Przejdź do zawartości

Otto Schenking

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Otto Schenking
Ilustracja
Przybycie Ottona Schenkinga do Sulejowa
Herb duchownego
Data i miejsce urodzenia

1554
Inflanty

Data i miejsce śmierci

20 czerwca 1637
Sulejów

Biskup wendeński
Okres sprawowania

1593-1637

Opat komendatoryjny
sulejowski i witowski
Okres sprawowania

1613-1637

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

1589[1]

Otto Schenking herbu Trąby tertio[2][3] (ur. 1554 w Inflantach[4], zm. 20 czerwca[5] 1637 w Sulejowie) – duchowny katolicki, biskup inflancki konsekrowany w Wilnie w 1593 roku. Z nadania króla Zygmunta III Wazy komendantariusz opactwa cystersów w Sulejowie oraz klasztoru norbertanów w Witowie (od 1613 roku).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował w Krakowie i w Niemczech. Po porzuceniu protestantyzmu został proboszczem w Wenden.

W 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[6].

Za jego rządów jego diecezja została włączona do metropolii gnieźnieńskiej[7]. W 1614 ufunfował kolegium jezuitów w Wenden (działało do 1625)[8]. Wygnany przez Szwedów z Inflant w 1625 roku w czasie wojny polsko-szwedzkiej, wyjechał do Rzymu[9]. Osiadł w opactwie sulejowskim. Za czasów jego zarządu oba klasztory zostały znacznie rozbudowane.

Kasper Niesiecki w swoim Herbarzu tak o nim napisał: to pewna, że był pasterz osobliwszego w obyczajach ułożenia i życia przykładnego, w r. 1597. ponieważ senat Rygski zakazał był, żeby nikt studentom naszym, gospód nie najmował, Otto dom dostatni skupił, dla ich rezydencyi, gdzie pięciu ich swoim kosztem chował. Annuae Societ. tęż dobroczynność i w Derpcie naszym OO. świadczył, mąż w naukach się kochający[10].

Biskup Otto Schenking był bratem Jerzego, kasztelana wendeńskiego[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b ADB:Schenking, Otto
  2. Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, t. I-X, Lipsk 1839–1846, tom I, str. 84.
  3. Witrażyk z r. 1606 z herbem biskupa Ottona Schenkinga ukazuje trzy trąby (rogi myśliwskie) w skos: K. Buczkowski, W. Skórczewski. Dawne polskie szkła malowane. „Arkady”. 4, s. 221, 1936. 
  4. Encyklopedyja powszechna, t. XXIII, Warszawa 1866, s. 83.
  5. Nitecki podaje lipiec 1637 roku
  6. Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 237.
  7. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965-1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 396.
  8. Stanisław Załęski, Jezuici w Polsce. t. IV. Dzieje 153 kolegiów i domów jezuitów w Polsce, Kraków 1905, s. 281-282.
  9. Historya Kościoła polskiego: Przez x. Melchiora Bulińskiego - Melchior Buliński - Google Książki [online], books.google.pl [dostęp 2019-06-13].
  10. Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopismów, dowodów urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, t. I-X, Lipsk 1839–1846, tom VIII, str. 291.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]