Racowie
Racowie (od Rac – stpol. Serb) – lekka jazda najemna, utworzona w XIV wieku na Węgrzech, werbowana spośród Serbów zamieszkujących węgierską Dalmację oraz Baczkę i Banat. Formację tę rozwijał szczególnie Maciej Korwin[1][2][3].
Po klęsce zadanej przez Turków na Kosowym Polu w 1389 roku i opanowaniu przez nich państw bałkańskich, racowie szukali miejsca dla siebie w chrześcijańskiej części Europy, dla kontynuowania tam walki z najeźdźcami. Do Polski przybyli pod koniec XV wieku. Wyróżnili się m.in. w bitwie pod Kleckiem w 1506 roku i pod Orszą w 1514 roku.
Zbrojne wyposażenie raców stanowiło drzewo (rodzaj lekkiej kopii), szabla typu węgierskiego oraz wysoka, drewniana tarcza w kształcie wypukłego i ściętego z lewej strony prostokąta (co zapewniało lepszą widoczność). Dosiadali małych zwinnych koni[2]. Było to tzw. uzbrojenie po usarsku. Racowie byli protoplastami późniejszej polskiej husarii[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tadeusz Korzon, Bronisław Gembarzewski: Dzieje wojen i wojskowości w Polsce: Epoka przedrozbiorowa. Lwów: Ossolineum, 1923.
- ↑ a b Zdzisław Spieralski: Kampania obertyńska 1531 roku. Warszawa: Wyd. Ministerstwa Obrony Narodowej, 1962.
- ↑ Andrzej Nadolski: Polska broń. Broń palna. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1974.
- ↑ Mała encyklopedia wojskowa 1971 ↓, s. 7.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mała encyklopedia wojskowa. T. 3 (R–Ż). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971, s. 7.