Dandie Dinmont terrier

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dandie Dinmont terrier
Ilustracja
Dandie Dinmont terrier
Inne nazwy

Dandie, Hindlee Terrier

Kraj patronacki

Wielka Brytania

Wymiary
Wysokość

ok. 28 cm

Masa

8 – 11 kg[1]

Klasyfikacja
FCI

grupa III, sekcja 2,
numer wzorca 168

AKC

Terrier

ANKC

Grupa 2 – (Terriers)

CKC

Grupa 4 – (Terriers)

KC(UK)

Terrier

NZKC

Terrier

UKC

Grupa 7 – Terrier

Wzorce rasy

Dandie Dinmont terrier – jedna z ras psów, należąca do grupy terierów, zaklasyfikowana do sekcji terierów krótkonożnych. Nie podlega próbom pracy[2].

Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Ten krótkonożny terier został wyhodowany w XVII wieku do polowania na borsuki oraz wydry na granicy pomiędzy Szkocją a Anglią. Nazwa rasy pochodzi od Dandie Dinmonta – farmera z powieści Guy Mannering lub Astrolog Waltera Scotta[1]. Scott nadał również nazwy kolorom szaty teriera, pochodzących od imion psów Dinmonta. W tych czasach Dandie Dinmont terriery zostały dopisane do listy zagrożonych ras rodzimych przez brytyjski związek kynologiczny. Rasa oficjalnie uznana w 1876 roku[2].

Wygląd[edytuj | edytuj kod]

Budowa[edytuj | edytuj kod]

Dandie Dinmont terrier posiada muskularne, wydłużone ciało o krótkich nogach, grzbiet jest wygięty, charakterystyczny czub na głowie. Oczy są ciemnobrązowe.

Szata i umaszczenie[edytuj | edytuj kod]

Włos jest średniej długości. Dopuszczane są dwie maści:

  • pieprzu – szara
  • musztardy – brązowa

Uszy[edytuj | edytuj kod]

Ma nisko osadzone, zwisające uszy

Użytkowość[edytuj | edytuj kod]

Dawniej był to pies myśliwski z usposobienia uparty, wykorzystywany do polowań na lisy borsuki i wydry.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b David Taylor: Księga psów. s. 82-84.
  2. a b Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 148.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 32. ISBN 83-7073-122-8.
  • David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.