworzony w Japonii Klub Nihon teria, którego pierwszym przewodniczącym był Tamura Kikujiro. Natomiast JKC (Japan Kennel Club) został członkiem FCI w roku 1979[2]. Pierwszy standard tej rasy w organizacji FCI został opublikowany 9 maja 1973 roku, gdzie jeszcze była mowa o Nihon Fox Terrierze (smooth)[3]. W Polsce jest rasą unikalną.

Temperament[edytuj | edytuj kod]

Inteligentne i przyjacielskie, lubią życie na łonie rodziny. Ze względu na wąską pulę genów mogą być potencjalnie narażone na różne schorzenia. Temperament: czasami bywają lękliwe.

Wygląd ogólny[edytuj | edytuj kod]

Głowa

  • Nos czarny z prostym nosowym mostem.
  • Wargi cienkie i napięte.
  • Zęby silne i białe, ze zgryzem nożycowym.
  • Oczy umiarkowane, owalne, ciemne
  • Uszy mają wysoki poziom, umiarkowanie małe, cienkie, w kształcie V i spadające naprzód.

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

Sierść u teriera japońskiego jest krótka, gęsta o gładkim włosie. Umaszczenie spotykane u tej rasy jest trójbarwne o czarnej głowie. Występuje także umaszczenie podpalane i białe, białe ze znaczeniami czarnymi lub podpalanymi lub białe z plamami czarnymi.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 156.
  2. Paweł Gąsiorski: Historia Nihon teria. [dostęp 2012-05-04].
  3. Standard: Nihon Terrier. [dostęp 2012-05-11]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 2003, s. 50. ISBN 83-7073-327-7.