Bedlington terier
| ||
 Bedlington terrier | ||
| Inne nazwy | Rothbury Terrier | |
| Kraj patronacki | Wielka Brytania | |
| Wymiary | ||
| Wysokość | ok. 41 cm | |
| Masa | 8-10 kg | |
| Klasyfikacja | ||
| FCI | Grupa III, Sekcja 1, numer wzorca 9 | |
| AKC | Terrier | |
| ANKC | Grupa 2 (Terriers) | |
| CKC | Grupa 4 - Terriers | |
| KC(UK) | Terrier | |
| NZKC | Terrier | |
| UKC | Grupa 7 - Terrier | |
| Wzorce rasy | ||
| AKC • ANKC • CKC • KC(UK) • NZKC • UKC | ||
Bedlington terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów wysokonożnych. Typ wilkowaty[1]. Nie podlega próbom pracy[2].
Spis treści
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
Przodkowie psów tej rasy były wykorzystywane przede wszystkim przez górników z okolic Newcastle. Były to zwierzęta dobrych cechach myśliwskich, wykorzystywany w polowaniach na lisy, borsuki i wydry oraz na szkodniki – szczury. Psy trzymano też z myślą o walkach psów[3]. Z początku znane były od miejsca pochodzenia jako rothbury terier, miały pierwotnie cięższe ciało i krótsze kończyny[4].
Hodowlę systematyzować zaczęto w mieście Bedlington. Lokalny kamieniarz, Joseph Ainsley pokrył sukę Coates Phoebe, a jej miot uważa się za prawdziwy początek rasy. W miocie tym pojawił się reproduktor Ainsley's Phoebe, mający 38 centymetrów w kłębie oraz wątrobianą maść. Maść niebieska, dziś powszechna dla rasy, początkowo była niepożądana. Z tego samego miotu co Piper pochodziła krótkonoga suczka, która dała początek rasie dandie dinmont terier[3].
Swój nietypowy włos psy tej rasy odziedziczyły prawdopodobnie po Ottehoundach, psach cenionych w XVIII wieku w Anglii, jako doskonałe psy do polowań na wydry[3].
Wzorzec określono w roku 1869 i prawie bez zmian obowiązuje dotychczas. W żyłach bedlingtonów krąży krew bulterierów, dandie dinmont terierów, szorstkowłosych terierów, a także innych ras.
Jedna z pierwszych wzmianek o psie tej rasy występującym w Polsce pojawiła się w miesięczniku „Mój Pies” w numerze V/VI z 1934 roku.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Psy tej rasy mają obwisłe uszy i jasny, jedwabisty włos. Mają około 40 centymetrów w kłębie i ważą ok. 10kg[5].
Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie jest jednolite niebieskopopielate, niebieskie podpalane, wątrobiane lub piaskowe.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Psy tej rasy są bardzo łagodne dla członków rodziny, ale wojownicze wobec innych psów, mają bardzo silny uchwyt szczęk. Są żywiołowe i mają potrzebę codziennego ruchu. Są łatwe w szkoleniu, ale potrafią być bardzo uparte[4].
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Obecnie jest to pies towarzyszący i rodzinny.
Zdrowie i pielęgnacja[edytuj | edytuj kod]
Włos powinien być systematycznie i fachowo pielęgnowany oraz strzyżony.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 99.
- ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 133.
- ↑ a b c Elżbieta Chwalibóg, Bedlington terrier, „Pies rasowy” (5-6(23)/2019), s. 12-17, ISSN 2450257X.
- ↑ a b David Taylor: Księga psów. s. 74-75.
- ↑ Stefan Błocki, Nasze psy, Wilno: Zakłady Graficzne ZNICZ, 1933.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 93. ISBN 83-7073-122-8.
- David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
